Deur Christus Alleen - AH Bogaards

opengesteld voor de christenen, die in Jeruzalem samen kwamen na het Pinksterfeest. Daarbij
komt, dat Marcus een goede vertrouwde was van Petrus, die door Jezus meê werd afgezonden,
om de zaal aan te vragen. Teekenend is ook, dat Marcus, de latere schrijver van het evangelie,
dat op zijn naam staat, zelf heel kort juist over deze bizonderheden heenloopt; dit zou kunnen
spreken van een zekere |149| bescheidenheid, juist wanneer het zijn eigen huis betreft. De man,
die dan de waterkruik droeg, kon òf Johannes Marcus zelf geweest zijn, òf, zooals sommigen
willen, één van de bedienden van het huis, 5) die dan ook wel van Jezus wist, en aanstonds
begreep, in welke omstandigheden Hij verkeerde.
Men moet erkennen, dat in deze opvatting heel veel verleidelijks ligt. Vooral om de mooie
perspectieven, die zich dan openen.
Wanneer het toch waar is, dat de Middelaar, het Hoofd Zijner kerk, in het huis van Maria het
laatste Pascha heeft gevierd, dan is dus deze heilige grond langen tijd bewaard gebleven als het
eigendom van de kerk. Dan wordt ook verklaard, hoe het komt, dat later na het Pinksterfeest, de
discipelen van Jezus, de eerste leden van de kleine Christelijke kerk, al hun goederen verkoopen,
en de opbrengst er van aan de apostelen toevertrouwen, in het belang van de bedreigde
geloovigen, - terwijl daarentegen juist Maria haar prachtig heerenhuis niet verkoopt: de plek was
ook te vol van heilige herinneringen; en dan - de gemeente vond het een heerlijkheid, te
vergaderen in dezelfde zaal waar haar verheerlijkt Hoofd voor het laatst het Pascha genomen, en
voor het eerst het Avondmaal gegeven had. Neemt men aan, dat het huis van Maria niet alleen in
Handel. 12, maar ook in Handel. 4 voorkomt als een verzamelpunt van de vervolgde geloovigen,
dan is de plaats, waar Christus het laatste Pascha vierde, en van waar de Geest van Christus het
Avondmaalsbevel over de wereld uitgezonden heeft, door een wonderlijke kracht bewogen
(Hand. 4 : 31), op het gebed der gemeente, en heeft God zelf dus die plek geteekend als een
plaats van heiligheid, verbindingsschakel tusschen het overblijfsel van het Oude Verbond, dat er
het laatste Paaschlam eenmaal at, en de gemeenschap des Nieuwen Testaments, die er de
liefdemaaltijden aanrichtte en het brood kwam breken . . . . |150|
Ja, nog verder kan men zich te droomen zetten.
Wij weten b.v. dat de latere Barnabas, die toen nog Jozef of Jozes heette, een neef was van
Johannes Marcus. Hij was een Leviet, uit Cyprus geboortig, doch was teruggekeerd uit Cyprus,
waarheen zijn familie geémigreerd was, naar Palestina en Jeruzalem. Licht kan men zich
voorstellen, dat hij in het huis van zijn tante Maria, telkens een vertrouwde gast was, zoo niet een
vast inwoner. Zou dit ééne gegeven inderdaad in al die andere passen, dan is zijn bekeering tot
den kring van Christus' discipelen te meer verklaarbaar, nu hij telkens in het huis van tante Maria
Jezus en Zijn discipelen in en uit zag gaan, en . . . . misschien wel beneden heeft gezeten, toen
boven door Jezus Pascha werd gevierd, en het Avondmaal werd ingesteld.
En wanneer men dan nóg één stap verder gaat, en, gelijk sommigen doen, aanneemt, dat
Johannes Marcus evenals Jozef-Barnabas een Leviet was, dan wordt het perspectief nog mooier.
Dan zou het een treffende bizonderheid zijn, dat een zoon van Levi, den ouden priesterstam, de
tafel heeft helpen dekken voor het laatste Pascha, dat, in Gods gunst, en naar de wet nog, werd
gevierd in heel de wereld. Want Levi is immers de priesterstam, en Levi had, eeuwen en eeuwen
lang, zijn priesterlijke zonen zien staan in tabernakel en tempel, om de paaschlammeren te
slachten, en het paaschritueel te verrichten. Maar als nu deze zoon van Levi, Johannes Marcus,
misschien wel met hulp van Jozef Barnabas, de tafel toerust, waar Christus het laatste Paaschlam
eten zal, en dan Zichzelf als het ware Pascha wegschenken zal bij het Heilige Avondmaal, - dan
zou in hem Levi zelf zijn priester-werk vervuld hebben; dan zou Levi zelf, in deze laatste
bereiding van de paaschzaal voor den Man van smarten, geknield zijn voor den beteren priester,