Het grote magazine van kleine Weller sprookjes

Het grote magazine van kleine Weller sprookjes

Hoofdredactie: Krista Poulissen – Redactie: Karin Theunissen, Krista Poulissen, Zuiderlicht – Fotografie: Arjen Schmitz, Zuiderlicht – Illustratie: Zuiderlicht – Vormgeving en productie: Zuiderlicht
Lithografie en drukwerk: Andi Druk
Er
was
Heeft u tips, vragen, opmerkingen of interessante berichten voor dit magazine, stuur ze dan naar Wellermagazine, t.a.v. de redactie, Postbus 2, 6400 AA Heerlen.
Er
was
Wellermagazine is een uitgave van Weller. Het wordt in een oplage van 10.000 exemplaren verspreid onder Wellerklanten en -relaties.
Colofon
Fantasy: wij leven ons eigen sprookje 18 De heer Aretz: “Ik ben een geluksvogel” 22 Heksenketel kinderopvang: Oma Sonia heeft helemaal geen bezemsteel 24
Het was liefde op het eerste gezicht 26 Wellersprookje 29 De taal van de mam 32 Nieuw briefpapier 33 Prijswinnaars wedstrijden 33 Wellerhebbes 34
Krista’s Column 1 Een sprookjestraditie; pasen in de egge 2 Sprookjesbos: sprookjes zijn van alle tijden 4 Droomvijver 10 Vroeger 12 Als het maar gezond is 16
Inhoud
een Wellermagazine sprookjes
Krista’s sprookje
Er was eens een bruinharig meisje met heel veel
sproetjes. Zóveel dat je een dag nodig had om ze
te tellen. Vroeger vond het meisje de sproetjes
niet zo leuk, maar sinds een aantal jaren werden
ze volledig geaccepteerd. De sproetjes voelden
zich gewaardeerd en elk jaar kwamen er een paar
bij. Tot vandaag. Toen het meisje die morgen op
de weegschaal ging staan was ze een heleboel
afgevallen. Ze snapte er niets van… tot ze in de
spiegel keek! Verschrikt zag ze dat al haar
sproetjes waren gestolen. Wie had dat nu gedaan?
Verdrietig zat het meisje op het bankje bij de
Droomvijver. De torens van Kasteel Hoensbroeck
weerspiegelden fraai in het water en de vijverelfen
zongen een prachtig lied. Maar het meisje kon er
niet van genieten. Dikke tranen biggelden over
haar sproetloze wangen.
Opeens sprong er een dikke kikker uit het rimpelige
water. ‘’Niet huilen meisje,” zei de kikker. “Ik weet
waar we moeten zoeken.” Verbaasd keek het
meisje op. “Jouw sproetjes lagen vanmorgen op
de markt van Vijverland, bij het kraampje van de
Tandenfee.” De kikker trok het meisje mee de
vijver in en samen gingen ze op zoek. Al snel
kwamen ze aan op de bedrijvige markt. Het meisje
keek haar ogen uit: Assepoester, Sneeuwwitje
en Doornroosje waren samen aan het winkelen,
Roodkapje stond te praten met de rode schoentjes,
ze zag Goudlokje zonder de drie beren en een
paar shoppende draken die uitgebreid naar
handtasjes zochten. Uiteindelijk kwamen ze bij
het tandenkraampje en daar sprak het meisje
haar boosheid uit.
De tandenfee schaamde zich diep. Normaal
gesproken handelde ze alleen maar in tanden.
Maar sinds de crisis, had ze te weinig centjes om
alle kinderen een beloning onder het kussen te
leggen. Dat brak haar hart. Ze besloot eenmalig
wat sproetjes te stelen, met als gevolg dat ze nu
ziek was van schuldgevoel. De kikker die het
emotionele betoog met lede ogen aanzag, kreeg
medelijden en bood de fee zijn spaarvarken aan.
Een hele speciale spaarpot, die zichzelf steeds
opnieuw kon vullen. De tandenfee was uitzinnig
van blijdschap. Ze maakte een vreugdedansje en
pakte de zak met sproetjes om die snel weer
terug te geven. Opgelucht vlogen de sproetjes
op het meisje af, om zich tevreden te nestelen
op hun vertrouwde plekje.
Samen met de kikker klom het meisje de vijver
uit. Ze was dolblij met de hulp en vroeg hoe ze
hem kon bedanken. De kikker hoefde zich niet
lang te bedenken. “Lang geleden was ik een
knappe prins, maar door de betovering van een
oude toverkol ben ik een kikker geworden. Ik zou
van jou graag een dikke pakkerd krijgen, zodat
de betovering verbroken kan worden.”
Verwachtingsvol gaf het meisje de kikker een
kus. Maar er gebeurde helemaal niets. “Hmmn,
misschien moet je het nog eens proberen zei de
kikker.” Het meisje strekte haar hals uit, tuitte
haar lippen en gaf de glibberige kikker nog een
kus.”Ha ha, zei de kikker. Dacht je nou echt dat
ik een prins zou worden? Jij gelooft zeker in
sprookjes.”

twee drie Wellermagazine sprookjes
sprookjestraditie
Een sprookjes-
traditie
Zaterdag 3 april trok een bonte stoet kinderen samen met de
paashaas en onder begeleiding van de drumband van de scouting
door de Egge. Op zoek naar eitjes in de tuin van het Schuttershof:
niet om zelf op te eten maar om weg te geven aan de bewoners
van het zorgcentrum.
De paasviering op de zaterdag voor Pasen staat al enkele jaren hoog op
het activiteitenprogramma van de Bewoners Belangenvereniging De Egge.
“Twee jaar geleden is voor een opzet gekozen waarbij jong en oud uit de
wijk elkaar ontmoeten. Daar staan wij nu nog steeds achter,” zegt Marij
Kouwenhoven, de nieuwe voorzitter van de BBE. “De kinderen vieren het
feest eerst in de wijk, samen met de paashaas. Daarna brengen zij samen met
de drumband van de scouting een bezoek aan de senioren in Zorgcentrum
Schuttershof. De kinderen vinden het hartstikke leuk om eitjes te zoeken voor
de senioren. Omgekeerd vinden de senioren de drukte die de kinderen
meebrengen enorm gezellig.”
Op de foto
Zo stonden zaterdagmiddag 3 april om één uur precies maar liefst zestig
kinderen uit de wijk en ook een paar vriendjes en vriendinnetjes vanuit andere
Brunssumse wijken, te popelen op het Eggeplein om op avontuur te gaan.
Even later arriveerde de drumband én – eregast van de dag – de paashaas!
Eén voor één en soms in groepjes gingen de kinderen met de haas op de foto.
Een leuk aandenken voor later. Nadat alle kindjes kennis hadden gemaakt
met de paashaas en een ‘pootje’ hadden geschud, trok de stoet door de
smalle straten van De Egge richting Schuttershof. Eerder die ochtend had
de paashaas namelijk dáár bijna 300 eitjes verstopt. Na een half uurtje
zoeken was het tijd om de balans op te maken. Alle kinderen leverden hun
eitjes in bij de begeleiders. In ruil voor hun inzet kregen ze een chocolade
paashaasje terug. De eitjes werden in mooie mandjes gestopt voor het
paasontbijt van de bewoners van Schuttershof.
Speciale haas
De paashaas van De Egge is niet zomaar een paashaas. De normaal onzicht-
bare paashaas maakt zich speciaal voor de kinderen van De Egge even
zichtbaar om gekleurde eieren te brengen. De eieren staan symbool voor de
‘opstanding’ maar ook voor vruchtbaarheid en het voorjaar. Ze zijn daarom
bij uitstek het symbool voor Pasen. Ook brengt de paashaas van oudsher
oud en jong samen en zorgt hij voor leuke ‘eierspelletjes’. Zo werden al in
de middeleeuwen met Pasen ‘eierrolwedstrijden’ gehouden en gekleurde
eieren verstopt of aan anderen cadeau gedaan. Een oeroude traditie wordt
zo in de Egge in leven gehouden. Niet alleen vanwege de geschiedenis, maar
vooral omdat Pasen een heel leuk buurtfeest is voor jong en oud.
“Elk jaar komt de paashaas op bezoek
bij ons thuis en in de wijk. Hij verstopt
gekleurde eitjes in de tuin. En die mogen
wij dan gaan zoeken.”
Ivo van Bentum (4) en Kaylee Stamps (4)

Sprookjesbos
Sprookjes zijn van
alle tijden
vier vijf Wellermagazine sprookjes
Stel: het pannenkoekenhuisje bestaat. Dan moet het toch écht in
Valkenburg aan de Geul staan, want daar wonen ze allemaal bij
elkaar in een pittoresk hellingbos: Assepoester, de Gelaarsde Kat,
Vrouw Holle en zelfs de Bremer Muzikanten.

Wellermagazine sprookjes
Wie in Limburg op zoek gaat naar sprookjes, kan natuurlijk niet om
het Sprookjesbos in Valkenburg aan de Geul heen. Op het moment
van mijn bezoek, vlak voor de start van het hoogseizoen, zijn ze
hier druk in de weer om het pretpark ‘bezoekersklaar’ te maken.
Dat wil zeggen: struiken en bomen worden gesnoeid, de huisjes en
sprookjestaferelen krijgen een laatste lik verf, de hekwerken worden
hersteld en in het pretparkgedeelte wordt de waterbaan gevuld.
Vanaf 30 april is het Sprookjesbos dagelijks geopend.
Dit jaar bestaat het Sprookjesbos, het eerste échte sprookjesbos van
Nederland, op de kop af 60 jaar. Het is geopend in 1950 tegen de achtergrond
van het opkomende toerisme in Valkenburg. De gedachte om een park
speciaal voor gezinnen met kinderen in te richten rond de populairste
sprookjes, viel meteen in goede aarde. En daar is eigenlijk nooit verandering
in gekomen. Sprookjes zijn van alle tijden én van alle leeftijden. Veel
bezoekers van het eerste uur hebben het park inmiddels dan ook al met
hun kinderen en zelfs hun kleinkinderen bezocht.
Authentiek
Op de dag van mijn sprookjestoer is het bos officieel nog gesloten. Terwijl
de natuur op springen staat – het is de eerste warme dag van april – mag
ik sfeer proeven. Ik volg het pad omhoog en loop langs talrijke taferelen uit
mijn eigen eerste sprookjesboek: Hans en Grietje, Assepoester, Doornroosje.
Ze zijn er allemaal. Langs de wandelpaden steken de rood met wit gestipte
paddenstoelen waarin de geluidsboxen weggewerkt zijn, fel af tegen het
nog prille groen. De sprookjesvoorstellingen in de kleurrijke huisjes langs
het wandelpad zijn in de loop der jaren met de tijd meegegroeid, maar
gelukkig met behoud van de authentieke sfeer. Zo zijn tegenwoordig in alle
zes zeven
sprookjes bewegende figuren te zien. In de loop der jaren is het park ook
uitgebreid met enkele pretparkattracties. Een treintje en carrousel voor
de allerkleinsten, en een wildwaterbaan en schommelschip voor oudere
kinderen, zorgen voor meer spanning en interactie. De nieuwste aanwinst
is het trapskelterparcours in de grotten onder het sprookjesbos.
Eén ding is snel duidelijk: kinderen van alle leeftijden kunnen hier genieten.
Is het niet van de nostalgische sprookjessfeer, dan wel van de speeltoestellen
en het méér dan spectaculaire uitzicht dat je vanuit het sprookjesbos over
het Limburgse heuvelland hebt. Een kleinschalig en sfeervol park, lekker
dichtbij huis!
Speciale actie
Bij besteding van € 15,- bij Etos krijgt u een voucher waarmee het tweede
toegangskaartje voor het Sprookjesbos gratis is. Vanwege het 60-jarig bestaan
is toegang tot het park voor bezoekers van 60 jaar en ouder eveneens
gratis. De entree voor kinderen tot 12 jaar bedraagt € 6,95. Kinderen vanaf
12 jaar en volwassenen betalen € 7,95. Tot 2 jaar is de toegang gratis.
Ondanks het feit dat alle paden verhard zijn, is het park gezien de steile
hellingen, minder toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
U vindt het Sprookjesbos aan de Sibbegrubbe 2a in Valkenburg aan de Geul.
www.sprookjesbos.nl

acht negen Wellermagazine sprookjes

Wellermagazine sprookjes
Vanuit de waterkant rust mijn blik op een van
de mooiste en grootste kastelen van Nederland.
Een imposante waterburcht, gebouwd in de tijd
waarin Hoensbroek nog broekland was. Het
huis van de ridders Hoen. Sinds 1250 zijn hier
kinderen geboren en woonden er geliefden. Er is
gevochten en gevreeën, gelachen en gestreden,
er zijn dromen vervuld en mensen overleden. Vol
van verhalen glimmen de stenen trots in de
tien elf
droomvijver
Droomvijver
ondergaande zon. Ik zit onder een boom en voel
de tijd. Ik zie de eeuwenoude geschiedenis:
mensen in prachtige kostuums. En droom van
een mooie toekomst: zonder ridders en legendes
maar met talrijke gasten die dit mooiste en
grootste kasteel tussen de Maas en de Rijn graag
vereren met hun bezoek .

Wellermagazine sprookjes
Dat is is een een
sprookje sprookje!
Door Roelof Braad, stadshistoricus bij
Historisch Goud – Rijckheyt, centrum voor
regionale geschiedenis in Heerlen.
Illustraties: collecties Rijckheyt, Heerlen.
Vroeger
Hierboven – Rouwbord van de barones Antonia de Loë Mheer
de Böselager, zoals dat tijdens de rouwdagen bij kasteel
Terworm hing en was bijgeplaatst in de grafkapel (nu in de
collectie van het Thermenmuseum).
twaalf dertien
Sprookjes zijn van alle tijden. In de tijd dat er nog geen televisie was, vulde men de avonden
met het vertellen van verhalen. Soms gezellig bij de open haard, maar vaker aan tafel.
De een wist het verhaal nog mooier te vertellen dan de ander. Het ging over koningen,
prinsen en prinsessen, kabouters, elfen, heksen, tovenaars, de goede fee of sprekende dieren,
zoals de gelaarsde kat of de wolf bij Roodkapje. Sprookjes hadden iets in zich van een
onbereikbare wereld. Maar ook goed en kwaad speelden een rol. De sprookjes ademen dat
het goede altijd overwint en dat als je arm bent, je ook gelukkig kunt worden. Men kon er
even bij wegdromen en ontsnappen aan de harde realiteit van alle dag. Uit de geschiedenis
weten we dat het vaak onbereikbare idealen of dromen bleven.
De bekende sprookjes die nu nog aan de kinderen
verteld worden, zijn vaak al heel oude volks-
verhalen. Deze zijn sinds de boekdrukkunst op
schrift gesteld. De sprookjes van Raponsje, de
Gelaarsde Kat en Assepoester bijvoorbeeld werden
voor het eerst aan het papier toevertrouwd door
de Italiaanse uit Napels afkomstige schrijver en
sprookjesverzamelaar Giambattista Basile. Na
zijn dood werden deze door zijn zus Adriana in
twee bundels gepubliceerd, respectievelijk in
1634 en 1636. De ‘sprookjes van Moeder de
Gans’, zoals Kleinduimpje en Doornroosje, zijn
opgetekend door de Fransman Charles Perrault.
Zijn verzamelwerk werd in 1697 uitgegeven.
De meeste in Nederland bekende sprookjes zijn
op deze vastgelegde verhalen terug te voeren
en uit verzamelde ‘Kinder- und Hausmärchen’
van de gebroeders Grimm uit het begin van de
19de eeuw.
Bokkenrijders
In Limburg was het vooral priester Henri Welters
(1839-1879) die de in onze provincie gangbare
sprookjes verzamelde. Hij was achtereenvolgens
rector in Vaals, kapelaan in Merkelbeek, rector in
Grubbenvorst en pastoor van Spaubeek. Welters
deed meer dan alleen sprookjes verzamelen. Ook
de sagen, legenden en spreekwoorden stelde hij
op schrift. Pas in 1875-1876 werden de sagen,
legenden en sprookjes in twee delen uitgegeven.
Een jaar later een boek over de spreekwoorden,
samen met de feesten, zeden en gebruiken. Bij
zijn verzamelde verhalen zijn er ook aardig wat
over de Limburgse bokkenrijders opgenomen,
bijvoorbeeld één over een moord op de molenaar
van de Caumermolen in Heerlen en één over een
brand op kasteel Raath, naar beweerd de woning
van de drossaard, in Bingelrade.
Begin 19de eeuw zijn in onze omgeving de
verhalen over de bokkenrijders ontstaan.
Pastoor A. Daniels uit Schaesberg had in 1779
onder het pseudoniem Sleinada in 1779 een
boek uitgegeven met de lange titel ‘Oorsprong,
oorzaeke, bewijs, en ondekkinge van een
godlooze bezwoorne bende, nagtdieven en
Rechtsboven – Giambattista Basile (1575-1632). Bron: Wikipedia.
Rechts – Charles Perrault (1628-1703) naar een schilderij
van een onbekende schilder in het Musée Nationale de
Versailles et des Trianons.
Rechtsonder – Jacob Ludwig Karl (1785-1863) en Wilhelm Karl
Grimm (1786-1859). Bron: Wikipedia, Historisches Museum Hanau.
Hieronder – Caumermolen: Welters zegt – waarschijnlijk met
opzet – dat de Caumermolen aan de Geleenbeek ligt en
bericht over een inbraak in 1772 door meer dan twintig
bokkenrijders en de moord op de molenaar en zijn kind
voor een buit die nauwelijks de moeite waard was.

Hierboven – Titelbladzijde van het boek van Sleinada over de
bokkenrijders.
Rechtsboven – De berechting van bokkenrijders naar een 19de
eeuwse tekening.
Rechtsonder – Kasteel Terworm is nu nog meer dan ooit een
sprookjeskasteel voor sprookjeshuwelijken. In de oranjerie
kan het huwelijk voltrokken worden en in het kasteel zelf
kan de bruidssuite voor de huwelijksnacht worden geboekt.
knevelaers, binnen de landen van Over Maeze
en aenpaelende landstreeken ontdekt, met
een nauwkeurig getal der geexecuteerde en
vlugtelingen’. Het vormde het begin van een
overlevering over de bendes onder de verzamelnaam
‘Bokkenrijders’. Nog tot in onze tijd worden
de verhalen geromantiseerd. Hoewel we weten
dat het sprookjes zijn, of zo u wilt sagen of
legendes – volksverhalen met een historisch
gebeuren als achtergrond, houden sommigen het
erop dat de bokkenrijders echt hebben bestaan.
Vooral is dat het geval als men kan bewijzen dat
een van de voorouders van een van de bendeleden
afstamt. Deze voorouders komen dan meestal
voor in processtukken van de 18de-eeuwse
schepenbanken (plaatselijke rechtbanken) en zijn
dan ooit voor een wandaad aan de galg of op de
brandstapel terechtgesteld. Dat kon soms al voor
inbraak en roof en dat was zeker het geval als de
dader een moord op zijn geweten had. Recent
onderzoek toont aan dat velen onschuldig waren
en dat bendevorming een ‘sprookje’ is dat door
verkeerde rechtspraak in combinatie met foltering
is ontstaan.
Sprookjeshuwelijk, sprookjeskasteel
Het was vooral de tijd van de romantiek, in
Nederland de periode zo tussen 1800 en 1850, die
de aandacht voor sprookjes weer deed opleven.
Kunstenaars en schrijvers waren ontevreden met
de dagelijkse werkelijkheid, waardoor ze verhalen
aan het papier gingen toevertrouwen, waaruit
geloof in een hogere werkelijkheid sprak. Het
was min of meer een reactie op het optimisme
en het rationalisme van de Verlichting en de
harde werkelijkheid van de industrialisatie. Bij
de verhalen kon je, net als bij de middeleeuwse
ridderverhalen, even wegvluchten uit het harde
bestaan van alle dag. Door de invloed van de
romantiek komen we aan begrippen als sprookjes-
kasteel, sprookjeshuwelijk, sprookjesprins en
dergelijke.
Een van die ‘sprookjesprinsen’ was een edelman
die stapelverliefd was op een adellijke dame. Het
was baron Otto Napoleon de Loë Imstenraedt.
Hij trouwde in 1846 in Bonn met zijn ‘sprookjesprinses’
barones Antonia de Loë Mheer de
Böselager. Ze woonden op hun ‘sprookjeskasteel’
Terworm dat een mooie 18de eeuwse Rococotuin
had met oranjerie. Antoinettes vader, Karel von
Böselager, had het kasteel al in 1840 van de erfgenamen
van baron De Belderbusch voor haar
gekocht en voor bewoning laten opknappen. Wat,
ingezegend door de aartsbisschop van Keulen,
een sprookjeshuwelijk had moeten worden, duurde
echter niet lang. Antonia overleed kinderloos op
twintigjarige leeftijd op 12 oktober 1847 aan een
‘Nervenschlag’. Veel te vroeg dus om lang van
de liefde te kunnen genieten. De jonge baron
veertien vijftien Wellermagazine sprookjes
rouwde enorm en liet speciaal ter nagedachtenis
aan haar op de begraafplaats aan de Akerstraat
in Heerlen een kapel bouwen, het enige neoclassicistische
bouwwerk dat Heerlen (nog) rijk is.
Boven de ingang ervan zijn de wapens van beide
echtelieden afgebeeld. Over Antonia schreef hij
daaronder in het Latijn in de herinneringstekst:
edel door afkomst, edeler door karakter,
’t edelst door vroomheid.
Heksenberg
De hoogste heuvel in de heide bij Heerlen, nu
enigszins aan het oog onttrokken door de steenberg
van de voormalige Oranje-Nassaumijn IV,
wordt momenteel Heksenberg genoemd. Omdat
deze zo hoog ligt, ongeveer 137 meter boven
N.A.P., de heuvel zelf is overigens maar ongeveer
25 meter hoog ten opzichte van de omringende
heide, is deze top gebruikt voor het maken van
kaarten. Al sinds er landmeters actief zijn in onze
regio hebben ze de heuvel gebruikt als steunpunt
voor de driehoeksmeting. Op een van de oudste
kaarten, waar deze het eerst is toegepast, de
Tranchotkaart uit 1807, staat deze berg als een
dergelijk steunpunt ingetekend. Daar heet het
echter niet Heksenberg, maar Essenberg. Op
andere kaarten en in archiefstukken staat vooral:
Hessenberg.
In het verleden is er al veel nagedacht over wat
het nu moet zijn. Een van de eerste archivarissen
van Heerlen beweert anno 1919 dat het er echt op
lijkt, dat de naam is afgeleid van de heksen die
er volgens onze voorouders rondspookten. Een
andere overlevering verhaalt dat er een Romeinse
veldheer of Germaanse koning uit Hessen onder
begraven ligt. Het was gebruikelijk dat de as van
een stamoverste in een stenen kamer bedekt
werd met een reusachtige grafheuvel. Volgens
hem was dat ‘helaas een sprookje’. De berg heeft
gewoon een natuurlijke oorsprong.
Toch bleven de spookachtige verhalen hardnekkig.
Op sombere dagen heeft men de wanstaltige
wezens op bezemstelen door de lucht zien rijden.
De verhalen moeten echter vooral uit de 19de en
begin 20ste eeuw stammen, want in de oude
archieven komt de naam Heksenberg niet voor.
Hessenberg komen we eerder dus wel tegen.
Heeft het dan toch misschien iets met het sprookje
te maken? In de buurt van de heuvel gevonden
urnenvelden uit circa 500 v.Chr. zouden misschien
in die richting kunnen wijzen. De urnen waren
echter meestal begraven onder heuveltjes van
een meter hoogte. Maar honderd procent zeker,
dat die urnenvelden er inderdaad gevonden zijn en
waar, zijn we ook niet. Ook die verhalen kennen
we slechts uit de overlevering. Ook een sprookje?
Als we vergelijkend veldnamenonderzoek doen,
lijkt het er op dat Hesse(n)berg de juiste benaming
moet zijn. Hesse, heze, hees is overal elders in de
naamsverklaring een bos(je) op droge, schrale
grond, meestal een berken- of beukenbos, maar
soms ook dennenbos. Dat komt overeen met de
plek waar we het hier over hebben. De Hessen
waren er in onze regio ooit wel, zelfs in de 17de
en 18de eeuw in regimenten huursoldaten. De
heksen? Hebt u ze gezien? Het blijven sprookjes!
Boven – De Heksenberg nog vrijwel zonder bomen anno
1938 is nog steeds ‘rijksdriehoeksmeetpunt’ voor de
topografische dienst.
Midden – ‘Hessenberg’ op de Tranchotkaart uit 1807.
Hierboven – Tekening van de urnenvondst in de omgeving
van de Heksenberg.
Links – De verbeelding van ‘Heksenberg’ in een houtsnede
van René Smeets.

Wellermagazine sprookjes
gezond
Als het maar
gezond is
“Zoals we ons leven nu ingericht hebben,
kunnen we een goed leven leiden, veel tijd
met de kinderen doorbrengen én hen een
toekomst bieden. Wat wil een mens nog
meer?”
Natasja Wlodarczyk
zestien zeventien
Negen maanden en twee weken waren het wachten waard. 30
December kwam Kyara ter wereld in het ziekenhuis van Heerlen.
Een roze wolk van 3610 gram en 50 cm. En de eerste aanmelding
bij de burgerlijke stand van Heerlen van 2010. Als dat geen mooie
begin van een sprookje is?
“Je hoort het zo vaak”, zegt de kersverse mamma Natasja Wlodarczyk. Dat
toekomstige ouders een jongen of een meisje willen. Mij maakte het niets
uit. Met een tweede zoon was ik ook dolgelukkig geweest. Wij wisten ook
niet of het een jongen of een meisje zou worden. Kyara was tot aan haar
geboorte een verrassing voor ons. Een kerngezonde verrassing. Gelukkig.”
Natasja en Robert Wlodarczyk leerden elkaar in 2001 kennen. “Nota bene
in een chatbox”, lacht Natasja vrolijk. “We maakten allebei deel uit van
een clubje bekenden en ook onbekenden die elkaar onder een pseudoniem
op internet ontmoetten. Robert heette in die club Aikon; een anagram voor
Nokia. Ik noemde mijzelf Lotje. Wij kwamen elkaar steeds vaker tegen en
zochten elkaar op een gegeven moment ook op. Er was absoluut een klik.
Het werd ineens lastig toen Robert voorstelde om elkaar een keer te ontmoeten.
Tja, dat was niet makkelijk. Want ik woonde en werkte al 12 jaar
in de verpleging in de buurt van Zürich in Zwitserland, terwijl Robert in
Heerlen woonde en in de veronderstelling was dat ik ook gewoon ergens in
Nederland verbleef.”
Wellermagazine sprookjes
… lang en gelukkig!
Een sprong van negen jaar verder in de tijd, geeft Robert de kleine Kyara
de fles en ligt Richard, de vierjarige zoon van Natasja en Robert, boven
in zijn bedje te slapen. Robert moet nog altijd lachen als hij aan het prille
begin van hun relatie terugdenkt. “Ik was écht in de veronderstelling dat
Natasja in Groningen woonde. Haar moeder en zus chatten namelijk ook
wel eens mee in ons gezelschap en zij woonden gewoon in ons eigen landje.
Dat was duidelijk. Het was dan ook wel even schrikken dat Natasja zo
ver weg zat. Aan de andere kant zag ik meteen de uitdaging van de afstand.
Ik heb héél erg mijn best gedaan om haar hier naar toe te krijgen. En dat is
uiteindelijk ook gelukt. In 2003 heb ik haar opgehaald uit Zwitserland , een
jaar later zijn we getrouwd en in 2006 is onze zoon Richard geboren.”
Tevreden
Terwijl Kyara tevreden na haar flesje op haar vaders schoot ligt de brabbelen,
nemen Robert en Natasja van de gelegenheid gebruik om even stil te staan
bij hun grote geluk. “Ons gezinnetje is compleet”, zegt Natasja. “Wij hebben
een gezonde zoon en een gezonde, vrolijke dochter. Een jongen en een
meisje; dat is natuurlijk toeval maar wel een erg leuk toeval. We hebben
allebei werk en wonen in een leuk huis in Brunssum-Noord. Zoals we ons
leven nu ingericht hebben, kunnen we een goed leven leiden, veel tijd met
de kinderen doorbrengen én hen een toekomst bieden. Wat wil een mens
nog meer?”

Wellermagazine sprookjes
Eigen
sprookje
achttien negentien
Voor het volgende verhaal moet ik een eindje rijden, naar Teveren
om precies te zijn, vlak over de grens bij Geilenkirchen. Nu klinkt
de naam Teveren niet echt sprookjesachtig in mijn oren. En ook als
ik voor de derde keer een rondje door de oude dorpskern rijd,
kom ik niet in een ‘mythische mood’. Dat verandert echter meteen
wanneer ik voor de poort van een oude boerenhoeve sta. Ik klop
aan. Er gebeurt niets… Of toch… Bestemming bereikt…
Wij leven ons eigen sprookje

Wellermagazine sprookjes
“Hier kun je naar binnen. De oude deur doet het nog niet.” Ik zoek de stem
en terwijl ik mij omdraai, zie ik achter een oud stalen hekwerk Milan
Ramaekers staan met zijn halfjaar oude dochtertje Freya op de arm. Het
beeld van Elfië, het fantasy-oord dat Milan, geïnspireerd op grootse en
meeslepende trilogieën à la ‘In de ban van de Ring’, heeft bedacht, verdwijnt
meteen naar de achtergrond. Om plaats te maken voor het meer realistische
plaatje van een jong, avontuurlijk gezin dat zich op zoek naar meer ruimte
en vrijheid nét over de grens heeft gevestigd. Terwijl we door de grote tuin
lopen, vertelt Milan hun verhaal. Dat begint in Ransdaal waar zowel Milan
als echtgenote Maartje vandaan komen. En ons via de Bokstraat op
Heerlerheide waar zij hun eerste huis hebben opgeknapt, naar Teveren
voert, waar hun levenswerk wacht!
Droomwereld
Milan: “Het huis in Heerlerheide was op een gegeven moment helemaal
klaar. We hadden allebei een goede baan en een prachtige woning.
Iedereen zou tevreden zijn. Bij ons sluimerde echter de wens naar een
boerderij met meer ruimte en vrijheid voor onze hobby: de creatie van een
eigen sprookjeswereld. Niet zozeer een verhaal in de trant van de Disneyklassiekers,
maar eerder een op de natuur geïnspireerde fantasywereld. In
Teveren vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Hier hebben we de ruimte
om ons verhaal te maken. Sterker nog: om ons eigen sprookje te leven.
Sinds wij hier wonen is de televisie amper aan. Zodra we klaar zijn met ons
werk, vertellen en schrijven wij verhalen bij de open haard, schilderen we
en maken we poppen, beelden en decors. Heel inspirerend.”
Weekendje weg
Zo nu en dan presenteren Maartje en Milan hun werk aan het publiek.
Zo waren zij te zien tijdens het reuzenfestival in Maastricht en op de Elffair
in Utrecht. Uiteindelijk krijgen alle creaties een plek in de ‘eigen’ droomwereld
van het stel, die overigens een stuk harder en realistischer is dan je
zou denken. Milan: “Na de verbouwing van ons huis, toveren we de carréboerderij
kamer voor kamer om tot een bed & breakfast in fantasy-sfeer.
Elke ruimte krijgt een eigen thema en sfeer. Zo hopen we over enkele jaren
een heerlijke vakantie- en ontspanningsplek op de markt te kunnen brengen
voor iedereen die van sprookjes houdt.”
Benieuwd geworden? Kijk op www.undorne.nl.
“In oude vervlogen tijden bestond de
wereld Elfië uit vele volkeren en creaturen
die vreedzaam samenleefden. Maar zoals in
iedere beschaving waren er enkele figuren
die dansten met de schaduwzijde om macht
te verkrijgen en volkeren te onderwerpen
aan hun wil. Deze groep werd ook wel ‘de
Savagen’ genoemd….”
Milan Ramaekers
twintig eenentwintig
Wellermagazine sprookjes

Wellermagazine sprookjes
tweeentwintig drieentwintig
geluksvogel
“Ik ben een
geluksvogel”
“Het smeden van vriendschappen is mijn
toekomst. En soms zit daar een echte
liefde bij. Ik ben een geluksvogel omdat ik
daaraan kan bijdragen.”
John Aretz
Wellermagazine sprookjes
“Felle bliksemschichten verlichten de zwarte nacht. Bulderend
volgt de donder de oorverdovende stilte op. De aarde breekt open.
Vanuit de diepste diepte krabbel ik omhoog. Om weer gelukkig te
worden én anderen gelukkig te maken. Cupido bestaat!”
Wellerklant John Aretz is 57 jaar oud. Bouwkundig projectleider van beroep
en woonachtig in Brunssum. In 2005 stond John na een carrière van net
geen 25 jaar bij DSM ineens op straat: boventallig! Vlak daarvoor had een
echtscheiding zijn leven al behoorlijk op de kop gezet. “Ik ben in korte tijd
héél erg diep gegaan, maar sterker dan ooit weer boven gekomen.”
“Een leven zoals in een sprookje dus,” vertelt John openhartig. “In alle
sprookjes immers, begint het avontuur met wat kleine ups en downs, stijgt
de spanning naar een climax en komt daarna alles weer goed. Zo is het
met mijn leven ook gegaan. In de meest heftige periode heb ik echter zulke
waardevolle ervaringen opgedaan, dat deze meteen de basis vormen voor
alles wat ik nu meemaak.”
Alleen is ook maar alleen
John: “Op zoek naar een nieuwe partner ben ik op een gegeven moment
gaan daten via de bekende grote relatiesites. Ik heb in die tijd veel alleenstaanden
leren kennen die net zoals ik vooral in de weekenden veel last
bleken te hebben van het alleen zijn. Veel alleenstaanden bleken eigenlijk
ook helemaal niet zo dringend op zoek te zijn naar een partner, maar meer
naar leuke vrienden en kennissen om er een keer samen op uit te gaan.
Alleen is immers ook maar alleen. Zo ben ik op het idee gekomen om een
online vriendschapsnetwerk voor 40-plussers op te richten: Click4friends.
Alleenstaanden uit Parkstad Limburg vinden op deze site overzichten van
leuke activiteiten in de regio en kunnen daarop inschrijven. Ze zien dan
meteen ook wie er nog meer aan de betreffende activiteit deelnemen.
Onderling kunnen de deelnemers vervolgens afspreken of ze samen gaan
of elkaar ergens ontmoeten. Heel open en transparant dus!”
Echte liefde
Intussen telt Click4friends rond de 200 leden en zijn er uitbreidingsplannen
naar andere regio’s in Limburg, zelfs Nederland. Er zijn leden die elke zondag
flinke wandelingen maken. Mensen gaan samen naar de film, een hapje
eten of bowlen. En eens in de maand is er een informele kennismakingsbijeenkomst
voor nieuwe leden en belangstellenden. John: “De jongste
deelnemer aan het netwerk is 40, de oudste ver in de 70. Vrijwel iedereen
die zich aanmeldt, zie je gaandeweg opbloeien. De sociale contacten
maken mensen na een veelal eenzame periode opener en vrijer. Ik zie hen
weer stralen en er zijn zelfs nieuwe relaties ontstaan. Een man van 67 heeft
aangegeven dat hij nooit eerder in zijn leven zó gelukkig is geweest dan
met zijn huidige partner die hij via Click4friends heeft leren kennen. Dat
vind ik een geweldig compliment. Op dit moment onderhoud ik het netwerk
nog als een extra project naast mijn baan. Vanwege de uitbreidingsplannen
ga ik vanaf 2011 voor de volle honderd procent voor Click4friends. Het
smeden van vriendschappen is mijn toekomst. En soms zit daar een echte
liefde bij. Ik ben een geluksvogel omdat ik daaraan kan bijdragen.”

Wellermagazine sprookjes
Oma Sonia
Oma Sonia heeft
heeft helemaal geen
helemaal geen
bezemsteel!
bezemsteel
vierentwintig vijfentwintig Wellermagazine sprookjes
Heksen zijn er in soorten en maten. Boze
heksen sluiten je op om je vet te mesten
zoals in Hans en Grietje. Ze laten je zoals
Doornroosje honderd jaar slapen of zoals
Sneeuwwitje stikken in een appel. Lieve
heksen zorgen ervoor dat alles goed komt.
Verspreid over Nederland liggen veertig moedercentra.
Bakens van rust, vertrouwen en gezelligheid
waarin vrouwen uit alle culturen en in alle
leeftijden andere vrouwen helpen. Ze vangen
elkaar op, bieden steun aan elkaar en organiseren
samen leuke activiteiten. Geen dure uitjes maar
een gevarieerd aanbod dat voor elke beurs te
behappen is. Iedereen is immers welkom in de
Heksenketel, die voor Parkstad te vinden is in
Zeswegen.
‘Heks’ Sonia is één van de stevige schouders waar
de Heksenketel in Heerlen op rust. Al ruim dertien
jaar staat zij dag in dag uit vanaf half negen tot
drie uur klaar voor de opvang van de kindjes. Haar
inzet is broodnodig. Want wat is een moedercentrum
zonder kinderopvang? Als je moeders
wilt bereiken of uitnodigt voor activiteiten, zul je
rekening moeten houden met hun kroost. Niet
iedereen kan namelijk zomaar kinderopvang
regelen of betalen. Oma Sonia, steun en toeverlaat
voor de moeders van de Heksenketel tijdens
bijvoorbeeld een computercursus, is zelf moeder
van zeven kinderen, zes pleegkinderen en intussen
elf kleinkinderen. “Van jongs af aan riep ik altijd
dat ik veertien kinderen wilde hebben,” lacht de
op Curaçao geboren Sonia vrolijk. “Nou, met mijn
pleegkinderen en de kinderen van de Heksenketel
erbij, zijn het er een paar meer geworden.”
Liefde
Sonia vertelt: “Het zorgen voor anderen heb ik van
mijn oma meegekregen. Zij nam altijd kinderen
mee naar huis die extra aandacht nodig hadden.
Ik vind dat zelf ook erg belangrijk. Ik wil kinderen
graag iets meegeven. In hun ontwikkeling, door
verhalen te vertellen, met ze te lezen, te tekenen
en spelletjes te spelen. Maar ook in hun gedrag,
bijvoorbeeld dat je niet moet vechten maar met
elkaar moet praten. En dat je geen ruzie moet
maken maar veel meer bereikt met een liefdevolle
houding. Het klinkt allemaal heel idealistisch
maar met name kinderen staan heel erg open
voor die boodschap. Ik kan het dan ook niet
nalaten om kinderen die zich op straat of in een
winkel misdragen, op hun gedrag aan te spreken.
Menige moeder denkt misschien: ‘Waar bemoeit
dat mens zich mee?’ Dat kan mij helemaal niets
schelen: ik bemoei mij met elk kind, want ik
houd ook van elk kind.”
“Goede heksen hebben helemaal geen
bezemsteel nodig. Die toveren met hun hart.”
Oma Sonia
Geen bezemsteel
Op dat moment komt een andere moeder
binnen in de Heksenketel. Ze heeft een videoband
bij zich over babymassage. Oma Sonia is
dolenthousiast. “Die film zocht ik al een tijdje,”
vertelt zij. “Ik ken een moeder met een onrustige
baby thuis. Baby-massage kan heel goed werken
om het kindje rustig te krijgen.” En zo let Oma
Sonia, net 64 jaar geworden, op alle kinderen in
de Heksenketel. Sonia: ‘Waarom heb jij eigenlijk
geen bezemsteel?’, vroeg een klein jongetje mij
laatst. Ik heb toen uitgelegd dat je slechte en
goede heksen hebt. En dat goede heksen
helemaal geen bezemsteel nodig hebben. Die
toveren met hun hart.” En dat blijkt ook. ‘Alle
kinderen houden van Oma Sonia’, klinkt het in
de Heksenketel in koor!

Wellermagazine sprookjes
zesentwintig zeventwintig
Liefde
Hij zag haar en zij zag hem:
het was liefde
op het eerste
gezicht

Wellermagazine sprookjes
Onze keuze om te trouwen was allesbehalve
een sprookje. Dat hebben we met ons volle
verstand gedaan. Ons motto is dat je zelf iets
van het leven moet maken. Niet morgen maar
vandaag. Genieten dus, van het leven en van
elkaar! Zo lang en zo gelukkig mogelijk.
Op 27 november 2006 trouwden Evelien en Jan
Janssens voor de kerk; 9 september 2009 –
09/09/09 – volgde het kerkelijke huwelijk.
“Ik wilde dat zo graag,” vertelt Wellerklant
Evelien. “De kerkelijke zegen over de ringen, de
goedkeuring en bescherming ‘van boven’ voegt
voor mij heel veel toe aan het ja-woord. Dat we
voor altijd bij elkaar blijven.”
Saillant detail: Evelien en Jan zijn respectievelijk
63 en 61 als zij samen met kinderen en kleinkinderen
voor het altaar in de St. Andreaskerk
op de Heerlerbaan staan. “Zelfs de pastoor had
een kerkelijk huwelijk van een echtpaar van onze
leeftijd nog nooit meegemaakt,” lacht Jan.
“Voor mij hoefde het ook niet zo. Maar voor
Evelien was het zó belangrijk om ook voor de kerk
te trouwen, dan doe je dat toch! Achteraf ben ik
erg blij met de beslissing. Het was een heel
mooie dag die wij samen met onze naaste familie
hebben gevierd. We hadden geen getuigen:
onze kinderen en kleinkinderen waren getuige
en hielden ons bij de zegening de hand boven
het hoofd. Twee families werden één.”
Vuurwerk
Evelien en Jan zijn allebei eerder getrouwd
geweest; van beide is de partner overleden.
Evelien: “Ik ben vijftien jaar alleen geweest. Op
een dag had ik er écht genoeg van en heb ik mij
aangemeld op een datingsite op internet.
Meteen die eerste dag leerde ik Jan kennen, die
op dat moment ook al negen jaar alleen was.
We bleken dicht bij elkaar te wonen: ik in de
Palestinaflat, Jan woonde in Bleijerheide. Als we
naar buiten keken, konden we elkaars flats bij
wijze van spreken zien. De dag erna hebben we
afgesproken en vanaf de eerste minuten sloegen
de vonken over. Het was liefde op het eerste
gezicht. We staan op eenzelfde, positieve manier
in het leven, en willen zo veel mogelijk zien en
meemaken: niet morgen maar nu! Soms denk ik
wel eens: hoe komt dat nu, dat ik dit alles op
mijn leeftijd nog mee mag maken? Zóveel geluk.
Tja, het antwoord blijft natuurlijk uit!”
achtentwintig negenentwintig
Blijven dromen
De belangrijkste wens van Evelien is met haar
huwelijk in een mooie witte jurk in vervulling
gegaan. Valt er dan nog meer te wensen?
Volgens Jan en Evelien wel! “Vlak na ons huwelijk
zijn we naar een concert van Frans Bauer gegaan.
We zijn naar Egypte geweest. Deze zomer gaan
we naar Toscane. En we willen ook nog naar een
speciale autorace in Engeland. We hebben nog
zoveel wensen en dromen, die we allemaal
willen beleven.” Op 18 januari 2011 gaat bij het
kersverse echtpaar daarom nog één keer de vlag
uit! Die dag mag Evelien stoppen met werken
en hebben ze nog meer tijd om te genieten van
het leven.
H e t m sje e i
Het meisje en de
en de m ijnwerker
mijnwerker

De mensen in het dorp zeiden dat ze niet meer
had gesproken sinds haar vader was omgekomen
bij de ramp van 1911. “Vanavond neem ik een
cadeau voor je mee,” had hij nog gezegd. Toen
was hij vertrokken.
De meeste slachtoffers werden nooit gevonden.
Zij lagen nog steeds diep onder de grond, ergens
in één van de ingestorte gangen. Voor eeuwig
mijnwerkers.
Met haar moeder en de andere dorpelingen had
ze dagenlang vergeefs gewacht, gehoopt en
gebeden. Toen het zoeken werd gestaakt, was zij
naar de slaapkamer van haar ouders gegaan en
had zij het zondagse hemd van haar vader uit de
kast gepakt. Haar moeder vond haar op de rand
van het bed, haar handen vastgeklemd aan het
kledingstuk, starend naar iets dat er niet meer
was en ook nooit meer zou komen.
De weduwe had het café in het hart van Brunssum
voortgezet en Élise hielp haar. Ze was mooi
geworden. Haar ogen waren groot, groen en
weemoedig en haar blonde haren hingen dik en
weelderig tot op haar schouders. Veel mijnwerkers
bewonderden haar schoonheid, maar ze was
ongenaakbaar. Zonder iets te zeggen, zette zij
het bier op hun tafeltjes.
Op een lentedag in 1923 zou hij voor het eerst
afdalen. Hij stond in de rij voor de schacht te
wachten tot het zijn beurt was om in de lift te
stappen. Bleek stak zijn gezicht af tegen het
gitzwarte haar. Een oude koempel die naast hem
stond, legde zijn hand op zijn schouder.
“Maak je niet druk, jongen. Er gebeurt je niks.
Binnen een paar dagen ben je eraan gewend.”
Enrico keek hem aan: “De Hades,” zei hij zacht.
Lei keek hem niet begrijpend aan. De jonge man
verduidelijkte zichzelf. “De hel, de onderwereld.”
Lei zuchtte en keek naar de grond. “Jij bent toch
de oudste van Carlo?”
“Klopt.”
“Dan kan ik me voorstellen dat je bang bent,
maar dat hoeft niet. Dat soort rampen gebeurt
maar één keer.”
Enrico keek naar de lucht. Hij wou dat hij op een
van de voorbij drijvende stapelwolken kon stappen
om weg te vliegen. Toen kwam de lift boven en
de rij in beweging. Zwijgend en opeengepakt
daalden de mannen af in het duister.
Lei wees naar een plek aan het einde van een
doodlopende gang. Om daar te komen, moesten
ze een stuk kruipen. Toen ze er waren, begonnen
ze de wand met hun houwelen te bewerken.
Het werk was zwaar, zwaarder dan Enrico had
verwacht. Al na een half uur vervloekte hij zwart,
zwetend en zwijgend de dag dat hij van school
was gegaan om de kost te verdienen. En hij
dacht aan Élise, van wie hij hield, maar die hij
nooit zou krijgen. Zijn woede stopte hij in zijn
slagen, die harder en harder werden. Precies op
het moment dat hij wilde stoppen om de berg
steenkool aan zijn voeten af te voeren, begaf de
wand het. Enrico dook ineen, een schreeuw
smorend in zijn armen. Stenen, lichte en zware,
vielen op zijn rug en benen. Vervolgens daalde
een wolk gruis en stof op hem neer.
Opeens werd het stil. “Lei,” riep hij, “Lei!” maar
er kwam geen reactie. Hij probeerde overeind te
komen, maar het lukte niet. Zijn benen zaten
klem. Pijn had hij niet. Hij kon zijn tenen nog
bewegen. Er was dus niets gebroken. De stukken
steen moesten zo zijn gevallen dat hij vast was
komen te zitten. En in zijn positie – hij lag op
zijn buik – kon hij er niet bij. “Lei!” schreeuwde
hij weer, maar opnieuw was er geen teken van
leven. Waar was hij nou? Zou hij ook bedolven
zijn? Of had hij op tijd weg kunnen komen? Hij
probeerde om zich heen te kijken. In het schaarse
licht van zijn lamp zag hij niets anders dan
opgestapeld puin. Geen gaten, geen openingen.
Alleen achter hem misschien, maar dat kon hij
niet zien. Een paniekgolf overspoelde hem. Hij
deed weer een wanhopige poging los te komen,
maar het was vergeefs. Hij liet zijn hoofd weer op
zijn armen zakken. Allerlei gedachten spookten
door hem heen. Hij maakte zichzelf verwijten.
Hij had nooit van school moeten gaan. Waarom
was hij niet bij een boer gaan werken, zoals zijn
moeder hem had gesmeekt? Lekker buiten,
bedauwde kersen plukken, regendruppels en
zonnestralen op zijn gezicht en veel frisse lucht.
Bidden, dacht hij plotseling, ik moet bidden.
“Santa Barbara, red mij, help mij, alstublieft,
haal me hieruit,” prevelde hij.
Plotseling hoorde hij achter zich een soort
geschuifel. Zijn hart maakte een sprong. “Rustig
maar,” zei iemand. “Ik haal je hier uit.” Hij keek
om. Een mijnwerker die hem eerder niet was
opgevallen, begon de stenen van zijn benen te
halen. Meteen daarna voelde hij hoe de druk op
hem werd verlicht. Hij was vrij. De man hielp
hem overeind en wees met zijn lamp naar een
gat. “Als je daar doorheen kruipt, kom je weer
bij je kameraden. Ze zijn allemaal ongedeerd.”
“U gaat toch mee?”
“Nee, ik moet de boel opruimen.”
“Enrico greep zijn hand. “Hoe kan ik u ooit
bedanken?”
De man pakte iets uit één van de zakken van zijn
ouderwets ogende jas en stak het Enrico toe.
“Ga naar het café en geef dit aan het meisje,”
zei hij. “Zeg dat het van Sjors is.”
Die avond ging Enrico naar het café. Zonder iets
te zeggen, stapte hij op Élise af en gaf haar de
ketting met de groene smaragd. “Dit is van Sjors,”
zei hij. Verstijfd van schrik staarde zij een tijdje
naar het sieraad in haar handen. Toen keek ze op.
De tranen rolden over haar wangen, maar voor
het eerst in lange tijd zag ze iemand.
Roland Mans is schrijver van de 10+-boeken Het
Verdwijnboek, De Gele Trui en De Uilenvlucht.
Binnenkort verschijnt Sep en de Mosasaurus,
een prenten- en voorleesboek. De twee laatstgenoemde
boeken spelen zich geheel af in
Limburg. Surf naar: www.rolandmans.nl.
dertig eenendertig Wellermagazine sprookjes

Wellermagazine sprookjes
Kat
Ze deet wat
ze wilt
sjmoeze of
kratze
geliek hat ze.
De taal van de mam wordt geschreven in
onze moedertaal: het dialect. We spreken
over ’taal’ omdat het Limburgs een echte
en erkende taal is, die in niets onderdoet
voor het Nederlands. Ten opzichte van
onze standaardtaal – het Nederlands – is
het Limburgs een dialect, zoals het
Nederlands een dialect is in relatie tot
het handels- en diplomatiek Engels.
De taal van de mam
Ee ermzieëlig kling mager ketje houw al sjtónde
durch ’t veld gelope en woar óp zeuk noa ee
pleëtsjke um get oet te ruste, ze woar kapot wie
inne hónk. Doabei woar ’t óch sjlech weer, dus
ee druëg óngerkómme zouw zier welkom zieë.
Endlig vóng ’t ee loak in ing poat van ing boeresjuur
en lag zich neer in ’t sjtruë. Ze woar allingsjtoand
en noe loog ze da.
’t Doerde neet lang of ze woar in inne depe sjloap
en hoeëd nieks van ’t geritsel van de muus in ’t
sjtruë. Wie ze oere later wakker woeëd rammelde
ze van d’r hónger en höär natuurtalent koam
noa boave…. Sjlüpentere hat ze zich ee müske
gevange. ’t Woar neet dierek inne BigMac, mè
vuur d’r ieësjte hónger woar ’t toch al get.
’s Angers daags, is d’r ing groeëte verrassing…
inne wuste groeëte kater koam óch durch ’t loak
gekroepe. Leësj woar ze nog gesjrókke, mè al
gauw houwe die twieë zich gevónge. D’r kater
woar zoegaar inne ’donjohan’ en ’t woar inne
echte óprechte katteman deë ’t alling mar good
meende mit höär. Heë makde zich zörg uëver ’t
sjebbige óngerkómme van ’t ketje en meende
dat zie wal beëter verdeend houw.
Heë vroog zich helóp aaf woarum zie neet in ee
good verwermd hoes óp ing gesjtoffeerde bank
lankoet kós ligke mit regelmoatig eëte en sjöälkes
milk? ’t Kling sjinöäske lekde zich ’t mülke bei ’t
hure van zoeëvöäl goods…..
Dreumend doa-uëver besjlete ze um ins get kótter
bei de lüj in ’t dörp te goa kieke en loestere, neë
hant ze en weë wit, kriege ze ’t doa beëter.
D’r kater geet as ieësjte en ’t vruike bliet nuisjierig
wachte mit wat vuur nuits d’r partner truuk kumt.
Mè wat doert dat lang, ze wacht noe al benoa
inne ganse daag en nog ummer is heë neet
truuk. En zie is toch zoeë óngeduldig en hat d’r
tied benut um van hön sjoelplaatsj ee richtig
neske, ee ech heem te make….
Juus as zie zich vöäl ónrow hat gemak, huët ze
’m endlig kómme en dierek begint ing lang
katerletanie. Heë mak dudelik dat ze maar noeëts
doa-aa mótte beginne want wat ’e noe hat gezieë
en gehoeëd, neë dat hoof vuur hem neet!
Computers die deks óp hol sjlónt, ieëlend mit
KPN, Ziggo, verzieëkeringe , crisis, tesjevullers,
medewerkers die aanhouwend in gesjprek zint,
gedeuns bei kirk en poletiek en en en… Doabei
die integratieprobleme. V’r mótte d’r toch neet
aa dinke dat vier doa óch nog mótte inburgere.
Neë en nogmoals neë, loate vier sjtil hei ónger
ós blieve!
Ege
heem Mevrouw
Loate vier ós mit d’r boer hei vrunk haote dat is
zat óp genog. Deë zal blie zieë dat vier vuur hem
hei de muus vange ter besjerming van zie koare,
terf en geësj. Egelik zint vier ee soat belegging
vuur d’r boer. Ofsjoeën resultate oet ’t verlede
ging garantie zint vuur noe, sjtónt ós deenste
garant vuur ee good rendement vuur zie boerebedrief.
Doavuur kriege v’r zieëker ’t ee en anger te eëte
en te drinke van hem, mich tungs inne gowe
toesj, verdütsjde d’r kater an ’t vruike.
’t Ketje houw zich dat andechtig aagehoeëd en
woar ’t – ofsjoeën zelf mar kling – in groeëte
lijne eens mit höäre partner, mè houw toch nog
get ópmerkinge. ’Alles good en waal zeët ze, mè
ich han inne behuurlike hónger, wat han ich noe
doa-aa, ’t zint gowe berge, ich kin dat van de
woekerpolisse’.
Noe koam d’r kater oet mit ing leëverwoeësj die
heë zich urges gesjtrietst houw en effe bei de
poat houw neergelag.
’t Ketje sjneurde nog heller an de woeësj wie d’r
groeëte kater en tevreie lagte ze zich in hön
neske en vuur ze gónge sjloape gove ze zich ’the
big five’ óp de aafsjproak dat ze ummer wied
voet zowe blieve bei de lüj.
En ze leëfde nog lang en neet óngelukkig.
Ger Prickaerts, Heëlesj
tweeendertig drieendertig
Nieuw
briefpapier
Er was eens...
…een kleurig Wellermagazine dat in december
2009 bij alle Wellerhuurders op de mat plofte.
In dit magazine konden lezers een leuke prijs
winnen. Enthousiast hebben enkele lezers een
energiebesparend idee bedacht en anderen
gingen creatief aan de slag en maakten een
kleurige tekening. Met bewondering heeft Weller
de ideeën en tekeningen bekeken en na overleg
zijn deze prijswinnaars de gelukkigen:
Eliane Martha
(Al deze toppers hebben hun prijs inmiddels
ontvangen. Zij leefden nog lang en gelukkig...)
De heer Patelski
Houben
Wellermagazine sprookjes
Wellerweten
Ismena
Iris
Is een schone en duurzame toekomst een
sprookje? Weller hoopt van niet. Wij leveren
graag een bijdrage aan een schoner, groener en
beter milieu. Daarom ziet het briefpapier van Weller
er vanaf april iets anders uit. Wel met een echte
Wellerlook maar met een paar milieuvriendelijke
aanpassingen. Het papier is iets witter dan u van
ons gewend bent, dit komt omdat het nieuwe
briefpapier gerecycled is van oud papier uit
kantooromgevingen. Ook hebben we het paarse
vlak op de achterzijde verwijderd zodat het
papier ook dubbelzijdig gebruikt kan worden.
Wij hopen dat u net zo tevreden bent met het
nieuwe papier als wij. Heeft u nog vragen? Bel
ons gerust!
Mevrouw
Pannekoek
Liz Nienhuis

Wellermagazine sprookjes
1 5
2
3
4
6
7
8
Wellerhebbes
1 “Kies maar uit…Doornroosje, Belle,
Assepoester of Sneeuwwitje!”
21-delig Prinsessenverkleedset:
€ 24,99, Intertoys
2
2 “Zing mee met Tinkelbel.”
Verhalenboek mét CD-speler:
€ 14,99, Intertoys
3 “Er was eens…”
Sprookjesboek:
€ 4,98, Intertoys
4 “De Rode Schoentjes…”
Rode schoentjes (maat 26 t/m 34):
€ 24,95, Scapino
5 “Eén klein kusje…..”
Kikker spaarpot:
€ 3,50, Xenos
6 “Hocus, spocus…”
Tover handdoekjes:
€ 0,99, Xenos
7 “Drie kleine biggetjes…”
Spaarpot varkentje:
€ 0,99, Xenos
8 “Duizend-en-een-nacht”
Oriëntaalse spulletjes:
vanaf € 1,29, Xenos
vierendertig