Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Jezus' woord hun tegenviel, hebben zij dan toch zich daaraan langzaam, geleidelijk, maar
bewust, onderworpen.
Dat deden de liefde en het geloof.
Judas evenwel zwijgt, en kropt alles op.
Dat is te zeggen: hij keert zich met den rug naar Jezus en verdiept zich in zich zelf. Dat is zijn
tweede zonde: hij geeft zich niet over, hij heeft geen geloof, hij houdt zich zelf slechts vast.
Toen heeft het ongeloof, in bond met de geldgierigheid, steeds verder Judas naar het verderf
gesleept. Al heftiger werd het conflict. Geen wonder ook, want Jezus deed al minder wat Judas
wilde. Geen enkele hooge boom van Romeinsche planting werd gekapt; geen druppel Romeinsch
bloed had ook maar één zwaard rood geverfd. Aan proviand ging heel de erfenis van de rijke
zonen van Zebedeus weg, maar niet aan wapentuig. Jezus' |165| optreden was wel gericht op de
décentralisatie, want Hij was dàn hier, dàn daar, maar de centralisatie, d.w.z. het A B C van de
organisatie, ontbrak Hem. Het was zelfs zóó kras, dat Hij in den laatsten nacht niet eens een
kelder of een zolder had in de hoofdstad, met een kijkgat en vooral een schietgat, gericht tegen
het paleis van Pilatus. Jezus moest nog een paaschzaal leenen gaan! En dat was een typische
illustratie van Zijn "werkmethode," die alle samenscholing tegen het Romeinsche gezag
verwierp, en aan de twaalf discipelen àlles opdroeg, behalve . . . . de geheime voorbereiding van
een aanval op Rome.
Dit verborgen conflict tusschen Judas' heimelijk verlangen, èn de al scherper zich afteekenende
richting van Jezus' optreden, was nog scherper voor den dag gekomen, toen eenmaal aan Jezus
de koningskroon was aangeboden en Hij die geweigerd had. Deze weigering beteekende voor
Judas een nadrukkelijke verzekering, dat zijn sluimerende begeerten bij Jezus geen voldoening
zouden krijgen. En àls Judas toen nog maar gesproken had! Maar hij blééf zich opsluiten in zich
zelf. In het gezelschap van den hoogsten Profeet deed hij de vensters van zijn zielehuis op het
nachtslot; de luiken gingen toe. Zelfs toen Jezus met nadruk aan Zijn discipelen vroeg, of zij ook
niet wilden heengaan h, evenals vele anderen, bekoeld van hun enthousiasme, Hem den rug toe
hadden gekeerd, - zelfs tóen had Judas gezwegen, d.w.z. hij had zich opnieuw verschanst tegen
Christus' onderwijs en zielszorg en was al inniger zich op zich zelf gaan concentreeren.
Zóó vervreemdde Judas al meer van Christus. De eene crisis kwam, en de andere crisis volgde,
en telkens weer prikkelde Jezus hem met Zijne woorden om toch met zijn strijd en angst voor
den dag te komen, maar telkens opnieuw weigerde Judas zich aan Jezus te geven. In zijn
drievoudig ambt heeft hij Jezus drie jaar lang dagelijks verloochend. En deze drie jaren zijn in
Gods oogen meer dan de enkele oogenblikken, waarin zijn handen gristen naar het verradersloon
en waarin zijn mond zich bond aan Jezus' aardsche vijanden. Niet dat hij van de Schriftgeleerden
dertig zilverlingen aannam, maar dat hij hun leer bleef vasthouden, |166| en dat tegen de
mogelijkheid van beter inzicht in, dat was zijn zware zonde. En vooral: dat hij Christus'
Evangelie niet aannam, was zijn overtreding.
Niet alleen trouwens tegenover Jezus, maar óók tegenover de andere apostelen, was Judas al
meer zich gaan isoleeren. Vergeet niet, dat hij de eenige Judeeër was in den kring. De anderen
waren allen Galileërs. Reeds in dit opzicht voelde Judas zich misschien als de man van het
centrum des lands verheven boven de eenvoudige visschers uit de achteraf-provincie. En wel
zeker is het, dat zijn Judeesche nationaliteits-verheerlijking, en zijn rabbijnsche theologie, hem
meer en meer geschikt maakten, om uit de hoogte neer te zien op elf visschers, en andere
handwerkslui, uit Galilea, die zich dagelijks tevreden konden stellen met een koning, die niet
vorderde, en met een koninkrijk waar geen schot in zat.