Deur Christus Alleen - AH Bogaards

HOOFDSTUK VII.
Christus' noodzakelijke "omhaal".
En het geschiedde, als Hij nabij Bethfagé en Bethanië gekomen was, aan den berg, genaamd den
Olijfberg, dat Hij twee van Zijne discipelen uitzond, zeggende: Gaat heen in dat vlek, dat
tegenover is; in hetwelk inkomende, zult gij een veulen gebonden vinden, waarop geen mensch
ooit heeft gezeten; ontbindt het, en brengt het. En indien iemand u vraag: Waarom ontbindt gij
dat zoo zult gij alzoo tot hem zeggen: Omdat de Heere het van noode heeft.
En die uitgezonden waren, heengegaan zijnde, vonden het, gelijk Hij hun gezegd had; en als zij
het veulen ontbonden, zeiden de heeren van hetzelve tot hen: Waarom ontbindt gij het veulen
En zij zeiden: De Heere heeft het van noode. En zij brachten het tot Jezus.
LUKAS 19 : 29 tot 35a. a
THANS komen wij tot een volgende mijlpaal in dit boek over Christus op den lijdensweg.
In de voorafgaande hoofdstukken zagen wij Hem staan bij den ingang van den lijdenstempel;
maar nu komt Hij, en ontsluit met eigen hand de deur, die toegang geeft tot het eigenlijke huis
van dien tempel, d.i. Hij komt tot aan den doorgang.
Allereerst trekt hierbij onze aandacht het verhaal van Jezus' koninklijken intocht in Jeruzalem.
Ieder kent de historie en weet den summieren inhoud ervan: dat Jezus op een ezelsveulen de stad
binnenreed en als koning werd gehuldigd in de rijksresidentie. Wisten wij niet, dat Hij moet zijn
in de stad Zijns Vader b
Ja, ja, - wij weten het allen; wij weten het allen zeer wel. |92|
Nu zijn er echter heel veel menschen, die, zoodra zij gaan spreken over dien koninklijken intocht
van Jezus in Jeruzalem, alleen maar letten op wat de menschen daarbij doen. Zij teekenen ons
dien grooten, drukken, volksoptocht, die de stad in rep en roer zet. Zij laten Jezus in het midden
van dien optocht min of meer "terecht komen", om dat platte woord nu eens te gebruiken, en dan
vertellen zij verder nog zeer nadrukkelijk over de enthousiaste schare, die daar plotseling begint
Hosanna te roepen, en de emblemen van de koninklijke waardigheid Jezus tegemoet te brengen.
In het verhaal van dit feestelijk gebeuren, - laat ons het nuchter zeggen - is dan bij zùlk een
manier van vertellen de menschenmassa, die schare, het onderwerp van den volzin. Mitsdien -
laat ons nu nuchter blijven - mitsdien is Jezus min of meer het lijdend voorwerp.
Maar nu verder.
Het is toch eigenlijk voor ieder bij eenig doordenken duidelijk, dat déze "methode" van vertellen
niet goed kan zijn, en dan ook onmiddellijk valt uit den stijl van het authentieke bijbelverhaal,
dat immers altijd streng symmetrisch opgebouwd wordt door den Heiligen Geest.
In het algemeen reeds moet de gereformeerde denker en bijbellezer tegen èlke manier van
vertellen, en van bijbel-"parafrase", bezwaar maken, waarbij Jezus de passieve rol speelt, of -
waarbij Hij slechts toevalligerwijze het zóóver brengt, dat Hij het onderwerp van het verhaal kan
worden. Immers, Christus Jezus is de werker bij uitnemendheid. Zijn Vader werkt altijd, en Hij
werkt ook c. In geen enkel ding, dat in Zijn leven voorviel, is Hij in de statige of stichtelijke
volzinnen van de menschen "lijdend voorwerp," 1) althans wanneer hun spreken zich
conformeert aan het Woord van God. "Lijdend voorwerp" in het veerhaal is Hij alleen tegenover
Zijn God; en zelfs tegenover Hem dan óók nog slechts alleen in dezelfde mate, als waarin Hij
óók actief optreedt jegens Zijn hemelschen Vader. Want éven groot als Christus is in de lijdelijke
gehoorzaamheid, is Hij het ook in de dadelijke. Wanneer
|93| de kerk of eenige ziel spreekt van