Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Ook als persoon, zoo zeiden wij, zien wij hier Jezus in Zijn schoonheid. Is dat geen schoone
evenredigheid, als Hij het te voren |104| in onderdeelen uitgesponnen plan zorgvuldig uitwerkt,
en het toch zóó geheel geleidelijk en "organisch" weet in te voegen in het geheel der
gebeurtenissen Hier is weer een zuivere harmonie tusschen Zijn eenvoudigheid, die de
menschen háást zouden willen noemen: "naïviteit", - en aan den anderen kant een systematisch
werken, dat ons dèn Architect bij de gratie Gods verraadt.
Deze structuur van Jezus' leven is verbijsterend, omdat Hij Zelf daarin met God volkomen
samenwerkt (de "concursus"). Deze mensch Jezus maakt een kunstig leg-werk van Zijn leven. Al
Zijn dagen werkt Hij aan een mozaïek van uiterste regelmatigheid, waarin alles schoon is, en een
uitgewerkt geheel. Zijn programma voor iederen dag brengt elken dag wat nieuws; tòch werkt
Hij immer voorts in de oude lijn en in het oude spoor. Iedere dag brengt een nieuwe en
verrassende wending, maar geen enkele dag verklaart het bestek ook maar voor het geringste
onderdeel van den bouw vervallen. Jezus' leven schijnt één aaneenschakeling van pure
toevalligheden. En dat is ook zoo voor ieder, die Hem niet gelooft, en Hem niet verklaart naar
het woord van Zijn eigen mond. Maar wie Hem gelooft, ziet Hem altijd "bezig in de dingen van
Zijn vader." p
"In de dingen van Zijn Vader."
Want - ook tegenover Zijn God zien wij Hem schoon, zuiver in schoonheid.
Er is een bekend uitlegger, 4) die er op wijst, dat het volmaakte 5) gebed, het Onze Vader, een
opmerkelijke tegenstelling vertoont tusschen het eerste drietal beden en het laatste drietal. Het
eerste drietal bevat drie volzinnen, waarbij telkens niet God, doch iets van God, het onderwerp
van den zin is. Gods naam is het onderwerp van den eersten zin, Gods rijk het onderwerp van
den tweeden zin, Gods wil is het in den derden zin. |105|
Dit treft ons inderdaad, als een bizonderheid, zoodra wij letten op het tweede drietal beden. Want
in dit laatste drietal volzinnen is wel degelijk God de aangesproken persoon en het onderwerp
van den volzin.
Geef Gij ons heden het brood; zegt daar de eerste zin.
Vergeeft Gij ons onze schulden; dat is de tweede zin.
Leid Gij ons niet in verzoeking; ziedaar de derde zin.
En nu vraagt die uitlegger zich af, waarom dat zoo is; - wáárom in het eerste drietal beden God
niet rechtstreeks aangesproken wordt en in het tweede wel.
De oplossing van deze inderdaad beteekenisvolle kwestie zoekt de uitlegger dan daarin, dat wij,
menschen, zóó vol eerbied moeten staan tegenover het werk van God voor Zichzelf, dat wij niet
rechtstreeks God durven vòorstellen, wat Hij doen moet, of aanwijzen welke middelen Hij
gebruiken moet, om Zijn eigen werk af te maken. Het mysterie in de heiliging van Gods naam, in
de komst van Zijn koninkrijk, in de volbrenging van Zijn wil, is zóó ontzagwekkend; het is, om
zoo te zeggen, zóó "numineus", 6) dat de bidder niet God Zelf durft zeggen, wat Hij voor Zich
doen moet. Verre late de Almachtige dat van hem, dat hij ook maar eenig middel duiden zou, dat
de God van hemel en aarde kiezen moet om te geraken tot het groote doel van al wat leven heeft
en adem: dat Gods naam worde geheiligd, Gods koninkrijk kome, en Gods wil geschiede, gelijk
in den hemel, alzoo ook op de aarde.
Dezelfde bidder echter durft wèl de middelen aanwijzen en den weg noemen, die naar het
beoogde doel zal leiden, wanneer het hemzelf betreft. Geef Gij mij brood; verzoen mijn schuld;
leid mij niet in verzoeking, doch jaag den Booze weg! Dat is tot driemaal toe: "wegen en
middelen" wijzen! Maar hij heeft den moed niet, wanneer het gaat over de zaak van God en van