Voorwoord Deze dissertatie behandelt een thema dat ... - Poppunt

staan en jezelf uiten. Of iemand anders spelen, dat vinden ze top. Ze
hebben ook heel sterk die dubbele kant. Als ze buiten komen, gaan ze
er zo sterk over en gaan ze zo ver in het bevestigen van de clichés dat
ze ze tegelijk ook weer ontkrachten. En dat is die zelfrelativering ook
weer. Ze hebben dat ergens nodig. Maar als ze gewoon thuis zijn,
zijn ze vaak veel stiller en rustiger dan je zou verwachten.” (Ellen)
Naast algemene ‘camp’, is het natuurlijk ‘camp’-muziek die hier aan
de orde is. De Homo Top 100 bevat immers heel wat nummers die
als kitsch of ‘camp’ beschouwd worden. Het feestelijke en de
overdrevenheid waren, volgens de respondenten, de redenen voor
deze muziekvoorkeur. Hoewel ze niet echt begrepen wat artiesten als
Laura Lynn in het lijstje deden. Homo’s zijn niet echt gek op
schlagers en daarom was met name ‘Je hebt me 1000 keer belogen’
voor hen de rare eend in de bijt. Er is dus meer nodig dan een
commerciële schlager.
De koningin van de roze muziek en tegelijkertijd het ‘camp’-
gevoel is uiteraard het Eurovisiesongfestival. De typische
Eurosongnummers krijgen dan ook dikwijls zowel een ‘gay’- als
‘camp’-stempel. Ongeveer de helft van de homoseksuele
respondenten waren fervente Songfestivalkijkers. Bij lesbiënnes
kwam dit opnieuw in mindere mate naar boven. Zij vertelden dat je
onder vrouwen integendeel wordt uitgelachen als je met zulke kitsch
bezig bent. De reden voor de Songfestivalliefhebberij onder homo’s
heeft niet enkel te maken met kitsch, maar ook met het elitaire
element dat ervan uitstraalt, en waarbij het onderscheidende
potentieel weer aan de oppervlakte komt.
“Ja, die (gevoeligheid) valt niet te ontkennen natuurlijk. Dat is een
huizenhoog cliché dat klopt. Dat heeft volgens mij te maken met het
feit dat het Songfestival vroeger 20.000 keer meer glamour had en
protocol. (…) Het Songfestival was bijna elitair hé, dat was een
glamourwereld op zich. Dat was bijna onaantastbaar. Met een jury
en een orkest en noem maar op. Ik denk dat dat theatrale van het
Festival veel homo’s heeft geïntrigeerd. (…) Het showbizzleventje,
het boven de massa staan. Jezelf diversifiëren van het publiek door te
zeggen ‘wij zijn de showbizz, de glamour’.” (David)
71