Deur Christus Alleen - AH Bogaards

men bedoelde. De felle brand van eerbied en extatische bewondering verloor zijn kracht, de vlam
van schuchtere dankbaarheid zonk spoedig in. Een koning, die zijn eigen wegen gaat, en dan
bovendien nog àndere wegen gaat, dan men eigenlijk hoopte, houdt den fakkel van het
enthousiasme niet lang brandende.
Van die merkbare inzinking, die een grootsche huldiging dra verschrompelen liet tot een vrij
onschuldig hospitaalbedrijf in de schaduw van den tempel, die alma mater, maken de
volksleiders dan ook haastig gebruik. Zijn ze niet de almi patres Zij trachten den domper te
zetten op de vreugde van den dag.
Dat ging zóó.
Toen Jezus al die wonderen deed aan die blinden en die kreupelen, waren daar, zooals zich laat
begrijpen, heel wat toeschouwers bij. En onder hen ook kinderen. Deze kinderen nu brengen in
het verhaal een eigenaardige afwisseling. Zij nemen straks Jezus in het midden, en spelen hun
spel met Hem als hoofdpersoon. Ze spelen "Hosanna, Hosanna roepen". Zij hebben immers pas
dien mooien, grooten optocht beleefd, die door de straten trok en stofwolken hoog opjoeg boven
de huizen. Zij hebben ook meegeloopen in die dichte menschenmenigte, en van de groote
menschen afgekeken hoe men doen moet met dien profeet uit Nazareth, die zulke goede dingen
zeggen kan, en zulke groote wonderen doen. En nu de held van de stad een oogenblik stil op één
punt blijft, bij den tempel n.l., en daar, om zoo te zeggen, zitting houdt, nu wordt hij van zelf het
verzamelpunt van de jeugd. Straks, als op een gegeven oogenblik dankbare patiënten met hun
familie den Rabbi van Nazareth de hand komen kussen, dan zijn de kinderen ook van de partij.
Zij dragen, waarschijnlijk in verband met het naderende Paaschfeest, takken in de hand,
"feesttakken", om mee te zwaaien. Op hun manier zijn die minstens zoo mooi als de palmtakken,
die de groote menschen gebruikt hebben bij de huldiging van Jezus. Het hosanna-geroep was hun
ook bekend; en nu is in alle deelen het spel |133| volmaakt, en heelemaal afgekeken van de
groote menschen. En als man daar nog bij bedenkt, dat, onder die blinden en kreupelen, heel wat
intieme vertrouwden zijn van de straatjeugd, dan begrijpt gij meteen, dat alles bij elkaar
genomen haast van zelf dit spel van de kinderen uitlokt en dat het eigenlijk maar heel gewoon is,
dat zij hosanna roepen voor Koning Jezus.
Inderdaad was het eigenlijk maar "heel gewoon". Hetzelfde zou evengeod een kwakzalver
hebben kunnen overkomen.
Geen wonder dan ook, dat de volksleiders, die alles er op gezet hebben, om den groeienden
invloed van Jezus te breken, thans van de gelegenheid profiteeren, om Hem te degradeeren in
oog van de omstanders. Zij komen vrij afgemeten op Jezus af, en vragen Hem, of Hij nu heusch
dat kindergebazel niet verbieden kan Als Hij toch wèrkelijk serieus genomen worden wil, dan
moet Hij geen kinderpraat voor ernst opnemen. Iemand, die zooveel invloed op de menschen
oefenen wil, moet eigenlijk te hoog staan om met oppervlakkig kindergebeuzel zich een pose van
volksheld te geven. Vooral niet, als Hij staat in de schaduw van den tempel, waar de rollen der
wijsheid bewaard worden en waar de geleerde heeren dagelijks zitten om de diepste stukken te
verhandelen. Laat Hem liever daar eens Zijn krachten beproeven; de tijden zijn ernstig genoeg.
Zoo trachten zij uit Jezus' eigen mond een woord te lokken, dat voorgoed den domper plaatst op
het toch al luwend volks-enthousiasme.
Of, stel, dat Hij niet te bewegen is tot een openlijk woord van afwijzing van de hosanna-roepers,
dan is toch het stellen van de vraag, en het niet-beantwoorden daarvan door Jezus, een geschikte
gelegenheid om de menigte te doen zien, dat de Nazarener toch niet zóó groot is als men dacht.
het