Deur Christus Alleen - AH Bogaards

MATTHEUS 21 : 15-16. a
WIJ hebben Christus zien komen in Jeruzalem in Zijn koninklijke heerschappij. Wij hoorden
Hem huldigen door de massa, en hebben ook iets verstaan van het groote lijden, dat in dit alles
Zijn ziel moet hebben gedeerd.
Nu echter mogen wij ook letten op de majesteit van Christus. Wanneer Hij een Koning was
geweest die afhankelijk was van Zijn volk, of van een toevalliger wijze te hoop geloopen
aggregaat van wie zich als onderdanen conditioneel Hem presenteeren, dan zou, zoodra hun
ijver-vuur gebluscht was, ook het Zijne zijn gedoofd. Ware Jezus een Koning geweest naar den
smaak der Jeruzalemsche feestgangers, dat is dus: een Koning, die zijn mandaat uit de handen
van het volk ontvangen wil, en die het recht van initiatief aan het volk afstaat, dàn zou Jezus'
eigen initiatief gebroken zijn geweest, toen de vlam van het volks-enthousiasme was gebluscht.
Inderdaad, zóó werd het ook bedoeld door het volk, gelijk wij |127| gezien hebben. Wij wezen er
reeds op, in het slot van het voorgaande hoofdstuk, dat de Joden hoopten, dat Jezus Zacharia' s
profetie over den armen en ongewapenden Vorst, in dezer voege vervullen zou, dat Hij met
ongepantserd lichaam en met leege handen en met duidelijk geschreven acte van conformatie aan
den volkswil verschijnen zou onder de oogen van Zijn volk, opdat dat volk Hem zou mogen
wapenen op zijn eigen tijd, en zou mandaat geven naar eigen wil.
Maar zooals de menschen het willen, zoo wil Jezus het niet. Wij hebben in ons zevende
hoofdstuk gezien, hoe de actie niet van de menschen, maar van Jezus zelf uitgaat. In hoofdstuk
VIII bevonden wij, dat Christus Zijn koningschap niet uitlegt naar den wil en de meening van de
omstuwende menschenmenigte, maar alleen naar den zuiveren zin en de meening des Geestes,
die in de profetie van den ouden Zacharia zich had bekend gemaakt. Want Hij zelf neemt den
draad in handen. Hij wil het Koningschap alleen uit eigen initiatief ontvangen, en Zijn mandaat
wel ontvangen uit de hand van God, maar niet uit handen van menschen.
Dit conflict tusschen Jezus en de menschen wàs er al. Het was er al dadelijk levensgroot. Voor
Zijn eigen aandacht rees het al in het uur van den verschrikkelijken feestelijken intoch zelf. Maar
het komt straks ook naar buiten toe, in de volgende dagen.
En het heeft zich scherp geteekend, óók in die episode, - schijnbaar een intermezzo - van de
kinderen, die Jezus huldigen in den tempel.
Nu wat dit schijnbaar intermezzo betreft.
Naar het lijkt, komt er in het verhaal der gebeurtenissen een zekere inzinking: de kwijning van de
vreugde. De roezige ouverture van de feestweek was voorbij. De massa was weer verspreid over
stad en omgeving. Het feest kon toch niet altijd duren En, eigenlijk gesproken, - er kwam een
zekere verlegenheid over de menschen; zij hadden wel een Koning gehuldigd, en Hem als
Vredevorst uitgeroepen, en méér dan één had, zenuwachtig-druk, ietwat loensch gekeken naar
het paleis van den stadhouder, en bij zichzelf |128| gedacht, dat de gevolgen van dezen feestdag
voor het praetorium wel eens verschrikkelijk konden wezen, - maar, met dat al, toen het feest
voorbij was (want men kon niet altijd feesten) was een zekere schaamte gekomen over de
menschen. Zij hadden niets meer te doen. Zij hadden nog niets bepaalds te zeggen. Wapens
uitdeelen konden zij niet, mandaten schrijven, dat ging nog niet. Zij hadden een Koning
ingehaald, maar niemand wist nu precies, welk werk zij Hem op zouden dragen.
Toen was de opwinding voor een tijd gedoofd.
Als Jezus nu maar koning was geweest naar den smaak der menschen, dan zou ook Hij gewàcht
hebben, en passief Zich hebben gevoegd naar de omstandigheden, om te zien, of straks soms niet