Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Maar, al is de vraag, waarom Jezus zóó spreekt, door ons nooit volledig te beantwoorden, toch
kunnen wij achteraf iets er van zeggen, uit de Schriften.
In de eerste plaats: Christus is hier waarachtig mensch. Als zoodanig is Hij vatbaar voor alle
zielkundige wet van actie en reactie, die niet uit de zonde voortkomt. Daarbij komt dan óók nog,
dat Hij volkomen mensch is. In dit groot-menschelijk bestaan voor God, weet Hij in alle kleine
dingen de groote te zien. In elk moment Zijns levens wordt de eenheid van het proces van alle
|10| Zijne tijden door Hem doorzien en doorleefd. Elk punt binnen den omtrek van Zijn cirkels
wordt nooit anders dan uit het rechte middelpunt, en dus in harmonischen samenhang met het
geheel, door Hem gezien. Daarom kan het niet anders, of dit oogenblik, waarop een satanisch
woord door Zijn profetische redenen heen snerpt, moet hem wonden tot in het diepst van Zijn
ziel. En het mòet Hem ook voor den geest roepen een ànder moment uit Zijn Middelaarsbestaan;
het oogenblik toen de Geest Hem, na den doop, uitdreef naar de woestijn. Christus, die de
eenheid in Zijn Middelaarsleven altijd doorleeft, ziet dat woestijn-tafereel in eens weer voor
zich. Hij doorleeft het weer als ware het vandaag gebeurd; hoe indertijd, na den doop, toen Hij
het hoogtepunt bereikt had, waarnaar Hij dertig jaren lang verlangend zich uitgestrekt had, de
Geest Hem dreef in de woestijn, den Satan tegemoet. Toen had die groote satan, die hellevorst in
eigen persoon, ook reeds door al Zijn zuiver menschelijk begeeren, en door al Zijn mannelijk
zinnen, en door heel Zijn Middelaarslust heen, zijn interrupties geplaatst! "God zij U genadig:
Wat gij U oplegt, moet in geen geval gebeuren."
En nu heeft Christus weer een mijlpaal, weer een hoogtepunt, bereikt. Hij staat thàns gedoopt te
worden, niet met water, maar met doodend vuur g. Hij is nu van den aanvang van Zijn
Middelaarstaak, tot het einde hier beneden gekomen. Nu Hij hier, in de landstreek van Caesarea
Filippi, als Profeet zijn katheder beklommen heeft, nu is die katheder, om zoo te zeggen, het
einde van het begin, en het begin van het einde in Zijn Middelaarsstaat van vernedering.
En zie, nu is er wéér een satan. Een satan, wel is waar, van vleesch en bloed, maar een satan dan
toch. En wéér is er die interruptie van helsche drift: Wat God wil en als noodzaak stelt, dat zal in
geen geval gebeuren.
Is dat geen lijden
En is er geen plaats nu voor den toorn
Doch er is meer. Christus die de eenheid ziet in Zijn levenswerk, ziet ook den climax in Gods
werk. |11|
Eéns dreef Hem de Geest, na den doop, dat hoogtepunt, de woestijn in, den Satan tegemoet. Nu
drijft die Geest Hem bij dat tweede hoogtepunt Simon Bar-Jona, dien anderen satan, tegemoet.
Daar is een verbijsterende regelmaat in de fuga van Gods toorn. Het is de Heilige Geest, die de
weerspannige hand van Simon Petrus legt aan den rand van de katheder, waarop Jezus staat en
leert. En het is voor den Heiland, die van liefde voor menschen brandt, veel zwaarder, een satan
van vleesch en bloed te ontmoeten, dan te staan tegenover den éénen Satan, die louter geest is. Is
Hij zelf niet "vleesch en bloed" Is Hij niet degene, die Simon Bar-Jona vriend genoemd heeft
En is daarom de oppositie van Zijn vriend tégen het werk, dat God den Zoon des menschen
oplegt, Hem niet duizendmaal zwaarder om te dragen, dan de tegenstand, dien de Geest uit den
afgrond hem biedt, Hem en Zijn Vader Dat de Satan, die in eeuwigheid verdorven is, den walm
der zonde den Zoon des menschen in het gelaat laat slaan, dàt is voor Jezus erg. Maar dat Zijn
bruid satanisch doet en spreekt; dat een mensch, voor wien Hij het leven geeft, instrument van
Satan wordt; dat op het hoog-geestelijk moment van Jezus' profetie, het vleesch in Simon Petrus
wakker wordt, om zijn woord te spreken van verzet tegen de hemelsche wet van verzoening door
voldoening, - dàt is voor Jezus wel tot nu toe het zwaarste leed geweest. Want hij weet het: