Deur Christus Alleen - AH Bogaards

voorspoedig zijn tot hetgeen waartoe Hij het zendt r. En dat Woord dwingt tot keuze. Het bekeert
èn verhardt. Het werpt neer of stijft den nek.
Zoo het Woord, zoo de bete. Zonder bate is de bete nooit. Noch ook het Woord.
Gelijk het Woord, alzoo de bete; gelijk de bete, zoo ook het Woord: zij laten den Geest meer en
meer vaardig worden over u tot bekeering, of ze doen den Satan over u naar uwe keuze komen
tot verharding.
Neem de bete, of, - hoor het Woord des Heeren, - en één van beide geschiedt.
Er wordt daarna van u gezegd: toen voer de duivel in hem.
Of er wordt gezegd: toen voer de Heilige Geest in hem.
Maar, een invasie kòmt zeker, ten goede òf ten kwade.
En het is goed, daarop te letten. Want als wij Judas in den put der verachting werpen, omdat wij
hem toch een paar voet dieper in de zonde wroeten zien, dan ons zelf, dan vergelijken wij, en
vergelijken wederom, en vergelijken mensch met mensch, en - gaan de waarheid voorbij.
Maar als wij Christus hebben gezien, dàn wordt het ànders. Of |174| dan de enge muren van een
Paaschkamer, daar ergens in Jeruzalem ons met Hem in ééne ruimte besluiten, óf dat Hij van ons
gescheiden is en hoog boven de wolken woont, en alleen binnen de immer wijkende wanden van
het heel-al met ons besloten is in tijd en ruimte, - het hindert niet, het maakt geenerlei verschil.
Hij is er.
Hij wàs er door de bete. Maar Hij is er door het Woord.
Die "bete" zelve was het trouwens niet; het was de kracht, die uit Zijn oogen viel, het was de
majesteit, waarmee Hij Zijn blik plantte in Judas, het was de brand van de uiterste bewogenheid,
die den vinger, welke Judas' mond beroerde, tot gelei-draad maakte van de energie van het
Woord. Jezus' vinger, dat stukje brood, het was alles "geladen". Geladen met een kracht, die wat
wij electriciteit noemen, ver achter zich laat. De Geest was tegenwoordig; einden der eeuwen s
waren op dat stukje brood gevallen.
Daarom was het tot stand brengen van het contact tusschen Jezus' en Judas' ziel dan ook een
gebeurtenis van ont-lading in de geestelijke wereld. Onweer breekt los. Satan krijgt den schok,
vaart in, vaart op, vaart rondom, maar kan niet rusten: Christus heeft hem gedwongen. Christus
heeft hem onrustig gemaakt tot den dood toe.
Hij deed dat niet door een bete, doch door het Woord, dat van den mond Gods uitgaat. "Bij brood
alleen zal men niet" dooden, "doch bij alle Woord, dat den mond Gods uitgaat" t en kracht legt in
dat brood. Christus nu doodt Judas - want hij wàs al dood - alleen door het Woord.
Maar indien dan alleen door het Woord de bete de invasie van de geestelijke krachten in Judas'
ziel heeft versterkt en over de crisis heengebracht, dan mogen wij allen toezien.
Want datzelfde Woord is er nog.
Het is een critiek mooment, een bete te krijgen in het jaar 29 na Christus' geboorte. 3)
Het is evenwel veel en veel erger, een preek te hooren in het |175| klimaat der kerk, onder den
druk der bergrede, in het jaar 1929 of daarna.
Het wordt onder den druk des Woords in deze wereld dagelijks erger; want wel blijft de vorm
van brood en bete, wel blijft het teeken in Pascha of Avondmaal zichzelf gelijk; maar wat groeit,
en wast, en toeneemt, iederen dag: dat is de aanwezigheid van den Christus, en dat is ook de
kracht van het geopenbaard Woord. Elke bete, elke prediking schuift een dag verder naar de
parousie op.
En ons neemt ze daarin mee.
Ja, het is moeilijk leven, als men Jezus eenmaal de voeten heeft gekust.