Deur Christus Alleen - AH Bogaards

smarten, als Hij heengaat naar deze zaal. Ons Pascha zoekt zijn Pascha, - en achter Hem aan
gaan de engelen en de duivelen mede.
Over de bizonderheden, die met ons tekstverhaal in verband staan, is, van oude tijden af aan, zeer
veel verschil geweest.
Met name de vraag, waar door Jezus het Pascha gevierd is, heeft |143| langen tijd de aandacht in
beslag genomen. De meeningen schommelden altoos, en zijn nog verdeeld.
Wij weten, wat de bijbel zelf ons ervan zegt. Het zijn maar enkele korte trekken, die alleen den
omtrek van het verhaal ons laten verkennen. Vergelijking van de evangeliën doet ons begrijpen,
dat Jezus, in het begin van den dag, aan twee van Zijn discipelen, Petrus en Johannes, opdracht
gegeven heeft, om naar de stad te gaan - want blijkbaar was Jezus met de leerlingen buiten de
stad nog - en dat Hij hun gezegd heeft, dat zij op een bepaalde plek een man zullen vinden, die
een kruik water draagt. Hem moeten zij vragen, waar de zaal is, waar de Meester het Pascha
vieren kan. Dan zal hij hun gewillig den weg wijzen naar een huis, waar een zaal, wèl toegerust,
voor hen zal worden ingeruimd. Sommigen meenen zelfs, dat de uitdrukking, dat de zaal "wel
toegerust" was, er op wijst, dat de vloer met tapijten 1) belegd zou zijn geweest: tot in
bizonderheden zou dus alles in orde zijn gebracht. - Dit mag dan niet zeker zijn, maar wèl wijst
er alles op, dat de zaal geen "noodverblijf" was, in der haast voor de feestviering in orde
gebracht, maar dat de voorzienigheid van God beslag gelegd heeft op zùlk een appartement, dat
door zijn "sfeer" en rust volkomen beantwoordde aan de heiligheid van het laatste Pascha.
Het is al dadelijk een merkwaardig bericht, intusschen. Wanneer toch Jezus Zijn discipelen
uitstuurt, om zonder veel woorden te beschikken over het eigendomsrecht van een ander, dan
lijkt dat al dadelijk zeer veel op een andere gebeurtenis, waarover wij ook reeds gesproken
hebben. Wij herinneren ons, dat op den dag van de feestelijke huldiging ook twee discipelen
uitgezonden werden om het ezelsveulen te requireeren. Evenals toen de Koning van de stad
gebruik maat van zijn recht van requisitie, zoo is het ook nu. Hij gaat, zóó maar, af op een
bepaalden man, die ergens loopt, en een waterkruik draagt, en beschikt over hem en over zijn
huis naar welgevallen. Een tweede trek van overeenkomst is er nog. Evenals wij bij die andere
requisitie gezien hebben, dat |144| God zelf meewerkt, zoodat het ezelsveulen precies op
dezelfde plek te vinden is, als door Jezus aangeduid werd, zoo plooit en schikt ook hier weer de
God der voorzienigheid alle dingen, om zijnerzijds aan de profetie en de wilsbeschikking van
den Christus, die sterven gaat, tegemoet te komen, en beide te vervullen. God is het, die op den
vóór alle eeuwen bepaalden tijd den daartoe gepraedestineerden man met zijn waterkruik het
huis verlaten doet; die ook op den bepaalden tijd hem laat terug keeren; die straks op dat
bepaalde hoekje van de straat hem stil laat staan, als hij aangehouden wordt door Petrus en
Johannes. En zoo is het God zelf, die het laken spreidt over de tafel, waaraan de Zoon des
menschen aanliggen zal voor het laatste Pascha. Inderdaad, men kan nooit zoo indringend
preeken over de voorzienigheid van God, dan wanneer men ze zich concreet werkzaam voorstelt
in de gangen en wegen, in de uren en tijden van Jezus' lijdenstooneel. De tempel is met al zijn
altaren wel ver uit het gezicht; maar ge behoeft toch niet te vragen, waar God zijn
"altaargeheimenissen" ontdekt. Een zuchtje strijkt reeds langs den tempelvoorhang, even maar . .
. . Daarachter plegen den dienst, die officieele dragers zijn van het recht van requisitie; want Levi
mag de "tienden nemen" b. Wee hun, want God requireert met en voor den ongezalfden
Nazarener . . . .
Toch is er anderzijds ook weer een groot verschil tusschen de requisitie van het ezelsveulen en
de opvordering van een zaal voor het laatste Pascha.