Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Daar was immers ook zoo heel veel, dat hem in Jezus boeien kon, misschien wel "in extase
zetten" (het nieuwtestamentisch grieksch is op het woord "extase" lang niet zuinig).
Daar was vooreerst de prediking van Jezus. Diens openlijke, forsche verkondiging van het
nieuwe Koninkrijk, het Koninkrijk |161| der Hemelen, had Judas zeer bekoord. Hij was een man
uit Judea, 1) en speciaal in Judea woonden de orthodoxe Joden. Tegenover Galilea was het zelfs
eenigermate de burcht der joodsche orthodoxie. Judea is het land van rabbijnen en van
schriftgeleerden; dáár wordt de wet verklaard; dáár wordt gegrepen naar den zin van de nationale
historie, en wordt chauvinistisch-farizeïstisch die vaderlandsche geschiedenis gedoceerd in
hooger en lager onderwijs; dáár zijn zij, die de traditie van Israëls volksbestaan moeten
verklaren, en kommentarieeren, en, aldus toegelicht, hoog houden. Kortom, daar is de
hoogconjunctuur van Israëls nationaal bestaan in geestelijk-theologisch en politiek denken. Het
was daarom ook juist in Judea, dat de haard van den wil tot opstand lag, den opstand tegen de
Romeinen. Hier woelde, ondergronds, de verbeten woede van joodsche nationalisten, en
theologen, en leeraren der vaderlandsche historie, van den eenen kant; en de stille, voorzichtige,
maar vastbesloten hoogmoed van de Romeinsche overheerschers, die zich met het zwaard
zouden handhaven tot het einde toe, van den anderen kant. En toen nu Jezus in eens voor het
front trad met een krachtig-consequente, mannelijke prediking van een nieuw Koninkrijk, en
Israëls verzonken geest opereeren ging met louter eschatologische grondgedachten, die imme
op
rs
alleen in Israëls theologie en politiek het eenige perpetuum mobile van onrust zouden kunnen
zijn, - toen was Judas, die opper-orthodoxe Judeeër, die rasechte Jood, die man ook met zijn
hartstochtelijke liefde voor de glorie van zijn volksbestaan, onmiddellijk gereed geweest om
Jezus in de armen te vallen.
Daar kwam bij, dat Jezus wonderen deed. Krachten der toekomende eeuw f werden breed en
machtig in Hem geopenbaard. De bodem van Judea werd opnieuw een schouwtooneel van
hemelsche krachten!
Voeg hierbij den adel van Jezus' ziel, die ieder imponeeren moest, en de paedagogische wijsheid
van dezen leermeester, die Zijn leerlingen werk te doen gaf, zoodat straks ook Judas als een soort
|162| missionaris meê mocht optrekken naar "de provincie", het land der slapers, om ze daar eens
ècht wakker te schudden, om daar wonderen te doen, te prediken en te vechten tegen de
demonen! Ja, wèl was het een heerlijke tijd; een tijd, waarin Judas krachtiger leefde dan ooit te
voren. En het blijft onder dit alles een ontroerende gedachte, dat er eenmaal menschen zullen
zijn, die God zullen danken voor wat Judas voor hen in hun geestelijk en eeuwig leven heeft
beteekend.
Evenwel, de toestand kon zóó niet blijven. Jezus Christus blijft nooit bij één punt staan. De
horoscoop van Zijn leven wordt, voor wie ze zou willen trekken, een bittere plaag, want ze lijkt
hem elken dag weer anders te gaan spreken. En zoo was het ook langzamerhand voor Judas een
pijnlijke ontdekking geworden, dat Jezus en hij eigenlijk in den grond meer en meer van
elkander vervreemdden.
Vooral dat groote punt, dat den orthodoxen Judeeër zoo bizonder interesseerde, het
Messias-begrip n.l., was tusschen Jezus en hem in geding.
Niet, dat dit zoo dadelijk openlijk voor den dag kwam.
Want - en dat was juist het ongeluk - het bleef van Judas' zijde alles ondergrondsch. Hij sprak er
niet over; maar in zijn hart vervreemdde hij al meer van Jezus, omdat diens optreden, zoowel in
wat Hij deed, als in wat Hij naliet, al minder strookte met wat Judas zelf van den waren Messias
zou willen hopen en verwachten.