Het grote magazine van kleine Weller sprookjes

Hoofdredactie: Krista Poulissen – Redactie: Karin Theunissen, Krista Poulissen, Zuiderlicht – Fotografie: Arjen Schmitz, Zuiderlicht – Illustratie: Zuiderlicht – Vormgeving en productie: Zuiderlicht
Lithografie en drukwerk: Andi Druk
Er
was
Heeft u tips, vragen, opmerkingen of interessante berichten voor dit magazine, stuur ze dan naar Wellermagazine, t.a.v. de redactie, Postbus 2, 6400 AA Heerlen.
Er
was
Wellermagazine is een uitgave van Weller. Het wordt in een oplage van 10.000 exemplaren verspreid onder Wellerklanten en -relaties.
Colofon
Fantasy: wij leven ons eigen sprookje 18 De heer Aretz: “Ik ben een geluksvogel” 22 Heksenketel kinderopvang: Oma Sonia heeft helemaal geen bezemsteel 24
Het was liefde op het eerste gezicht 26 Wellersprookje 29 De taal van de mam 32 Nieuw briefpapier 33 Prijswinnaars wedstrijden 33 Wellerhebbes 34
Krista’s Column 1 Een sprookjestraditie; pasen in de egge 2 Sprookjesbos: sprookjes zijn van alle tijden 4 Droomvijver 10 Vroeger 12 Als het maar gezond is 16
Inhoud
een Wellermagazine sprookjes
Krista’s sprookje
Er was eens een bruinharig meisje met heel veel
sproetjes. Zóveel dat je een dag nodig had om ze
te tellen. Vroeger vond het meisje de sproetjes
niet zo leuk, maar sinds een aantal jaren werden
ze volledig geaccepteerd. De sproetjes voelden
zich gewaardeerd en elk jaar kwamen er een paar
bij. Tot vandaag. Toen het meisje die morgen op
de weegschaal ging staan was ze een heleboel
afgevallen. Ze snapte er niets van… tot ze in de
spiegel keek! Verschrikt zag ze dat al haar
sproetjes waren gestolen. Wie had dat nu gedaan?
Verdrietig zat het meisje op het bankje bij de
Droomvijver. De torens van Kasteel Hoensbroeck
weerspiegelden fraai in het water en de vijverelfen
zongen een prachtig lied. Maar het meisje kon er
niet van genieten. Dikke tranen biggelden over
haar sproetloze wangen.
Opeens sprong er een dikke kikker uit het rimpelige
water. ‘’Niet huilen meisje,” zei de kikker. “Ik weet
waar we moeten zoeken.” Verbaasd keek het
meisje op. “Jouw sproetjes lagen vanmorgen op
de markt van Vijverland, bij het kraampje van de
Tandenfee.” De kikker trok het meisje mee de
vijver in en samen gingen ze op zoek. Al snel
kwamen ze aan op de bedrijvige markt. Het meisje
keek haar ogen uit: Assepoester, Sneeuwwitje
en Doornroosje waren samen aan het winkelen,
Roodkapje stond te praten met de rode schoentjes,
ze zag Goudlokje zonder de drie beren en een
paar shoppende draken die uitgebreid naar
handtasjes zochten. Uiteindelijk kwamen ze bij
het tandenkraampje en daar sprak het meisje
haar boosheid uit.
De tandenfee schaamde zich diep. Normaal
gesproken handelde ze alleen maar in tanden.
Maar sinds de crisis, had ze te weinig centjes om
alle kinderen een beloning onder het kussen te
leggen. Dat brak haar hart. Ze besloot eenmalig
wat sproetjes te stelen, met als gevolg dat ze nu
ziek was van schuldgevoel. De kikker die het
emotionele betoog met lede ogen aanzag, kreeg
medelijden en bood de fee zijn spaarvarken aan.
Een hele speciale spaarpot, die zichzelf steeds
opnieuw kon vullen. De tandenfee was uitzinnig
van blijdschap. Ze maakte een vreugdedansje en
pakte de zak met sproetjes om die snel weer
terug te geven. Opgelucht vlogen de sproetjes
op het meisje af, om zich tevreden te nestelen
op hun vertrouwde plekje.
Samen met de kikker klom het meisje de vijver
uit. Ze was dolblij met de hulp en vroeg hoe ze
hem kon bedanken. De kikker hoefde zich niet
lang te bedenken. “Lang geleden was ik een
knappe prins, maar door de betovering van een
oude toverkol ben ik een kikker geworden. Ik zou
van jou graag een dikke pakkerd krijgen, zodat
de betovering verbroken kan worden.”
Verwachtingsvol gaf het meisje de kikker een
kus. Maar er gebeurde helemaal niets. “Hmmn,
misschien moet je het nog eens proberen zei de
kikker.” Het meisje strekte haar hals uit, tuitte
haar lippen en gaf de glibberige kikker nog een
kus.”Ha ha, zei de kikker. Dacht je nou echt dat
ik een prins zou worden? Jij gelooft zeker in
sprookjes.”