Deur Christus Alleen - AH Bogaards

dezelfde tegenstelling, waar het nú ook over loopt.
Want de discipelen hadden opgewonden blij gerapporteerd van de KRACHT-praestaties, die zij
verricht hadden. Zij konden ook zooveel; zij kónden haast alles; wonderen doen, teekenen
verrichten, zelfs de demonen achteruit werpen. Dynamisch was het koninkrijk der hemelen door
hen heengegaan. Maar Jezus heeft toen direct bij het begin reeds het terrein zuiver afgebakend,
en de eenig rechte lijn getrokken; want Hij zeide: niet uw kràchtswerk, maar Gòds genàdewerk is
het voornaamste. Uw kúnnen moet afdalen tot uw mógen. Achter uw werk ligt Gods werk.
Achter uw dynamisch optreden ligt het welbehagen Gods, dat u, juridisch gesproken, daartoe het
recht schonk, uit verkiezende genade. Wie alleen met "krachten doen" zich tevreden stelt, heeft
genoeg aan een wondergeloof, maar wie het zaligmakende geloof zoekt, en beleeft, zal de
krachtsdaad bij zichzelf alleen afleiden uit de krachts- en rechtsdaad van Christus, en deze weer
terug leiden tot het souvereine welbehagen Gods, dat zijn naam schreef in den hemel, eer iets van
hem begon te leven.
Zoo trok Jezus, zoo trok de Logos, de theo-logische lijn in het begin (de uitzending der zeventig
discipelen).
En nu staat Hij aan het einde.
De discipelenschaar is sedert in getal gegroeid: zie eens, die onafzienbare menigte! Maar de
qualiteit beantwoordt niet aan de quantiteit; de breedte niet aan de diepte; het enthousiasme niet
aan het geloof; de huldiging niet aan de geestelijke liefde. Want die massa spreekt alleen over
Jezus' en haar eigen kunnen, maar niet over zijn en haar eigen "mógen"; wel het dynamische, niet
het juridische boeit de aandacht. Zoolang Jezus wonderen doet, Lazarus opwekt, brood uitdeelt
en over demonen heerscht, zullen deze menschen Hem huldigen. Maar wanneer binnen enkele
dagen Hij het offer brengt der voldoening, en dus het groote rechtsgeding |119| volvoert, dan zal
men spijt hebben van zijn armen en ongewapenden koning, die daar terecht wordt gesteld, en
giftig tegen hem aanblazen de walmen van haat en nijd, die om zijn hoofd blijven hangen. Dat is
het beste, maar het horribele bewijs, dat zùlk een "Hosanna" wèl van wonder-geloof, doch niet
van zaligmakend geloof is uitgegaan.
Dus heeft, met palmen zwaaiend, dit volk het wezen miskend van Christus' herderlijke
bediening. De cynische overpriesters en deze enthousiaste menschen zijn in den grond der zaak
het ééns. Voor ons begrip is er een groot verschil tusschen verradersloon uitkeerende
overpriesters, met hun dertig zilverlingen, aan den éénen kant, en die eerlijke, spontane, warme
menschen-menigte, die met Paaschtakken zwaait, en in extase ook de duurste kleeren in het stof
voor Jezus werpt, aan den anderen kant. Maar in het wezen der zaak zijn die twee het samen
eens. De vormen, waarin de zonde van den één en van den ander zich openbaart, loopen vaak
mijlen ver uiteen. Doch zonde is zonde, en ongeloof is ongeloof.
Dit alles komt dan weer in nòg klaarder licht te staan, als wij letten op het loflied, dat de
menschen aanheffen. Zij zingen Jezus toe: Vrede zij in den hemel en heerlijkheid in de hoogste
plaatsen!
Die korte woorden lijken wel veel op den engelenzang uit den Kerstnacht.
Toch is er een klein verschil, en dat kleine verschil is ook weer heel groot.
Want de engelen spreken niet alleen over den hemel, maar ook over de aarde. Deze feestende
menschen evenwel spreken alleen over den hémel. De groote nood der aarde, - daarvan reppen
zij niet.
De engelen in den Kerstnacht spreken alzoo:
Heerlijkheid Gode in de hoogste hemelen,