Deur Christus Alleen - AH Bogaards

niet thuis hoort bij dien grooten, hoogen strengen tempel. Maar Jezus zegt, dat die kindertaal
juist bij den tempel hóórt. Reeds in den tempel der natuur, in den minderen tempel, waarvan zon,
maan en sterren den koepel spannen, zingen kinderen een hymne, waarnaar God luistert. Doch
bovenal in den tempel der herschepping, waarin de boekrollen zijn, en de verbondsregels zijn
gedeponeerd, is een kinderlijk woord van doxologie |136| muziek in de ooren van de engelen, en
van Jahwe Tsebaoth. Want de vijand en de wraakgierigen worden daarin tegengehouden. En zou
voor Jezus te gering zijn, wat niet voor God te nietig is In naam van het derde gebod der wet
van Sinaï - veracht den dag der kleine geluiden niet! g
De Schriftgeleerden zijn wel haastig afgedropen. Het antwoord was al weer beschamend genoeg
geweest.
Maar voor ons is daarmee de zaak niet uit.
Ook wij zien na het vertrek der tegensprekers Jezus alleen gebleven, en weer ontdekken wij met
eerbied, dat Jezus leeft in de Schrift, dat Hij, gelijk gezegd wordt, te allen dage in de Schriften is.
Want wanneer Hij psalm 8 aanhaalt, dan breekt Hij dien psalm niet, maar heel die psalm izngt
dan in Zijn ziel met opperste zuiverheid en hoogste eenheid al zijn tonen uit; het thema wordt
fugatisch in Zijn ziel bewerkt; de harmonie is als de maat: volkómen.
Deze psalm is het dan ook, welke aan dit schijnbaar onschuldig tafereeel van jongensleut en
kinderspel den tragischen en geweldigen achtergrond geeft van heel de lijdensweek.
Want in de eerste plaats, psalm 8 is het lied, waarin de natuur met de genade één wordt. Niet
alleen maar de algemeene, natuurlijke openbaring, die door zon, maan en sterren haar terrein
heeft laten afzetten, wordt hier geprezen om haar heerlijkheid en kracht. Ook de bizondere
openbaring is hier een lyrisch gegeven. Want wanneer de psalm spreken gaat over de kinderen,
die den wraakgierige en den vijand moeten tegenhouden, dan kan dit alleen slaan op den
geestelijken strijd van het heidendom tegen Israël, van het slangenzaad tegen het Vrouwenzaad,
tot
van het Beest tegen den Geest. Hier klimt de psalm dus duidelijk op van het terrein der natuur
dat der genade, van schepping tot herschepping, van gemeene gratie tot verbondsgenade, van
algemeene openbaring tot bizondere openbaring. Als nu deze psalm in Jezus' ziel resoneert, dan
zien wij Hem opstaan als de groote exegeet van alle psalmen en profetieën; opstaan met den
vasten wil, om niet maar te zijn de verzoener van de zonde van Zijn eigen volk, maar om óók te
|137| wezen de verlosser van heel de zuchtende schepping; opstaan, met de volle toeneiging van
Zijn hart, om niet alleen te geven geestelijke geschenken aan de ellendigen en zondaren onder de
menschenkinderen, maar om ook den vloek weg te branden uit het erfgebied der schepping, den
vloek àf te branden van zon, maan en sterren, om te zijn de Middelaar in den breedsten zin des
woords. De straatsteenen bij den tempel hier, worden voor Jezus' besef niet maar alleen plaveisel
van den tempel der nieuwtestamentische gemeente, maar ook reeds vloer eener nieuwe aarde.
Natuur en genade, stof en geest, hebben beide Christus noodig, als den kosmischen middelaar,
die aan het zuchtend schepsel rust voor eeuwig geeft.
En in de tweede plaats: wanneer psalm 8 niet alleen weet te spreken van kinderkoren, die een
oratorium zingen voor de deuren van Gods Huis, maar diezelfde kinderen ook aanschouwt als
het groeiende recruten-leger van God in den geestelijken stormloop van den zedelijken en
godsdienstigen strijd, den eeuwenouden oorlog van slangenzaad en Vrouwenzaad in de wereld,
dan is wederom met die beide elementen psalm 8 in Christus' ziel aanwezig, nu Hij hem zingt in
zijn ziel. Hij is er zéker van, dat Hij niet alleen vrede brengt op aarde, doch evenzeer den strijd.
De stem der kinderen is Hem eenrzijds een zachte naklank van het "vrede op aarde," dat in den
Kerstnacht de engelen zongen, maar het wordt voor Zijn besef ook de ouverture van den