Deur Christus Alleen - AH Bogaards

En op aarde vrede onder de menschen des welbehagens g.
Ge kunt het hooren dus: de engelen, die zelf in de hemelen verkeeren, hebben in hun lied de
verschijning van Christus niet alleen op de hemelen, maar ook op de aarde betrokken. De aarde
heeft |120| vrede noodig; maar die vrede komt niet anders, dan wanneer de hemel, die in alles de
eerste is, zich naar de aarde keert met het groote geschenk, dat God nu geeft van boven naar
beneden. Tot zoover zingen engelen.
Maar nu is Jezus gekomen van den Kerstnacht tot den lijdensnacht. Ditmaal hebben de menschen
het woord van de engelen overgenomen.
Maar zij laten ons in het hart lezen. Ze zingen een lied; het enthousiasme van zijn vorm, - dàt
hebben ze buiten den tempel der schriftgeleerden geleerd. Maar de inhoud, en de dogmatische
gedachte, helaas, helaas, - die hebben ze in den tempel geleerd. In hun loeiend gezang leggen ze
de hoofdsom neer van hun verdwaalde theologie. De menschen hebben hun lied los gemaakt van
den zang der engelen. Wel spreken zij van vrede; en óók wel nemen zij over van de engelen de
belijdenis, dat de heerlijkheid in de hoogste hemelen God toekomt; - doch die vrede is niet een
Godsgeschenk, niet een gave, die van boven naar beneden komt, maar het is de pan-israëlietische
vrede; het is de joodsche gratie, die over de aarde zegenend komen zal in het Messiaansche rijk,
en die dan van beneden naar boven gaan zal om uit handen van de menschen den vredesbrief te
deponeeren in de hoogste hemelen.
Hoe schoon zij den hemel lossen zullen!
Hier is niets minder dan de grondtrek van de farizeesche theologie, waarin het volk gedrild was,
jaren en jaren lang. Dàt ééne hebben de Farizeeërs bij het volk er in gedragen, niet zoo zeer, dat
de hemel de aarde dient, alswel: dat de aarde den hemel kan dienen en verrijken. In de lijn van
die leer der werkheiligheid en der eigen verdienstelijkheid bij God ligt dan ook de
hemelverrijkende jubel: Vrede in de hemelen! Hier botst de farizeesche theologie tegen Gods
grootsten theoloog: Jezus Christus. Kruist hem, kruist hem! Hier strijdt de joodsche wijsheid niet
alleen tegen de engelen-prediking van den Kerstnacht, maar ook tegen de dogmatiek van Paulus.
Want Paulus, zelf verlost uit den omklemmenden greep van de Farizeeërs, weet óók ervan te
spreken, dat Jezus |121| Christus alle dingen verzoent en in vrede stelt, óók de dingen die in de
hemelen zijn. Máár, Paulus dúrft dit weten noch zeggen, tenzij EERST het KRUIS van Christus
vooropgesteld is, als de rechts-oorzaak, en de kracht-bron, van dezen alles-vervullenden en zelfs
den hemel instijgenden vrede. 3)
Ook dit is voor Jezus bitter lijden geweest, dat Zijn volk hier indruischt niet alleen tegen de wet
van Zijn aanstaand lijden, maar ook reeds tegen de fundamenteele heilsgedachte, die de Heilige
Geest aan de eerste Christelijke kerk haast prediken gaat. Deze groote gedachte, dat wij niets van
hand kwam van boven
beneden naar boven vermogen in te dragen, tenzij álles eerst uit Gods
naar beneden.
Toch ligt dit gruwelijk misverstand voor rekening van het volk zelf.
Aan Jezus lag het niet.
Hij hield de prediking zuiver en liet zijn teeken nimmer het licht besmetten. Hij komt nog in dit
eigen uur de profetie vervullen.
De profetie treedt op!
Zacharia 9 toch had voorspeld, dat éénmaal de koning van het Messiaansche rijk tot Zijn volk
komen zou, niet als een tyran, zooals de Oostersche despoten zijn, die op Israëls volksleven
trappen, maar als een vorst van liefde en toegenegenheid.