alleen - The Mill Hill Missionaries
alleen - The Mill Hill Missionaries alleen - The Mill Hill Missionaries
Alleen Carlos, een Mexicaanse priester, pastoor van de “Christ the King Parish,” vroeg me of ik twee keer voor zou willen gaan in de parochiekerk die dag, om acht uur en om tien uur. Ik tekstte meteen terug dat me dat mooi toeleek. Zo liep ik om zeven uur weg van ons centrum, door de slums van Kibera, naar Laini Saba, waar de kerk gevestigd is. Het was zo vertrouwd allemaal: de rommel, de stank, de plastic zakken waar je beter niet op kunt staan omdat het “vliegende toiletten” zijn, de “Mzungu, how are you” roepen de kinderen, de mensen die me teruggroetten en degenen die me voorbijliepen omdat ik ook niks zei. De lezing gaat over Jezus die een melaatse geneest. Hij raakte hem met de handen aan. De verbinding met de mensheid was herboren en het isolement van de besmetting opgeheven. “Mzungu, ben je hier helemaal alleen” vroeg een jongetje. Kinderen hebben altijd van die snuggere kopjes en kunnen met hun heldere stemmen zo raak voor de dag komen. Ook dit joch had een leuk snuitje. Hij keek me afwachtend aan en de mensen die bij hem waren, twee vrouwen die de was deden in een teiltje en nog een stuk of drie kinderen, keken afwachtend mee. “Ik ben niet alleen!” zei ik: “Jij bent er toch” De mensen moesten hard lachen en ik liep door, want ik kom niet graag te laat. Ik heb de mensen in de kerk deze episode verteld, en ook zij moesten lachen. Het is precies wat gebeurde in het evangelie toen isolement werd omgezet in contact en relaties. 4
Na de mis wilde ik een kopje koffie drinken en ging naar de pastorie, een schamel maar heel gezellig gebouwtje. “Ze zijn verhuisd!” zei een van de mannen die daar rondliep en me meteen uitnodigde hem te volgen. We hielden halt voor een deur. “Hier is het nu!”, zei hij. De deur was pas geverfd en dik. Ik ging naar binnen. Het was allemaal spiksplinternieuw. Er wachtte een betonnen draaitrap op me en ik kwam uit in een hal. “Hallo, is hier iemand” riep ik vragend. Een jonge vrouw verscheen. Steeds wanneer ik haar zie, valt me op hoe mooi ze is. Ze is groot, slank en heeft een mooie huid met daarin vast Azteeks en Spaans bloed. Haar lach is betoverend. Ze was onderweg naar buiten, naar een van de parochiegemeenschapjes. Ze heeft zich tijdelijk aangesloten bij de Guadelupe Missionarissen, tot wie ook Carlos behoort. Ze wees me waar ik zijn moest en liep naar buiten waar de slums met open armen op haar wachtten. Er was verder niemand en ik schonk me maar wat koffie in. Alles rook naar nieuwheid en glansde. De leegheid van het gebouw gaf een galmend geluid aan elke voetstap. Ik floot een deuntje. Het klonk goed, maar niemand hoorde het. Een groot raam bood een betoverend uitzicht over de slums. Ik zag vooral daken van verroeste golfplaten en hier en daar een stukje bewegend Afrikaans mens. Ik moest weer denken aan dat jongetje dat gevraagd had of ik helemaal alleen was. Ja, nu wel. Dorus Wübbels mhm 5
- Page 2 and 3: “Het begin van: Luisteren…. Beg
- Page 6 and 7: MISSIONARIS IN AMSTERDAM Jac Hetsen
- Page 8 and 9: ook bij de doop van hun kinderen ve
- Page 10 and 11: Anglicaanse bisschop leidde een van
- Page 12 and 13: “TOCH GELOVEN”, PASTORALE UITDA
- Page 14 and 15: HET ZAKMESJE Als 25-jarige jongeman
- Page 16 and 17: VAN HER EN DER MEEKIJKEN OVER DE RA
- Page 18 and 19: NIEUWS UIT DE REGIO PELGRIMS, ALLER
- Page 20 and 21: HONDERD JAAR MILL HILL IN TILBURG (
- Page 22 and 23: voorliefde voor de kleine mens Hans
- Page 24: Retouradres: Johannahoeve 4 6861 WJ
Na de mis wilde ik een kopje koffie<br />
drinken en ging naar de pastorie, een<br />
schamel maar heel gezellig gebouwtje.<br />
“Ze zijn verhuisd!” zei een van de<br />
mannen die daar rondliep en me<br />
meteen uitnodigde hem te volgen.<br />
We hielden halt voor een deur.<br />
“Hier is het nu!”, zei hij.<br />
De deur was pas geverfd en dik. Ik<br />
ging naar binnen. Het was allemaal<br />
spiksplinternieuw. Er wachtte een<br />
betonnen draaitrap op me en ik kwam<br />
uit in een hal. “Hallo, is hier iemand”<br />
riep ik vragend.<br />
Een jonge vrouw verscheen. Steeds<br />
wanneer ik haar zie, valt me op hoe<br />
mooi ze is. Ze is groot, slank en heeft een<br />
mooie huid met daarin vast Azteeks en<br />
Spaans bloed. Haar lach is betoverend.<br />
Ze was onderweg naar buiten, naar<br />
een van de parochiegemeenschapjes.<br />
Ze heeft zich tijdelijk aangesloten bij<br />
de Guadelupe Missionarissen, tot wie<br />
ook Carlos behoort. Ze wees me waar<br />
ik zijn moest en liep naar buiten waar<br />
de slums met open armen op haar<br />
wachtten.<br />
Er was verder niemand en ik schonk<br />
me maar wat koffie in. Alles rook naar<br />
nieuwheid en glansde. De leegheid van<br />
het gebouw gaf een galmend geluid aan<br />
elke voetstap. Ik floot een deuntje. Het<br />
klonk goed, maar niemand hoorde het.<br />
Een groot raam bood een betoverend<br />
uitzicht over de slums. Ik zag vooral<br />
daken van verroeste golfplaten en<br />
hier en daar een stukje bewegend<br />
Afrikaans mens.<br />
Ik moest weer denken aan dat jongetje<br />
dat gevraagd had of ik helemaal <strong>alleen</strong><br />
was. Ja, nu wel.<br />
Dorus Wübbels mhm<br />
5
Change language