Deur Christus Alleen - AH Bogaards

naar Jezus' huis mocht willen komen, om daar eens nieuwsgierig rond te zien, wnat de afstand
tusschen de vlekken en dorpen was gering genoeg in die omgeving. Trouwens, ook al waren de
afstanden grooter, dan de wet op de "sabbathsreizen" toestond af te leggen, dan kende men nóg
kunstgrepen genoeg, om, met behoud van de letter van de wet, toch zoover te reizen, als men
wilde. Wij willen maar zeggen, dat |95| op den Sabbath reeds alles zich concentreerde om den
persoon van Jezus.
En Jezus zelf Wat doet Hij Trekt Hij Zich in de stilte terug of komt Hij voor den dag
Het antwoord geeft Hij zelf al spoedig. Op den Sabbath rust Hij, want Hij leeft uit het gebod.
Maar op den volgenden dag, op Zondag dus, gaat Hij met Zijn discipelen Bethanië uit. Dat was
al een gebeurtenis. De toeloop laat zich denken.
Maar nu komt, wat ons hier treffen moet. Jezus zelf schijnt ditmaal ook dien oploop wel te
willen. Hoe vaak Hij zich ook teruggetrokken heeft uit het gewoel der menigte, en hoe dikwijls
Hij ook een oploop bezworen heeft door te zeggen, dat men niemand vertellen mocht, welke
teekenen Hij gedaan had, - voor ditmaal schijnt Jezus zelf de belangstelling van de menschen
met opzet te prikkelen en een volksbeweging uit te lokken.
Let maar eens op, hoe omslachtig Hij te werk gaat.
Hij beveelt twee van Zijn leerlingen alleen den weg af te leggen naar een niet nader genoemd
"vlekje", een gehuchtje, dat tegenover ligt.
Dat was al vreemd.
Gewoonlijk ging het gezelschap van Jezus en de leerlingen, en bloc, langs de wegen. Maar nu
laat Hij twee van de twaalf alleen en blijft zelf met de anderen achter.
En wat moeten die beide leerlingen doen
Zij moeten, zoo zegt Jezus, naar dat niet nader aangeduide plaatsje, dat waarschijnlijk ligt
tusschen Bethfagé en Bethanië, heen gaan. Dan zullen zij daar, op een bepaalde plek, een
ezelsveulen aantreffen. Dat moeten zij dan nemen, en naar Jezus brengen.
Maar dat is toch een omslag, die volmaakt overbodig is, zou men zoo zeggen Kan Jezus, als Hij
dan een lastdier hebben wil, niet zelf gaan vragen aan den eigenaar van dat dier, of Hij het
gebruiken mag Maar neen, Hij gaat zelf niet. Dat is al vreemd. En dan, - met opzet kiest Hij een
lastdier, niet uit een huis of stal vlak in de omgeving, maar Hij laat Zijn twee discipelen expres er
op uit trekken. Ze moeten iets doen, dat iedereen vreemd opvalt: |96| zij moeten, nu ja, een soort
roof gaan plegen. Tenminste, den schijn ervan aannemen; bravour genoeg, zou men willen
zeggen. Den eigenaar van het beest, dat zij hebben willen, moeten zij het zoo maar afnemen.
Natuurlijk zal de man verwonderd vragen, waarvoor die manoeuvre dient. Dat geeft al vast een
opstootje op straat; dadelijk zal zich een volksoploop vormen. Na eenige discussie zal de man het
beest vrijgeven, en vervolgens zal het grauw, nieuwsgierig en geprikkeld, achter die twee
ezeldrijvers en hun wonderlijken buit aan blijven loopen, om straks den Rabbi van ezeldrijvers
weer te treffen, rustig wachtend op een beest en op een paar discipelen . . . . Men kan alles van te
voren op zijn vingers narekenen.
Ja zeker.
En Jezus kan dat ook.
En, dàt is het nu juist. Is dit geen omslag Geen overbodige omhaal
We stellen de vraag, schuchter en verlegen. Maar - een vraag is het.
Dan, tot zoover is er reeds verwonderlijks genoeg, en tot nu toe hebben we dan alleen nog maar
den menschelijken kant van dit alles in rekening gebracht.
Doch er is meer.
Daar hangt reeds zoo iets als een wonder in de lucht. Ons oog wordt daarvoor geopend, zoodra