Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Zijn vreeselijke majesteit.
Wij kunnen vrijwel in het midden laten, of deze opvatting op juiste wijze het fijne onderscheid
van de zegswijze in het "Onze Vader" verklaart en uitwerkt. |106|
Want, of nu die uitlegging juist is of niet, het is en blijft een onomstootelijke waarheid, dat wij,
menschen van beneden, verlegen staan, zoodra het er op aankomt, den weg aan te wijzen,
waarlangs God Zijn rijk tot doorbraak brengt, Zijn naam zich heiligt, en Zijn wil volbrengt. Hier
stuiten wij, die van gisteren en van beneden zijn, op een ondoorgrondelijk "mysterie", dat geen
oog gezien, geen oor gehoord, en geen menschenhart bedacht heeft q. Het is onpeilbaar,
onvindbaar voor den mensch. De onderscheiding tusschen Schepper en schepsel is oneindig
groot; en de diepten van God, de gangen van Zijn raad van vrede, zijn voor onze eindigheid "te
gronden noch te meten."
Doch niet alzoo de Christus! Eeren wij Hem niet als waarachtig mensch én als waarachtig God
Maar als waarachtig God treedt Hij van alle eeuwigheid in den raad van God Zelf. Dat is te
zeggen: Zijn oog heeft alles gezien, en Zijn oor heeft àlles gehoord, want Zijn eigen hart heeft
immers zelf bedacht, langs welken weg het groote doel van God bereikt wordt, hoe weg en
middel saam bepaald zijn om het doel Gods te bereiken.
En nu verbindt zich Jezus' zuivere menschheid met het zuivere wezen Gods. Want nu Hij gereed
staat, om die drie héél groote dingen zelf ter hand te nemen, waarom het Onze Vader in het
eerste drietal beden roept, nu weet Hij zelf de middelen, grijpt en - durft ze aan, overziet ze. De
koning van de hoogste liefde en van den zuiveren ijver Gods versmaadt geen menschelijken
"tact." Zie, Hij gáát Gods naam nu heiligen, Hij zàl Gods koninkrijk doen komen, en den wil van
God zal Hij haast volbrengen, gelijk in den hemel, alzoo ook op de aarde. Maar Hij weet de
middelen en wendt ze zonder schroom ook aan, gansch verzekerd inwendig, dat zij tot dat doel
Hem met Zijn Vader zullen leiden.
Op datzelfde oogenblik blijkt Christus niet alleen onze broeder, maar ook onze Heer te zijn.
Onze broeder - mensch onder menschen. Onze Heer - zelfs in Zijn menschheid boven ons zeer
verheven. In één en het zelfde uur is Hij de dienstknecht van allen, en met den minste onder de
bidders komt Hij zich nu gelijk maken, als Hij |107| de mysteriën van het eerste drietal beden laat
komen langs menschelijk-ordinaire wegen: een volkstumult, een ezelin, een man van de straat.
Maar Hij is ook de koning onder allen, de eerste, óók in Zijn menschelijkheid. Nooit heeft
iemand het "Onze Vader" zóó kunnen uitleggen, laat staan: bidden, als Jezus hier zonder
hoorbare woorden bidt, en in haast al te vlak-menschelijke daden uitlegt, de drie eerste beden
van het volmaakte gebed.
Hij heeft het zelf geleerd, dit gebed, aan Zijn discipelen. Hij alleen kòn ook maar de leermeester
zijn van dat gebed. Want Hij is de Eenige in hemel en op aarde, die zijn inhoud en zijn vormen,
zijn spreken en zijn zwijgen, tot het einde toe vermocht te beleven.
En slechts, wie beleefd heeft, wat hij verkoondigt, is de zuivere leeraar. Wie het door-leefd heeft
en nog dagelijks door-leeft, die is de volkomen leeraar.
Ten slotte, óók in Zijn verhouding tot de menschen zien wij Jezus hier in Zijn opperste
schoonheid. Want het Sanhedrin bejegent Hij anders dan de schare, anders dan het gewone volk.
Hij geeft ieder zijn eigen recht en behandelt ieder naar eigen aard.
Zeker, Jezus heeft de macht, om het Sanhedrin op te schrikken, zijn vergaderzaal binnen te gaan,
en een paniek er teweeg te brengen, gelijk Hij eens in den tempelvoorhof heeft gedaan, toen Hij
den tempel schoonveegde r, en zulks andermaal zal doen s. Op dit bepaalde uur heeft Hij maar
één gebed tot God te doen, en meer dan "twaalf legioen" engelen staan om Hem heen t. Daarbij,