Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Zoo is in Judas' ziel langzaam de daad gerijpt, die men noemt: het duister verraad. Zoo is de
Satan in zijn ziel eerst gedrongen om later daarin te varen, - en heeft Judas van zijn kant de
poorten van zijn zielehuis gewilliger voor de satanische invloeden open gegeven. Het is dan ook
begrijpelijk, dat de Schrift er ons op wijst, dat Satan na die herhaalde kritieke momenten, waarin
Judas zich toesloot voor het licht van Jezus, eindelijk meester werd in Judas' ziel.
En nu komen wij, waar we zijn moeten.
Wij hoorden vertellen, dat Jezus de Paaschzaal binnen kwam en den feestmaaltijd als gastheer
opende.
Onder het eten neemt Hij het woord, nu eens voor een algemeen gesprek, en dan weer voor een
woord, dat zich enkel richtte tegen wie er naast Hem aan de tafel ligt of vlak tegenover Hem.
uitkomen, dat één van de hier
Zoo is het te begrijpen, dat Jezus ook in het gesprek laat
aanwezigen Hem verraden zal i.
Op deze ontstellende mededeeling komt de vraag van allen: "ik ben het toch niet, Heer"
In het openbaar geeft Jezus daarop geen bescheid. |167|
Maar wanneer straks één der aanwezigen op fluisterenden toon Hem de vraag stelt, of Hij dan
niet zeggen wil, wie de verrader is, dan antwoordt Jezus, dat diegene, aan wie Hij nu de
eerstvolgende bete broods als gastheer overreiken zal, de man zal zijn, die Hem verraadt. (Want
de gastheer placht aan de gasten een vriendelijkheid te bewijzen door uit den schotel een bete
broods zijn gast eigenhandig toe te reiken).
Dan neemt Jezus het brood en geeft het aan Judas.
En na de bete, tóen voer de Satan in hem.
Deze bete broods heeft Judas op de tong gebrand, gelijk straks de dertig zilverlingen hem in de
hand zullen branden. Zijn onrustige ziel, die natuurlijk wist, dat Jezus hem doorzag, heeft
onmiddellijk begrepen, dat Jezus hem door en door kende. Hij vreesde misschien een
ontmaskering. Maar elke minuut, die voorbij ging, bewees hem het tegendeel. Jezus liet hem
zitten. Zelfs toen op een oogenblik het gevaar van publieke ontmaskering dreigend scheen, en
Jezus van plan scheen, hem aan de kaak te stellen, zelfs tóen was er nog niets gebeurd. Nòg liet
Jezus hem rustig zitten.
Na die oogenblikken was elke minuut voor Judas in de Paaschzaal zwaar geladen; want elke
minuut, waarin Jezus zweeg en zijn plaats Judas liet behouden, was een folterende marteling.
Eenerzijds kwam daarin weer uit, dat Jezus' koningschap tot in den intiemen kring der discipelen
toe alle uiterlijk geweld versmaadde; en anderzijds was voor Judas dit een felle en beschamende
openbaring van de genade, die hem spaarde, en die hem nog lokte tot bekeering.
En dit was immers Judas' wortelzonde, dat hij van geen genade leven wilde Dat hij zich toesloot
voor den zachten dauw van liefde, die neerviel uit Jezus' oogen
En wanneer dan straks Jezus hem, alsof er niets te doen viel, die bete broods toereikt en als
gastheer hem blijft bejegenen op voet van gelijkheid met ieder ander, dan vooral wordt het Judas
te benauwd. Het verzet tegen den brand van Jezus' liefdegloed bereikt zijn hoogtepunt. De
verachting ook jegens dien geweldloozen kring van het niet-weerstaan (met vleeschelijke
wapenen) groeit |168| uit tot een intensen afkeer. De herinnering aan de afspraak met de
Overpriesters, die hem een honorarium beloofden, dat voor een heel kwartaal van een jaar hem
van allen arbeid vrij zal stellen, spookt door dit alles heen . . . . "en zoo voer de Satan in Judas."
Ach, ja, zóó voer de Satan in het hart van Judas . . . .
Invaren, - dat is een heel groot woord. Het is één van de grootste in den bijbel.