Deur Christus Alleen - AH Bogaards

dat men in het geheim, en vooral niet op het feest, vooral niet voor de oogen van de
volksmenigte, Jezus uit den weg kon ruimen i; maar Hij Zelf verhindert dat, door zóó veel
"omslag" te maken; een "omhaal", die nu wel blijkt te zijn geen onnoodige, maar een
noodzakelijke omhaal; geen "ijdel verhaal" van woorden in feiten. - Wat zou "ijdel" zijn in
Christus' leven
Zien wij de dingen zóó, dan is de "omslag", dien Jezus maakt, hoewel Hij Zich bedient van de
vormen van menschelijke reclame, toch in het wezen der zaak precies het tegenovergestelde. Zoo
voos en hol als de reclame is, die de wereld maakt voor haar eigen werk, zoo vòl, en zoo
"geláden" met eeuwigen inhoud, is de "omslag", dien Jezus maakt.
Van "reclame" weet de bijbel waarlijk óók wel te spreken. Men denke slechts aan Jesaja, die in
hoofdstuk 23, vers 16, een tragische schildering geeft van de heidensche stad Tyrus j. De profeet
betrekt hier het koninkrijk Phoenicië in zijn gezichtsveld en zegt dit rijk Gods oordeel aan.
Vooral Tyrus, de hoofdstad, moet het eens ontgelden. Tyrus mag nu nog de aandacht van de
cultuurwereld trekken met zijn prachtige waterbouwwerken, zijn wetenschap, |101| zijn militaire
organisatie, maar straks zal het door hetoordeel getroffen worden, en vergeten en begraven zijn.
Maar die vergeten stad zal geen genoegen nemen met haar "weduwschap". Zij zal voor zich
"reclame" maken en zich aanstellen als een geblankette hetaere, die de straat optrekt, een lier in
de hand, en die met lokkende stem door zang en spel de aandacht trekken wil en de menschen tot
zich wil doen komen.
In deze fijne schets van den profeet Jesaja, treffen wij eigenlijk alle elementen van die
doorzichtige, weerzinwekkende reclame, die, niet de zuivere bruid, maar juist de hetaere noodig
heeft om de aandacht te trekken. Terwijl Jeruzalem, de bruidsstad der toekomst, de aandacht
hééft van God Zelf, die blinkend verschijnt uit Zion k, en zoo door uit- en inwendig schoon van
zelf de aandacht wint, straks van de geheele wereld, - daar zal Tyrus, de stad, die de ware liefde
Gods geprostitueerd heeft, met "opzettelijke" kunstmiddelen de aandacht willen dwingen, en zich
aanstellen als een vergeten ontuchtige, die weent over haar verleden, dat nimmer keeren kan, en
nu krampachtig, doch in haar vertwijfeling sterk, zoekt naar een nieuwe jeugd en een nieuwe
toekomst.
Haast zou men nu willen zeggen, dat zóó nu ook onze Heere Jezus Christus wanhopig is over
Zijn eigen verleden; dat Hij in eenzelfde tragisch zielsconflict van vertwijfeling en wanhoop nog
éénmaal voor het laatst alarm wil slaan, zooals ook Tyrus, die vergeten stad, voor zich gedaan
heeft in de ontroerende teekening van Jesaja. Ach, - men zou het háást gaan zeggen . . . .
Ja, wij durven de uitspraak wel aan: zoo lang men Jezus alleen maar ziet van den buitenkant,
móet men dat wel zeggen. Wie Hem niet ziet in het licht der profetie, dat is dus in Zijn eigen
licht, die móet den "omslag", dien Hij hier zoekt, wel zien als overbodig, menschelijk, àl te
menschelijk. Wat meer is: het is ook eenmaal hardop gezegd. Wie denkt hier niet aan Friedrich
Nietzsch, die eenmaal Jezus schetste als een bleeken, tot den dood vermoeiden Hebreeër, die,
vertwijfelend aan Zijn toekomst, eindelijk, en toch nog te vroeg, wanhopig zich voorover buigt,
en den dood in de armen valt, als Zijn laatste poging om bij het volk ingang te vinden, Hem
mislukt is |102|
Maar ook hier is de zienswijze van gelooven en van niet-gelooven principiëel verschillend. De
reclame-achtige omslag van de Tyrische hetaere, èn de noodzakelijke "omslag" van Israëls
bruidegom Jezus, ze zijn in wezen volmaakt iets anders. Tyrus bedient zich van een vorm van
reclame, die een karikatuur vormt van de heiligheid en liefde van den zuiveren bruidsdag der
waarachtige religie. Maar in Christus komt de wàre Bruidegom langs den wettigen weg der