Door hier te klikken - Exodus Huissen

Op 25 september 2012 heb ik een gesprek met Mies van Grunningen,
woonachtig Dorsvlegel 7 te Huissen.
Mies vertelt het volgende:
Ik had een broer, die voor de Arbeitseinsatz verplicht werkzaam was in Dinslaken, Duitsland.
De door hem naar ons geschreven brief d.d. 1 april jl. heb ik nog in bezit en een afschrift daarvan geef
ik je.( zie de tekst verder in dit verslag)
Mijn broer is met een paar vrienden daar vandaan gevlucht en kwam naar zijn geliefde Huissen terug.
Dat was enige tijd voordat de gevechten om Arnhem begonnen. Eenmaal thuis werd hij wederom
geconfronteerd met de gevechten en beschietingen. Op 1 oktober 1944 werd hij helaas getroffen
door een granaat.
Hij werd meteen naar de toenmalige Cremerstichting gebracht en vrijwel meteen met de Rode kruis
wagen via Ede naar Otterlo op de Veluwe vervoerd. Hij was zeer ernstig gewond.
Wij bleven als familie nog achter in Huissen, maar na enige tijd moest iedereen evacueren.
Via het verdeel station van het rode Kruis in Ede kwamen wij terecht in Jutphaas.
Pas in de maand januari van het jaar 1945 ontvingen wij daar het droevige bericht, dat mijn broer al
op 7 oktober 1944 was overleden als gevolg van de ernstige verwondingen.
Dat was een grote klap voor ieder van ons.
Pas in juni 1945 kwam de evacuatie voor ten eind en kon ons gezin terugkeren naar Huissen.
Eenmaal thuis hebben mijn ouders er voor kunnen zorgen, dat Wim ook naar Huissen terug kon
worden gebracht.
Nu is het belangrijk te weten, dat op de Begraafplaats Huissen Stad al een zusje van mij – Petronella
genaamd- was begraven in 1933.
Mijn broer Wim is toen herbegraven in het graf van mijn zusje. Hij is dus bijgezet en her- begraven in
datzelfde graf.
Op het bidprentje wordt over de bijzondere situatie wel iets gemeld:
“met zijn gewond lichaam weggevlucht uit de verschrikkingen van de oorlog ( Dinslaken mvh) heeft
hij in een vreemde omgeving ( Otterlo mvh) zijn jonge leven teruggegeven aan God. Hij stierf als een
jonge held, alleen, zonder het bijzijn en de troost van iemand die hem kende. Het verlangen naar zijn
geboorteplaats ( Huissen mvh) was zo sterk in hem geweest, dat hij, enkele maanden tevoren, met
zijn vrienden was weggetrokken uit een vreemd land ( Duitsland mvh) en zich weer veilig voelde in zijn
eigen vertrouwde omgeving. Uit de gevaren waarin hij had geleefd ( in Duitsland mvh) kwam hij
ongedeerd naar lichaam en ziel terug”.

Op het betreffende graf is nimmer een zichtbaar herkenningsteken aangebracht. Alleen een grote
levensboom markeert deze bijzondere plek.
Het streven is er op gericht om binnen afzienbare tijd het graf “een gezicht” te geven.
Onderstaand de laatste brief, die het oorlogsslachtoffer Wilhelmus Hendricus van Grunningen op
1 april 1944 aan zijn dierbare familie schreef.
Dinslaken, 1 april 1944
Beste ouders, broers en zusters,
Op de eerste plaats mijn hartelijke dank voor ’t pakketje. Van de kaas heb ik een
paar dagen lekker gegeten. Ik dacht, dat jullie mij vergeten hadden, omdat het net 5
weken geleden was dat ik wat gekregen had. Ik ben overigens nog goed gezond, wat
ik ook van jullie hoop.
We hebben nou zoo Paschen. Dan is dat het derde groote feest, dat we hier zitten.
Allebei de Paasdagen zijn we vrij. Van Marie heb ik verleden week zaterdag een
brief gekregen.
Toen heb ik haar meteen ’n kaart terug gestuurd, omdat ik geen brieven meer
schrijven kon.
Over verlof zullen we maar niet meer praten. Dat kan wel ’n hele tijd duren voordat
we komen. We verlangen (soms) vaak allen erg naar huis. Hebben jullie die kaart
nog niet ontvangen van mij. Ik heb tenminste nog geen bericht terug ontvangen. Rut
heb ik er ook één gestuurd. Die zal hem nou wel hebben.
Het Eenigste waar ik het meeste naar verlang is eten, roken en post. Ik geloof dat er
in de maand maart een paar jarig geweest zijn bij ons, maar ik weet niet wie. Wel
wist ik de verjaardag van Nelly, de 31 maart. Hier is het ook mode om elkaar op 1
april voor den gek te houden. Jullie schreven over vliegeralarm. Maar dat zal wel
niet zo slim zijn als hier. Nou is hier ‘n groote bunker en daar gaan we dan in. We
hebben geen een rustige nacht.
Als jullie kunnen stuur me dan voor Pasen ’n mooi pakketje, dan heb ik tenminste
ook feest. In de verte hoor ik de sirene al loeien. Dus dadelijk gaat ’t weer loos. Ik
hoor de vliegtuigen al.
De andere jongens trekken de jas al aan om naar de bunker te gaan. Ik moet nu snel
eindigen met hartelijke groeten van
W.v. Grunningen
Bei Arbeitsgemeinschaft Bruggeman und Volrath
(21) Dinslaken Hiesfelderbroek en allen een Zalig paasfeest
Thijssenstrasse-Südstrasse
Ecke
ook aan bekenden.
Reinland – Duitschland