Deur Christus Alleen - AH Bogaards

vonden Hem daar in het gezelschap van "den satan", die Zijn werk verhinderen wilde. Thans zien
wij Hem weer. De Geest drijft nú Hem uit naar den berg der verheerlijking. Maar het
aangrijpende is daarbij, dat "die satan" wéér mee naar boven gaat. Dat Jezus zèlf den man, dien
Hij "satan" genoemd heeft, met zich mee neemt, bergopwaarts, en dat Hij hem zelfs onder het
drietal uitverkorenen, dat van heel nabij alles zien mag, een plaats toewijst, - dat alles geeft aan
het verhaal, menschelijk gesproken, dadelijk een bizondere spanning. |15|
Satan heeft in Simon Bar-Jona zijn hand gelegd op den katheder van Jezus, toen Hij Zijn lijden,
en de wet daarvan, aan de jongeren leerde. Dáárin was al de schrijning van een scherp contrast.
Maar nù wordt kleur van het verhaal nòg donkerder.
Want nu zal niet de mensch Jezus in de spreektaal van den dag aan de discipelen, die van
beneden zijn, rustig en betoogend Zijn lijden prediken, maar de hemel zelf zal zich daartoe
ontsluiten. Mozes en Elia zullen afkomen van de hemelsche hoogte en op een hoogen berg
Christus toonen Zijn lijdens- en Zijn stervensweg.
Niettemin, ook in dit uur, waarin deze blinkende hemelglorie de scherpste tegenstelling gaat
vormen met de duistere schaduwen van het kruis, dat komt - ook in dit uur mag die "satan" van
vleesch en bloed meekomen. Ja, hij moet zelfs meekomen. Christus kiest hem, om mee te gaan;
en de Geest drijft Christus, om Simon mee te nemen. Want ook nu moet de Zoon des menschen
de keus van Zijn offerande, die Zijn volk zal zaligen, handhaven met profetische en
scherp-bewuste priesterlijke barmhartigheid en met koninklijken vasten wil, zelfs tégen het
"satanisch" opponeerend roepen van Zijn bruid-kerk in.
En, heeft de satan, die Simon Bar-Jona heette, eerst in Caesarea Filippi, op negatieve wijze zich
tegen het lijden en den dood verzet, thans zal hij op positieve wijze vragen om prolongatie van
het leven.
Maar in beide gevallen zal hij een satan zijn.
Het is zeer waarschijnlijk, dat bij deze werkelijkheid van geestelijk contrasteerende krachten en
machten, ook de natuur heeft moeten medewerken, om op haar wijze de felle tegenstelling uit te
beelden. God, die de Opperkunstenaar is, weet trouwens altijd, niet het minst in Jezus' lijden, de
natuur op haar wijze de taal te laten spreken, welke in het zelfde uur de Geest laat hooren. Zóó is
het verstaanbaar, dat velen meenen, dat hetgeen ons verteld wordt van Christus op den berg der
verheerlijking, in den nacht heeft plaats gehad. Volgens het verhaal van Lucas, ging Jezus den
berg op, óók om te bidden; en wij weten, dat Christus meer dan eens juist den nacht uitzocht
voor het gebed. Bovendien vinden wij de discipelen |16| straks door den slaap overmand b. Ook
dat schijnt op een nachtelijk tafereel te wijzen. En als wij dan daarbij bedenken, dat, den
volgenden dag, de Meester, met de discipelen van den berg afkomend, een tafereel ontmoet van
een radeloozen vader bij een doodzieken jongen c, dan is het óók al weer dáárdoor waarschijnlijk
geworden, dat het verhaal, dat ons nu bezig houdt, ons verplaatst in den nacht. Dan blijft er
immers ruimte over voor de uren, die noodig waren om den berg weer af te dalen, en die
verloopen zijn tusschen het oogenblik van Christus' metamorfose èn de ontmoeting van dien
armen vader met zijn doodzieken zoon overdag.
Indien het nu waar is, dat God zelf bij nacht dit tafereel arrangeerde van Christus met twee
hemelboden en enkele verbaasde discipelen, dan wordt de spanning van het verhaal nòg weer
grooter. Want wij denken dan terug aan den Kerstnacht, dien Kerstnacht "schooner dan de
dagen". Toen de Kerstnacht was gedaald over de velden van Bethlehem Efratha, toen kwamen de
engelen om het donker van den nacht te snijden met het licht van den hemel. Datzelfde gebeurt