Analyse van popnummers - Poppunt

Schism is een standaardvoorbeeld van een nummer dat in zijn geheel rond
een hook is opgebouwd. De hook is de basriff in maar 14-15 (re do re, 2
32en, 1 zestiende). Dit ritme, samen met het steeds wisselende metrum
zorgt voor een grote herkenbaarheid doorheen heel het nummer.
Het belang van de intro is bijgevolg erg groot: de spanning wordt opgebouwd
zodat de eerste hook niet onopgemerkt voorbijgaat. Vanaf die eerste hook
wordt op een standaardmanier opgebouwd tot aan de eerste brug (55),
telkens in zinnen van 4x (5/8 + 7/8). Dit a-deel kenmerkt zich door bijzonder
weinig notenmateriaal (vraag: fa mi, voorlopig antwoord: fa mi sol, 2 e vraag:
fa mi, definitief antwoord: fa mi do# re of mi re fa). Alles samen worden vier
hoofdnoten gebruikt (re mi fa sol, de do# wordt immers altijd als een voorslag
op de re gebruikt en is dus geen hoofdnoot, de do wordt enkel in de hook
gebruikt en dient voornamelijk als ritmische figuur).
In de brug (vanaf 55) krijg je een antwoord op het gehele a-deel. Vier zinnen
met elk dertien tellen (6/8 + 7/8) in Am, maar op die (metrische en
harmonische) modulatie na quasi identiek aan de strofes.
Vanaf 87 komt een stuk dat als refrein kan worden beschouwd. De
maatwisselingen zijn dezelfde als in de strofes, maar de hook komt niet meer
voor. In de overgang van het refrein naar de strofe valt 1 tel weg, dit komt
verderop in het nummer nog meer voor. Het laten wegvallen van één of
meer tellen is een stijlfiguur die in popmuziek wel meer voorkomt.
Na de brug van 113 komt vanaf 121 een verkorte brug: waar in de brug de
maatsoorten 6/8 en 7/8 afwisselen, wordt hier enkel de tweede maat (de 7/8)
7 maal herhaald (min of meer vergelijkbaar met 195-202, waar iets
gelijkaardigs gebeurd met de strofe), dit werkt versnellend.
130: hier begint Tool terug op te bouwen met een pentatonische (la do re mi
sol) ‘fingertap-melodie’ 11 (de melodie van de eerste strofe – fa re mi re, fa re
mi re sol re – is in principe ook zo’n melodie, maar minder uitgesproken)
waaraan eerst een synthesizergeluid, dan klokken en gitaar en pas op het
einde zang wordt toegevoegd. Vanaf 166 krijg je dan weer een metrische
11 D.i. een lijn waarbij tussen de melodie noten telkens de losse snaar – hier de la – wordt
gespeeld. In popmuziek wordt dit een fingertapmelodie genoemd omdat je dat op een
elektrische gitaar met enkel de linkerhand kan spelen, maar J.S. Bach gebruikte dit ook al.
15