Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Daarna zal dan het einde zijn.
Het is moeilijk, dit alles in de Schrift te lezen en niet in snikken uit te breken.
Maar eer gij zoudt gaan schreien over Judas en uzelf, moet gij den Christus willen zien.
Den Christus in Zijn majesteit. Den Christus in de kracht van zijn Woord èn van zijn daad. Want,
hadt gij Christus niet gezien, wat zouden al uw tranen Ze vielen in den dorren bodem, waarop
ook Judas bitter heeft geweend.
Ach neen, wij willen Jezus wel zien o.
En wij zien Hem in Zijn groote majesteit. |172|
Want altijd doet Hij wat. Zijn bete, Zijn gave, Zijn aanraking, nooit keert zij ledig weder. Zij
maakt, als maar de temperatuur in het rijk der hemelen genoeg gestegen is, zij maakt òf een
apostel, òf een apostaat. De "bete" is, in een uur van crisis, de overgang naar een Eerste Heilig
Avondmaal - òf zij voltrekt een zondeproces van jaren in een oogenblik.
Maar zonder effect is zij nooit en nergens.
Hetzij, dat Jezus een bete reikt langs de wegen van de zintuigen, hetzij dat Hij, zooals thans,
onder ons aanwezig is door het Woord - in beide gevallen is er de crisis, de rijpstoving van de
druiven in den hof zijns Vaders, en ook van de woekerplanten, die uit de zonde zijn.
Toen Judas aan de tafel zat bij Jezus, toen zei hij, heel stil van binnen: ik eet, wat ik wil. Ik eet,
geestelijk, wat ik verkies. Ik "eet de rol" p der profetie . . . . van orthodox Judea! Mijn spijze is:
te doen mijn eigen wil q. Ik neem mijn spijze.
Maar hem wordt heden te eten gegeven. Jezus reikt hem de bete. En die handreiking was het
doorknippen van het afsluit-lint, dat den weg van het geestelijk snelverkeer nog afsloot, den weg,
die reeds was aangelegd, doch die alleen nog maar moest worden opengesteld. Geen nieuwe weg
was het, doch het verlengstuk van al de voorgaande levenswegen van Judas Iskarioth.
Zoo geeft Jezus Judas te eten. Hij dwingt hem. Judas moet. Dit vriendelijk en ernstig handgebaar
heeft de kracht van een ultimatum.
Judas moet. Hij zal geen spijze nemen, doch ze wordt hem, vooral geestelijk gesproken,
gegeven.
Toen is opeens aan Judas bewezen, dat het aller menschen spijze is, te doen den wil huns vaders.
Aller menschen spijze. Want allen hebben ze hun vader: God of Satan.
Wie daarom den Vader van onzen Heere Jezus Christus tot zijn Vader heeft, en Diens wil
volbrengt, die heeft gegeven Zijn spijze en leeft in eeuwigheid.
Maar wie "uit den vader, den duivel," is (Joh. 8 : 44), die eet de |173| spijze zijns vaders. De
duivel is zijn vader. Dan zegt hij: ik eet, naar dat ik wil. Maar als hem de spijze Gods te eten
gegeven wordt, dan eet hij zich te hardnekkiger aan het brood der hel den dood: dus eet hij, wat
hij niet wil. Hij eet zich den dood. Niet, omdat de spijze Gods geen medicijn zou kunnen zijn
tegen den dood, doch wijl de spijze des duivels door allen, die ze nemen, wordt gezocht als
medicijn tegen alle brood des levens.
Dus eet die mensch, naardat hem te eten gegeven wordt. Wat hij eet, dat eet hij haastig. Het is de
haast van den waanzin, die, als de goede spijze geboden wordt, grijpt naar wat hij houdt voor
tegengif; en zie het is vergif, en het is van den duivel; en dat andere - dàt was brood en het was
ook van God.
Dus is de bete, die Christus uitreikt, van eenzelfde importantie, als het Woord, dat van God
uitgaat. Dat Woord zal nooit ledig wederkeeren, maar het zal doen al wat God behaagt
en