TBS-behandeling geprofileerd; een gestructureerde ... - WODC

waaronder het initiatief van de Onderzoekers Task Force, gesteund te worden
en dient men draagvlak te vinden om te bezien of dit een serieus en waardevol
alternatief is om effecten in de klinische praktijk te meten.
8.4 Profielen in relatie tot behandelwijze
Op grond van latente klasse analyse zijn vijf profielen onderscheiden: de
psychotische patiënt met meervoudige problematiek (Klasse 1), de typisch
psychotische patiënt (Klasse 3), de antisociale patiënt (Klasse 2), de onder
invloed verkerende patiënt (Klasse 5) en de patiënt met seksuele problematiek
en delictgedrag (Klasse 4). De gevonden profielen worden herkend in de
klinische praktijk. Tevens laten de verschillende profielen zien dat rekening
wordt gehouden met de draagkracht en draaglast van patiënten afhankelijk
van het profiel, denk aan het op maat gemaakte aanbod van onderwijs en
arbeid. Ten slotte zijn er aanwijzingen dat de behandeling bij bepaalde
patiënten specifiek gekoppeld wordt aan combinaties van problematiek,
denk aan agressiebehandeling (zie Paragraaf 6.3.2). Onze indruk is echter
dat deze werkwijze nog niet ten volle wordt benut (zie ook Hummelen,
2011; Hornsveld, 2007).
De profielen maken ook duidelijk dat aannames die in de praktijk
worden gemaakt soms enige nuancering behoeven. Zo is eerder opgemerkt
in Paragraaf 4.3.2 dat uit de praktijk blijkt dat psychotische tbs-patiënten
voorafgaand aan hun delict minder behandelingsbemoeienis hebben gehad
dan de gemiddelde psychotische patiënt en dat dit deel van de tbs-populatie
zich in zijn voorgeschiedenis heeft laten kennen als ‘zorgwekkende
zorgvermijders’ (Goethals, 2008). Uit dit onderzoek blijkt dat dit zeker niet
het geval is voor de psychotische patiënten (Klasse 3): zij hadden in het
verleden vaker een IBS- of RM-maatregel dan patiënten uit Klasse 2, 4 en
5. De psychotische patiënten in Klasse 1 hadden bovendien in bijna zestig
procent van de gevallen een opname of ambulante behandeling achter de
rug en de vraag is of dit als ‘minder behandelingsbemoeienis’ opgevat kan
worden.
159