Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Allereerst moeten wij bedenken, dat Christus, toen Hij het ezelsveulen opvorderde, optrad in Zijn
waardigheid als Koning van de stad. Als zoodanig neemt Hij alles, wat Hem ten dienste kan zijn,
frank en vrij zich aan, wien het ook volgens notarisrecht moge toebehooren. Er is geen enkele
aanwijzing, die ons zou kunnen verzekeren, dat de man, van wien Hij dat ezelsveulen vroeg,
bepaaldelijk behoorde tot den engeren kring der discipelen. Integendeel, men krijgt den indruk,
dat hij een man was, die ten aanzien van Christus niet in een bepaalde intieme verhouding stond.
De nadrukkelijke verzekering, dat hij het ezelsveulen dadelijk weer zal |145| krijgen na gebruik,
schijnt ook al eenigszins er op te wijzen, dat Jezus hem meer of minder beschouwd heeft en
bejegend als een vreemde, althans iemand op wien Hij geen bizonder vriendschapsrecht kon
laten gelden. 2)
Maar in dit andere geval, waarin de Heiland de Paaschzaal opvordert, schijnt alles erop te wijzen,
dat de man, wiens huis zal worden gevraagd ten behoeve van den kring van Jezus en van zijn
discipelen, behoord heeft tot den engeren kring van geloovigen en vrienden. Geen wonder ook.
Want hier treedt Jezus op, niet zoozeer als Koning van de stad, die Zijn recht laat gelden op de
schatten van Zijn eigen residentie en van Zijn eigen land daarbij, doch als Middelaar van het
Nieuwe Testament, die komt om aan te zitten aan den Paaschmaaltijd en aan den disch van het
Heilig Avondmaal. Waar bij den intocht in Jeruzalem alles naar Jezus ópdrong, zoodat Hij
binnen een oogenblik het middelpunt was van ieders belangstelling, daar trekt Hij zich nú terug
tot een werk, een heilig werk, dat door duizenden verricht werd op dienzelfden dag, doch dat Hij
zal te rusten brengen, om het te doen overgaan in dat betere heilgoed van het Heilig Avondmaal.
Toen Christus al dien omslag maakte om een ezelsveulen voor zich te gewinnen, was daarbij de
bedoeling, de aandacht van de menschen te trekken. Thans echter stelt Hij weer een teeken aan
de discipelen; er zal een man zijn met een waterkruik, en zij zullen hem treffen zóó en zóó, en
dáár en dáár. Maar waartoe dient dat teeken Is het om de aandacht te winnen van de
belangstellende menschenmassa Is het dan misschien, om de discipelen te fundeeren door een
teeken in het geloof Och, zeker het zal ook wel om hunnentwille zijn geweest; want de Satan
heeft hen zeer begeerd, te ziften als de tarwe c. Doch laat ons niet verder vragen. Het teeken is er
allereerst en allerlaatst om Jezus' wil. Als Jezus teekenen stelt, dan werkt Zijn ziel en geest altijd
op God aan, en God op Hem. Dit wetende in Zijn Godvertrouwend |146| hart, zoekt dat
geplaagde hart een teeken, niet om den twijfel te breken, die er niet is, doch om in de feiten van
den waren Paaschdag te hebben een getuigenis, dat Hij God behaagde; dat de plaats waar Hij het
Paaschlam eten zal, Hem van God in gunst gegeven is. En waar de requisitie van het ezelsveulen,
Christus' recht-op-rijkdom als een rechtsregel voor al wie Hem ziet, pretendeeren komt, daar
spreidt Jezus hier, door de vraag, om een simpele gelegenheid voor het Paaschfeest Hem te
bereiden, Zijn armoede voor de vertrouwden ten toon. Want in heel die groote stad is er nergens
een vaste plaats, waarop Hij, de Koning van de residentie, onverhinderd beslag kan leggen,
zeggende: "dit is nu mijn eigen terrein."
Vandaar dan ook, dat wij eigenlijk de requisitie van het ezelsveulen, èn de manier, waarop Jezus
de opperzaal voor Zich bereiden laat, als een tegenstelling moeten zien, of, wat nog beter gezegd
zou zijn, als een noodzakelijke aanvulling van het eene teeken door het andere. Het eerste
requisitie-teeken roept Zijn rijkdom uit, het tweede handhaaft Zijn vrijwillige armoede. Het
eerste roept uit: "heel de stad is rechtens van Mij!" Het tweede houdt vol: "niets is in feite hier
Mijn eigendom." Het eerste anticipeert op Zijn glorie; het tweede erkent Zijn lijdensweg; luister
maar naar dat somber-zware woord: Mijn tijd is nabij. Het eerste teeken slaat alarm voor den
Vorst van Davids huis en vraagt alle aandacht voor de scheut, die uit de afgehouwen tronk van
David opgeschoten is. Maar het tweede teeken vraagt precies evenveel aandacht voor den