Deur Christus Alleen - AH Bogaards

het lam, zegent het, en heft de oogen op tot God, en looft Hem met al de formuliergebeden, die
de wet Hem voorschrijft, maar dan óók weer zóó, dat elke zin en ieder woord uit die heilige
formulieren, het volle accent krijgen van Zijn toegenegen ziel. En oneindig worden uitgebreid.
Hij, die zóó het Pascha heeft gegeten, hoewel het vleesch Hem brandde in den mond, Hij heeft
de wet des Heeren in Zijn ingewanden gedragen. Hij nam en at. Hij at de groote spijze, welke in
oppersten zin zoet was in den mond, maar bitter in den buik j. Het teeken en zegel van Israëls
verschooning, het bespotte Hem wel, als den Man die geen ontferming heeft, in Zijn aangezicht.
Is Hij niet de eenige, aan wien geen verschooning wordt geschonken, maar die als het ware
Paaschlam sterven moet Maar hij verdraagt alle dingen, - want hij heeft de Zijnen lief op het
hoogst k.
En nu - wij hebben gehoord, dat van oude tijden is gesproken, |155| dat het paaschlam zuiver
moest zijn, en gaaf, en jong, en krachtig.
Wel, dit willen wij nu zeggen van ons Pascha, dat zich slachten gaat. Christus Jezus heeft de wet
vervuld, en den tol aan haar betaald tot den laatsten penning toe. Dit ons nieuwtestamentisch
Pascha is zuiver, want er is geen zonde in Hem. Het is ongeschonden gaaf, want Hij doet de wet.
Het is jong en krachtig, want Zijn eigen wil breidt nu zich uit over het doode lam, om den
ganschen doodstaat ervan in zichzelf te absorbeeren.
In dit Lam willen wij nu rusten.
Laat ons toetreden en de handen doopen in Zijn bloed, en het strijken niet aan de posten van ons
huis, maar aan de deuren van ons hart. Er laat ons zóó ons vertoonen . . . . niet aan den Priester,
die ons reeds zag aan Zijn tafel en in Zijn graf, doch aan den God des Priesters, den God en
Vader van onzen Heere Jezus Christus.
Want ook ons Pascha is geslacht, hetwelk is Christus Jezus l.
Wie dit eene, alles beheerschende heilsfeit heeft gegrepen, treurt niet meer om den nevel, waarin
de bizonderheden blijven hangen, want nooit is het in zijn hart zóó licht geweest, als toen de
altaargeheimenissen, misschien in het huis van Levi, doch zéker onder de hand van Melchizedek,
zich veranderden in - tafelgeheimenissen.
Het altaar is het Oude-, de tafel is het Nieuwe Testament - doch beide in Zijn bloed.
Vraag nu niet meer, welk bloed, welk Pascha De vraag zou smetten deze heerlijkheid.
Zwijg en wees stil.
De tafel is gedekt, mijn Jezus bidt.
1. Anderen verklaren weer op andere manier: een gepleisterde vloer.
2. Men lette ook op de (juiste) opvatting van Matth. 21 : 3: "hij (nl. de Heere zelf) zal (na
gebruik) het dier terstond (terug) zenden (aan den eigenaar)", Vgl. Marcus 11 : 3 ("gezuiverde"
tekst, Grosheide, Komm. Mt. 246).
3. Zelfs als men aan een tevoren gemaakte afspraak van Jezus met den huiseigenaar denkt
(zooals b.v. door M. v. Rhijn, De Evangelisten Marcus en Lucas, A'dam , b. 13) kan dit woord
blijven staan, want het komt op de gunst aan, op het leenen, in tegenstelling met "eischen", en
"nemen". Overigens hebben wij bezwaren tegen deze meening, waarop we evenwel met het oog
op den aard van dit boek, niet ingaan.
4. P.G. Groenen, Het Lijden en Sterven van O.H. Jezus Christus, 2e druk, Utrecht, Wed. J.R. v.
Rossum, 1919 , bl. 23, die echter zelf weer bedenkingen oppert. Vgl. Zahn (Th.) in kommentaren
en brochure.
5. Dr v. Rhijn, a.w. denkt aan den vader v. Joh. Marcus. Hij wijst wel op het verwonderlijke, dat
een man een kruik droeg, (wat dan door een afspraak - zie boven - van Jezus met hem als