TBS-behandeling geprofileerd; een gestructureerde ... - WODC

ondom de patiënt staat in dienst van de reconstructieve psychotherapie
en is gericht op het bevorderen van de regressie. Dit dient uiteraard wel te
gebeuren binnen zekere grenzen van ruimte en tijd en met een duidelijke
link naar de realiteit. Behandeling binnen het reconstructieve model is er
op gericht dat de patiënt ervaart dat wat hij/zij in de actuele leefsituatie
ervaart, medebepaald is door wat hij/zij van zichzelf leert kennen binnen
meer regressieve situaties. Het werken volgens het reconstructieve model is
in Nederland niet erg gangbaar meer.
Het sociaaltherapeutische model
Het sociaaltherapeutische model is primair gericht op de adaptatie van
persoonskenmerken die eerder negatief, antisociaal van aard zijn, zoals een
gebrek aan respect en empathie, een vijandige houding, manipulatie, wraak
en een negatieve instelling. Het remediëren van deze ik-kenmerken heeft te
maken met de constructieve aanpassing van de persoon aan de omgeving,
aan de situatie van `het hier en nu’ (zie Janzing & Kerstens, 1997; p.131).
Behandeling binnen een sociaaltherapeutisch model is primair gericht op de
(sociale) omgang met medepatiënten en op het vergroten en verstevigen van
sociaal-maatschappelijke rollen. De inzet is dat een patiënt, na behandeling,
in staat is zichzelf aan te passen aan de omgeving en, waar nodig, de omgeving
op een constructieve wijze aan te passen aan de eigen wensen en behoeften.
Centraal in het sociaaltherapeutische model staat het zogeheten ‘rol-leren’.
Dit betekent dat in een optimaal sociaaltherapeutisch milieu, patiënten de
mogelijkheid krijgen met zoveel mogelijk sociale rollen te oefenen. Door het
aannemen van verschillende sociale rollen doen zij ervaring op en worden
zij geconfronteerd met de effecten van hun gedrag op medepatiënten. Het
sociaaltherapeutische model wordt vooral gehanteerd bij patiënten met
verslavingsproblematiek en/of een cluster B persoonlijkheidsstoornis.
De combinatie van behandelmodellen
De hierboven beschreven modellen zijn volgens Janzing en Kerstens (1997)
ideaaltypische modellen die in de praktijk niet zo voorkomen. Zo kunnen in
het supportieve model wel eens reconstructieve interventies plaatsvinden,
74