Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Hij heeft tot de menschen maar één enkel woord te zeggen, en Hij krijgt dadelijk een legioen
menschen achter Zich aan, om de vergaderzaal van het Sanhedrin, die bastille van de ontucht, te
bestormen. Het Sanhedrin moge dan niet voor een paar legioen engelen eerbied hebben gehad,
(Bileams leerlingen 7) hebben daar zoo geen gezicht op, zij zien enkel ezels, waarop òf zij, òf
Jezus rijden) maar - het zou voor een paar honderd menschen zéker |108| respect hebben gehad.
Menschen tot een zeker getal zijn voor zijn begrip een sprekend argument.
Maar Jezus doet dat niet. Hij gaat het Sanhedrin voorbij. Wel zorgt Hij er voor, dat zijn leden
van Hem hooren, maar Zijn ommegang, Zijn "omhaal", Zijn omwegen cirkelen toch om het
Sanhedrin heen.
Maar wat dit arme volk betreft, tot dat volk komt Hij wèl. Hij komt met al Zijn liefde, zeer
geduldig. Hij wil de onwetenden onder hen voor het laatst onderwijzen, en de slachtschapen van
zóóveel huurlingen, van zùlke volksmisleiders, nog voor het laatst plaatsen voor de vraag, of zij
knielen zullen, dan wel vloeken.
Dit is dan ook de zuivere liefde, welke ieder recht doet naar zijn aard.
Laten wij het hoofd omwinden en den Man van smarten eeren in Zijn doorzichtig kleed van
schoonheid.
Hij gaat een feest beleven. Toch is Hij bezig met Zijn lijden.
Want vergeet dit ééne niet, dat Jezus voor het werk van de zuivere liefde de vormen van Tyrus'
reclame aannemen moet.
Dat is het lijden dat Hem drukt, in ditzelfde uur.
In Jezus Christus komt God als de wettige Bruidegom van Israël naar Zijn bruidsvolk; want zóó,
als bruidsgemeente, wil heden Hij voor het laatst dat volk als volk doen gelden.
Maar Hij, die de zuivere en opperste huwelijkswet in dezen goddelijken zin Zijn volk gaat
prediken, moet nu daarvoor een vorm kiezen, die op Tyrus' reclame bitter veel lijk. "O mensch,
beween Uw zonden groot . . . ." Dat de Bruidegom op deze wijze de aandacht moet dwingen van
de bruidsgemeente, dat heeft uw zonde Hem gedaan. En dat is de diepte thans van Jezus' lijden.
Heeft Zijn liefde geen recht, om de aandacht te trekken, alleen reeds uit kracht van haar
verborgen gloed Doch ach, wanneer die groote liefdebrand naar buiten is geslagen in een
ambtelijk bestaan van drie-en-dertig jaar, zelfs dàn moet de Bruidegom de aandacht nog dwingen
met "kunstmatige" middelen, die weliswaar de heiligheid geen oogenblik schenden konden, noch
|109| de liefde ook maar een oogenblik beleedigen, maar die niettemin van onze zijde gezien een
droeve documentatie zijn van onze zonde en onzen onwil.
En toch -
Toch is dit niet ons laatste woord.
Laat ons eindigen in aanbidding.
De "omslag", dien Jezus maakt, was een "noodzakelijke omslag."
Maar het eene woord heft het andere op. Wat "omslag" is, dat is geen "noodzaak." En wat
"noodzakelijk" is, dat is nooit "omslag."
Dus is Jezus Christus, als Hij "omslag" maakt, toch van het begin tot het einde in de dingen zijns
Vaders.
Meer kunnen wij niet zeggen; verder gaan onze gedachten niet.
Dat Jezus in de schijnbaar redeloos gecompliceerde samenstrengeling van Zijn levensdraden
toch altijd bezig is met het stijlvolle werk van Zijn Vader, dat zien wij wel niet altijd. Men zal,
òm het te zien, werk hebben tot aan den jongsten dag toe. En om er een glimp maar van te zien,
is er diepe
stilte noodig voor eens menschen ziel, en een groot geloof voor zijn hart.