Deur Christus Alleen - AH Bogaards

centrum van tijd en eeuwigheid toe, waar Hij alleen zal staan, neen - hangen, voor God. Hij,
geconfronteerd voor allen, met den Allerhoogste.
Hier raken wij dan ook aan de eigenlijke bedoeling van wat er op den berg gebeurd is.
Wij hoorden reeds lang door de kerk belijden, dat rondom den Christus Gods een
"allerbizonderste voorzienigheid" werkzaam is.
Haar verborgen werking is ook hier te zien.
Want naar de gelegenheid van Christus' levenstijd, komt God hier op dit oogenblik ingrijpen in
den stand van het Messiaansche werk, dat Christus moest volbrengen. God geeft Hem door den
Openbarings-Geest een openbaringswoord, vergezeld van een openbaringsteeken; en het is een
wonderlijke ontdekking, te zien hoe deze alle volkomen passen bij dit moment van de heilige
openbaringsgeschiedenis.
Om dit te vatten moet wij hierop letten, dat in elke openbaringsdaad van God, die in den tijd valt,
drie dingen op te merken zijn:
a. Zulke openbaring is altijd zuiver;
b. Zulke openbaring is nooit volkomen;
c. Zulke openbaring is altijd groeiend.
En met deze drievoudige werkelijkheid van de openbaring komt dan ook tot den mensch, die
haar ontvangt, een driedubbele eisch, voor wat betreft zijn persoonlijke verhouding tot die
openbaring. |78|
Drieërlei eisch stelt God hem daarin:
a. Is de openbaring zuiver, dan moet hij ze aannemen;
b. Is de openbaring nog niet volkomen, dan moet hij ze verder uitwerken, door met zijn gansche
ziel en geest zich tot God te keeren.
c. Is de openbaring groeiend, dan moet hij niet met het tegenwoordige tevreden zijn, maar jagen
naar de volmaaktheid.
Laat ons nu zien, hoe elk van deze drie momenten aanwezig is, zoowel in de kómst van de
openbaring naar Jezus Christus toe, als ook in de ontvangst van die openbaring door Jezus
Christus zelf op den berg der verheerlijking.
Beginnen wij met dat eerste;
a. Er komt tot Christus een openbaring, die zuiver is;
b. Hij neemt ze ook gewillig aan.
Tot Christus komt een zuivere openbaring. De hemel spreekt tot Hem door Woord en door
Geest, en - wat de hemel zegt, is waar. Immers op de smartelijkste wijze predikt de hemel, dat
Christus, al staat Hij in het licht, en al geniet Hij van zeven zaligheden, toch nog is in
vernedering. Wel ontvangt Christus een uitnemende heerlijkheid, en Zijn gedaante blinkt wel
gelijk de sneeuw, - maar vergeet het niet: Die heerlijkheid is geleend. Zij komt niet uit Christus
zelf op (gelijk het eens zal zijn op den Paaschmorgen en den Hemelvaartsdag en op den dag van
Zijn wederkomst) doch zij komt van buiten af naar Hem toe. Hij leent ze van Elia en van Mozes.
Hij, die het recht heeft, en de macht heeft, in het gansche heelal de plaats in te nemen straks van
de zon, heeft nu een mindere glorie, als van de maan. De zon schittert door eigen licht, maar de
maan, de bleeke, ontleent haar licht aan de zon, en is daarin nooit zichzelf gelijk, haar glans is
wisselvallig. Want dunkt u, is dat geen smart voor Christus, die nooit een bijzaak ziet ten koste
van de hoofdzaak, en wiens aandacht nimmer een moment "proeft" met voorbijgang van de