Deur Christus Alleen - AH Bogaards

ij God blijven; en als Zijn vleesch in het graf zal dalen, waarin geen engel dalen kan, en als Zijn
ziel zich geven moet in handen van God, op hoop tegen hoop, dat zij van engelen nog zal
gedragen worden in Vaders schoot h. Christus, psalm 8 reciteerende, neemt Zich het lijden voor,
het lijden niet maar als "een" mensch, maar als "de" Mensch van psalm 8, die mensch, welke
daar staat als centrale mensch, geconfronteerd met God in de entourage van psalm 8: dat is: in
den grooten ring van zon, maan en sterren.
Want zóó toch komt psalm 8, door het kruis van Christus heen, naar Openbaring XII weer toe.
Want het poëem van Openbaring XII neemt het thema van psalm 8 weer op. Ook daar is weer
die ééne vrouw, en het ééne zaad der vrouw, en staat te midden van |140| zon, maan en sterren.
Dáár komt terug de enoosj, de zuigeling, die alle menschenzwakheid en de uiterste broosheid van
het vleesch in zich vereenigd heeft (het kind der vrouw). Daar is de "mannelijke" koningszoon,
naar wien de wereldbeweging van zon, en maan, en sterren, van alles, steeds uit wil gaan, - en
die niettemin in den grooten nood der wereld, als het vrouwenzaad, begrepen is; máár: in wien
ook weer het zaad der vrouw den ouden draak, dat is dus den grooten "vijand en wraakgierige,"
"ophouden" gaat.
Sta stil, nu gij niet verder kunt. Sta stil, en denk hierover nog alleen maar na: dat in de ziel van
Jezus de Schrift niet kan gebroken worden.
Keer dan naar haar en Hem terug met bevende gedachten. Hoor Hem psalm 8 in uwe ooren
lezen, en hoor Hem zelf Zich noemen den Auteur, als Logos, en dus het zijns-principe van den
psalm; auteur als Heer des Geestes (den Geest van Christus, die te voren betuigde in de profeten
i), auteur, dus ook: ken-principe van de psalm; hoor Hem Zichzelf in het laatst óók noemen als
Middelaar, dus als inhoud van den psalm . . . .
Dàn zijt ge tot den afgrond Zijner ziel gekomen.
Dan weet gij het: nu leeft in Christus' geest een sterk vertrouwen: dat met de lijn der vernedering
ook aanvaard zal zijn de andere lijn der verhooging. En uit Zijn kruis zal deze dóór getrokken
worden tot in de hemelen toe. Is Hij eenmaal "minder dan de engelen" geworden, dan zal Hij ook
de oude heerschappij veroveren, gelijk psalm 8 zoo sterk gezongen heeft. Dan zal in Hem de
Mensch weer opstaan, als Koning van de schepping, in Zijn volle heerlijkheid, en niemand
boven zich hebben, noch engel, noch aartsengel, niemand dan God alleen.
Weer nijgen wij vol eerbied het hoofd voor dezen Heiland, die zóó harmonisch leeft en denkt,
voelt en profeteert, en zingt naar buiten en naar binnen toe, de laatste dagen uit van Zijn
vernedering op aarde.
Zie en aanbid. |141|
Aan kindergebabbel verbindt Hij de groote wereldkwestie van den heerlijken naam des Heeren,
rollende door het gansche wereldrond.
Aan een straattooneeltje koppelt Hij vast de beweging van zon, maan en sterren, met de vrouw
van Openbaring 12 en Zichzelf als haar zaad in het midden.
Dat is de actualiteit, die eeuwig is, de eeuwigheid, die actueel gemaakt wordt.
Hier is het Koninkrijk Gods heengebroken dwars door kromme kinderpraat, en afgunstig
priestergefemel heen.
Dit is de majesteit van den Koning van Zacharia's visioen. Dit is de heerlijkheid van Christus
moriturus.
En, als we, aan het eind gekomen, nog even naar het begin teruggrijpen, dan erkennen we
dankbaar: in dit alles is een dubbel recht van Christus, den Koning, door Hem zelf gehandhaafd