Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Nazareth met Jezus een heel eind buiten de stad gekomen zijn, dan, ineens, maakt Jezus Zich
onzichtbaar en trekt Zich terug, zoodat men Hem niet meer kan zien. Natuurlijk vraagt men zich
af, waarom Jezus dat niet eerder deed. Indien Hij toch de macht heeft, om Zich plotseling te
onttrekken aan de woede en aan de ruwe handen van de furies van Nazareth, waarom doet Hij
dat dan niet dadelijk Ook hier dus weer een schijnbaar onnoodige omslag: éérst laat Jezus heel
het stadje uitloopen; en eerst als allen de straat opgehold zijn, en mannen, vrouwen en kinderen
zich bij de razende menigte hebben aangesloten, eerst dàn trekt Hij zich terug. Met het wonder
wàcht Hij, totdat de oploop groot genoeg geweest is . . . .
En thans zien wij hetzelfde opnieuw gebeuren.
Wanneer wij nu een parallel trekken tusschen den wonderlijken omhaal, dien Jezus in Nazareth
maakte, en dien anderen omslag, die vandaag in Bethanië ons opvalt, dan ontdekken wij spoedig
verband tusschen die twee gebeurtenissen. |99|
In beide gevallen toch zien wij, dat Christus opzettelijk een volkstoeloop uitlokt.
Toen Hij in Nazareth de volksmenigte uit de huizen lokte, was dat, om een hoogtepunt van Zijn
profetische werkzaamheid in de herinnering der menschen vast te leggen. Zoo pas had Hij
gepreekt in de synagoge; en die preek was een publiek aanvangen van Zijn profetisch optreden
onder Israël. Dit eerste profetische moment met zijn vlekkelooze, zuivere, indringende bediening
van het Woord van God, moest in de volksherinnering bewaard blijven, "hun tot een getuigenis"
g. Men moest, al den tijd daarna, zich die eerste preek kunnen herinneren om zich later hierover
heilzaam te bezinnen, dat Jezus niets verkeerds gezegd had, dat Hij alleen maar de Schrift had
laten spreken, en dat toch de natuurlijke mensch daadwerkelijk protest aanteekent tegen Zijn
zuivere profetie, zóó zelfs, dat men Hem erom dooden wil.
Maar op dit oogenblik, daar in Bethanië, gaat het niet om Jezus' profetische, doch om Zijn
koninklijke pretenties. Als koning zal Hij thans intrekken in de stad Jeruzalem, die immers Zijn
stad is. Wij zien Jezus zich als koning manifesteeren aan zóóveel menschen als Hij maar bijeen
kan krijgen, opdat zoo, eerst Zijn profetisch hoogtepunt bij den ingang, en nu Zijn koninklijk
hoogtepunt bij den doorgang van Zijn ambtsbediening, het volk tezamen trekke; ja, opdat straks
door het Woord als de oorkonde van Zijn zelfopenbaring heel de wereld getuige moge zijn van
dat laatste moment, dat laatste hoogtepunt, tevens het dieptepunt: namelijk Zijn priesterlijken
uitgang, dien Hij hebben zal in den dood aan het kruis. Want al Zijn werk en geheel Zijn
schijnbaar omslachtig optreden, vraagt de aandacht onder de volle zon: ingang, doorgang,
uitgang.
Hier krijgt het geloof een inzicht in de architectuur van Christus' leven.
De eerste maal, toen Jezus in Nazareth zoo'n "omslag" maakte, was dat óók om de menschen te
vangen in hun eigen netten. Dertig jaren lang heeft Nazareth Hem verdragen; maar niet zoodra
heeft Hij één publieke preek gehouden met zuivere "toepassing", |100| of het permanent
"Hosanna" van de burgerij, die Hem gedurende 30 jaar "genade en eere" h schonk, wordt ineens
veranderd in het bitterste woord: "kruist Hem; kruist Hem!" Nu keert Jezus de rollen om. Nu laat
Hij het volk te hoop loopen, opdat de geheele wereld er getuige van zij, dat men eerst gaat
roepen: "Hosanna, hosanna!" maar straks, binnen luttel dagen, wanneer Hij niet wil zijn, wat het
vleesch van Hem verwacht: "kruist Hem! kruist Hem!"
van
Daar is in dit alles een verbijsterende harmonie; een schema van Goddelijke volmaaktheid,
ijzingwekkende schoonheid. 3)
Zóó heeft de tweede Adam zelf er voor gezorgd, dat Zijn ingang uit den "voorhof" tot het
"heilige" van den lijdenstempel, geen vergeten moment bleef. Het Sanhedrin moge er op loeren,