Deur Christus Alleen - AH Bogaards

niet uit Aärons, d.i. uit Levi's geslacht, maar naar de ordening van Melchizedek. Dan zou Levi,
die "de tienden pleegt te nemen" van anderen, zelf in dezen allerschoonsten Levietendienst, in
het keerpunt aller tijden, "de tienden", den tol van eerbied en van liefde, aan Jezus hebben
toegebracht d. Dan zou het Avondmaal ingesteld zijn in een zaal van pure geheimenissen, |151|
waar de liefde in het tafellinnen deze spreuk geborduurd had: Spijze ging uit van den eter,
zoetigheid van den sterke e. Want "de eter" is Levi, die "de tienden neemt" van het volk; maar
hij, die "de tienden neemt", en van anderen dus leeft, geeft nu zijn eigen huis, en "de tienden"
van inkomsten. Hij geeft alles, hij geeft zichzelf aan den beteren Priester, die voor eeuwig Levi
van zijn dienst ontslaan zal, en het offer voor altijd tot rust zal brengen. Ja, als dat alles waar is,
dan zijn de ingrediënten van dezen eersten liefdemaaltijd als een offerande der dankbaarheid
door Levi zelf aangebracht. Dan is Levi tegen Levi opgestaan hier in het gericht. Want Levi is
eens werkzaam geweest, arm, maar met God, tusschen de gordijnen (de tabernakel). Toen heeft
Levi zijn prachtig tempelhuis gekregen, en hij is er nog in en alle zonen van Levi zullen den
Christus uit dat schoon tempelhuis gaan weren. Maar terwijl Levi in de priesters den tempel blijft
bezitten, daar woont God zelf weer tusschen de gordijnen, zonder rust, God, tusschen de
gordijnen, die Maria heeft geplooid . . . . En tusschen die gordijnen is weer Levi,
vertegenwoordigd, niet in priesters, doch in Johannes Marcus die offert, en in de bevende ziel
van Jozef, later Barnabas, doch Barnabas, vertroostings-zoon, nu reeds voor Jezus! Want is het
geen troost, wel achtere de gordijnen te moeten blijven, doch God en Levi er nevens zichte
weten
Men ziet het, alles is mooi genoeg, en men moet zich zelfs om der waarheid wil eenig geweld
aandoen, om niet in te groote onvoorzichtigheid voor stellige waarheid uit te geven, wat men zoo
gaarne als waarheid zou willen zien . . . .
Toch mógen wij ook hier geen stap verder gaan, dan ons geoorloofd is. Het heeft den Heiligen
Geest behaagd, den naam en de genealogie van den eigenaar of de eigenares van het huis, dat
Jezus in Zijn laatsten nacht herbergde, te doen wegschuilen onder den nietszeggenden naam van
"N.N." ("Zulk een").
Een sluier, dien de Heilige Geest werpt, mogen wij niet optillen. Van het evangelie mag men
geen novelle maken, zoo is terecht gezegd. Ook geen stichtelijke novelle. En daarom, al
erkennen wij, dat |152| zeer veel historische bizonderheden (waarvan de meeste nog niet eens
genoemd zijn) bovenstaande constructie meer dan waarschijnlijk maken, toch willen wij ook het
hoofd bukken voor den wil van den Auctor primarius van de Heilige Schrift, en dus niet allerlei
bizonderheden naar voren schuiven, maar ons nederig houden aan hetgeen ons met zekerheid van
God is overgeleverd. Want het blijkt Gods wil geweest te zijn, dat de bizonderheden, waarnaar
de bevende hand der christelijke herinnering voorzichtig tast, in de schaduw zouden treden,
opdat al de aandacht vallen zou op de hoofdzaak, waar het hier om gaat. Christus, die als Drager
van de wet en als Vervuller van de wet, het Pascha vieren gaat naar den eisch der wet, opdat Hij
zoo tusschen de gordijnen, waar God in ballingschap gaat, niet zonder wet, de wet vervullen zou
door en voor het evangelie. Want dit is het toch, waar alles nu op aankomt: Christus heeft het
Pascha gevierd, want het betaamde Hem alle gerechtigheid te vervullen f. Wil Hij in dit uur het
Avondmaal instellen, het teeken van het Nieuwe Testament, dan dient Hij den weg van het Oude
Testament tot het einde toe gehoorzaam af te loopen. De geboortekamer van het Heilig
Avondmaal moet rein gehouden worden, brood en wijn worden ons in zuivere schalen van
gehoorzaamheid gereikt.
Het kwam er dan ook, om zoo te zeggen, heel secuur op aan. In die paaschzaal, waar Jezus