Tijdschrift over de geschiedenis van Heemstede en Bennebroek

.k. middenstands-woningbouwvereeniging ‘het oude posthuis’
De familie van Buuren
Piet van Buuren(1897-1966) en Gré Konst (1894-
1981) trouwden op 2 augustus 1922. Ze konden
direct hun nieuw gebouwde huis in de Oude Posthuisstraat
betrekken. Vooraf waren ze er al heel
wat keren wezen kijken. Gré was onderwijzeres op
de Jozefschool aan de overkant van de Herenweg
die toen nog niet overgenomen was door de broeders
van De la Salle (dat gebeurde op 1 september
1925). Piet, die ook onderwijzer was, was al voor
de oplevering aan het werk in de diepe achtertuin.
Hij haalde dan bij het Verenigingsgebouw op de
Herenweg de sleutel van het bouwhek en kon zo
in zijn toekomstige tuin komen. Al snel stonden
de sperziebonen in bloei. Vaak hoorde hij er een
merel prachtig zingen. Dat kozen ze dan ook als
naam voor hun huis op nummer 28.
Het echtpaar kreeg tussen 1924 en 1934 zeven
kinderen: Henny, André, Fer, Tiny, Greetje, Fons
en Matthé. Met zeven kinderen én een inwonende
dienstbode werd het huis wel erg krap. Vlakbij, op
nummer 6 was een groter huis van dezelfde woningbouwvereniging
beschikbaar. Moeder wilde
graag verhuizen, maar vader zag het niet zitten.
Eén van zijn bezwaren was dat de kasten ondieper
waren. Hij zei: ‘Als de grote schaal er niet in
past, dan doen we het niet.’ Moeder had geluk, de
schaal paste dus er kon verhuisd worden. Dat gebeurde,
hoe dichtbij het ook was, met een verhuiswagen.
Greetje weet het nog precies: André mocht
wel meerijden in de wagen en zij niet.
Het buurhuis op nummer 8 stond lange tijd
leeg, zoals wel meer huizen in die tijd. Als de
kinderen weer eens lekker lawaai maakten zei
moeder: ‘Het is maar goed dat we geen buren
hebben.’
Vader Piet van Buuren was van het begin af aan
actief in het bestuur van de woningbouwvereniging,
als penningmeester, als secretaris en ook als
waarnemend voorzitter.
Greetje en Tiny wonen nog steeds samen in het
huis op nummer 6. Ze zijn daarmee in anciënniteit
de oudste bewoners en kunnen natuurlijk veel
over de straat vertellen.
In het begin waren het allemaal katholieke gezinnen.
De jongens gingen naar de Jozefschool op
de Herenweg, de meisjes naar de Antoniusschool
aan de Kerklaan op de plek waar nu de Icarus is.
Je liep naar de Herenweg, dan de Kerklaan op en
vervolgens naar links het Schoollaantje door. De
Oude Posthuisstraat was immers nog niet naar
het oosten doorgetrokken en de Burgemeester van
Lennepweg was er helemaal nog niet. Als de meisjes
Van Buuren tussen de middag thuis gingen
eten probeerden ze heel snel uit school bij de kerk
te zijn, want dan mochten ze wel eens meehelpen
het Angelus te luiden. Het klokkentouw kwam
uit in het kerkportaal en het was prachtig als je
daaraan mocht trekken. De omgeving was een
speelparadijs. Aan de oostkant kwam de straat uit
op een duintje en er was een zandbak aan de rand
van het bollenland van Braam. Aan de overkant
van de Herenweg kon je vissen in het ‘slootje van
Schreurs’ recht tegenover de Oude Posthuisstraat
en het ‘slootje van Draijer’ iets verder naar het
noorden. En waar nu het parkeerterrein van de
Bavokerk is lag een grote vijver, waar je als er ijs
was heerlijk op kon glijden. Waar nu het gebouw
van Casca staat heette het ‘’t veldje’ en daar kon
je voetballen. Later had Fer van Buuren op deze
plek jarenlang zijn fotoclub ’t Ogenblik, gevestigd
in twee bouwketen die bij aannemer Thunnissen
vandaan kwamen.
Braam hield ondanks de bouw van de huizen
van woningbouwvereniging ’t Oude Posthuis nog
een aardig stuk bollenland over. Hij woonde zelf
net om de hoek op de Herenweg en tegenover het
huis op nummer 6 stond de bollenschuur van
Braam.
Piet van Buuren
met zijn vrouw Gré van
Buuren-Konst in 1926 in
de achtertuin van Oude
Posthuisstraat 28. Op het
stoeltje vooraan Henny, op
schoot bij vader André en
zittend op tafel Fer.