alleen - The Mill Hill Missionaries

Ik geef u een voorbeeldje. De
Congolees heeft een spreekwoord: ‘Je
kind is als je zakmes; zelfs als het mes
je verwondt, gooi je het niet weg.’ Je
bent met een klusje bezig; je gebruikt
je zakmes en op een gegeven ogenblik
snijd je ermee in je vingers. Wat doe
je vervolgens met je zakmes Gooi je
het weg in een container Zeker niet,
vooral niet als je er maar eentje hebt.
Net zo, gooi je ook je eigen kind niet
weg, als die jou verwondt. Ik herinner
me dat mijn oom en tante een
groot gezin hadden. De oudste, een
aangenomen kind, toen hij een meisje
leerde kennen en samen ging wonen,
zeiden mijn oom en tante dat hij in de
kerk moest trouwen, anders hoefde hij
niet meer thuis te komen. De jongen
vertrok en kwam nooit weer om. Ik
dacht hieraan toen ik hoorde van het
Congolese spreekwoord: ‘Je kind is
als je zakmes; je gooit het niet weg
zelfs als het je verwondt.’ Ook al gaat
je kind in tegen je geloof, al gaat hij
of zij in tegen je zogenaamde heilige
principes, je wijst hem of haar nooit
de deur. Je gooit hem of haar niet weg.
Jezus kende dit Afrikaanse
spreekwoord niet, anders had hij het
wel gebruikt toen hij de Samaritaanse
vrouw met zes echtgenoten aan de
put niet afwees (Joh. 4), toen hij de
overspelige vrouw niet stenigde (Joh.
8, 1-11), toen hij Levi de tollenaar
uitnodigde hem te volgen (Lucas 5,
27), een belastingambtenaar begroette
en verwelkomde als een vriend, en
zelfs Judas de deur niet wees.
Mijn oom en tante waren diepgelovige
mensen. Hoe kunnen wij als volgelingen
van Jezus onze eigen heilige principes
boven de boodschap van het evangelie
stellen Blijft Jezus dan onbegrepen
Hebben wij het evangelie misschien
niet goed begrepen
In het verleden hebben onze predikers
(Jezuïeten en Redemptoristen) jaren
en eeuwen lang hel en verdoemenis
gepredikt. Hadden zij iets van de
Afrikaanse spiritualiteit begrepen,
dan zouden ze beseft hebben dat
wijzelf Gods zakmesje zijn en dat Hij
ons niet weggooit ook al volgen we
alle regeltjes niet. En zouden wij in
dat besef niet meer ‘echte mensen’
geworden zijn
Piet Korse mhm
15