Deur Christus Alleen - AH Bogaards

d Hij stelt wèl den eersten en ook den tweeden Adam een proefgebod, en wèl gelooven wij, dat
dezelfde God, die den eersten Adam een "boom" en een "vrucht" liet zien, die "schoon" was om
te genieten, en "begeerlijk" om verstandig te maken e, dat diezelfde God, zeggen wij, óók nu aan
den tweeden Adam een hemelsche heerlijkheid laat zien, "schoon" om te genieten en
"begeerlijk" om verstandig te maken. Wil men daarom van beproeving spreken, - dàt woord
aanvaarden wij. En, wil men van verzoeking spreken, dan aanvaarden wij die gedachte óók nog
wel, maar voegen er aanstonds aan toe, dat die verzoeking dan alleen van den Satan komt, als hij
Simon Bar-Jona zijn dwaasheden laat zeggen, of op andere wijze op de menschelijke ziel van
Christus eenigen aanval opent.
Maar wij weigeren te gelooven, dat God van Zijn zijde Christus "verzocht" heeft tot het kwaad,
door Hem de keus vrij te laten, die reeds van eeuwigheid aan Zijn raad en ook wederom in den
tijd aan de wet en aan de eeden van trouw gebonden was. Nooit |76| laat God de wereld, die naar
Zijn plan geregeerd wordt, balanceeren op de punt van een naald, als dan die naald in handen
gesteld zou zijn van een vrijgelaten, ongebonden menschenkind, ook al ware deze mensch de
tweede Adam zelf. Trouwens, dat is een onmogelijkheid. Het begrip: "tweede Adam" reeds is
een uitsluiting van het andere begrip: "een vrijgelaten mensch." Christus is niet "een" mensch,
maar "de Mensch," het verbondshoofd. En, Hij is slechts verbondshoofd gewòrden, om Zich te
kunnen binden, met alle vezelen van Zijn bestaan, aan de wet des Heeren.
Bovendien, de feiten zelf weerspreken de gedachte, die zooeven afgewezen werd. Wij zien heel
sterk, dat de hemel van zijn kant, geen oogenblik Jezus de vrijheid laat. Wordt er niet ronduit
gesproken met Jezus over dat groote thema: "Zijn uitgang, dien Hij van plan was, op het punt
stond, te volbrengen in Jeruzalem" Reeds dit ééne ding, dat ronduit gezégd wordt waar het op
staat, sluit elke gedachte uit van een verzoeking of van een verleiding.
Er zijn hier verschillende mogelijkheden.
Wanneer Satan den mensch verzoekt, dan tracht hij de hoofdzaak, waar het in de vierschaar
Gods tusschen Hem en ons over loopt, niet alleen te verbergen, maar ook een schijn te wekken,
die valsch is; dan wil hij ons dus een werkelijkheid voor oogen spiegelen, die niet bestaat, en zoo
de hoofdzaak wegwerken uit ons bewustzijn. Het woord van den verzoeker tracht altijd in te
gaan tegen de hoofdzaak van Gods rechtsgedingen.
Als God den mensch beproeft, staat het weer anders. Dan kan God voor een korten tijd wel
verbergen, waar het om gaat, en ons de volle zekerheid omtrent de "hoofdzaak" in ons
levensgeding, voor een tijd onthouden, maar nooit wekt God een vàlschen schijn, en nooit gaat
God in tégen de subjectieve kennis van wat objectief de hoofdzaak is, die de mensch weten moet.
Juist omgekeerd. Elke beproeving, die God over den mensch komen laat, dient er toe, dat zijn
wankele schreden zich weer richten zullen vàn het zijpad náár den hoofdweg toe, en dat uit de
nevelen der bijkomstige dingen, weer het centrale licht van Gods waarheid zal gezien |77|
worden. God werkt altijd naar de hoofdzaak toe, en werkt ons er naar toe, ons leven en ons
kennen, ons zijn en ons bewustzijn.
In dien zin nu komt er tot Christus van Gods zijde geen verzoeking, maar enkel een beproeving.
Een beproeving blijft het voor Hem, hemelsche glansen te zien, en krachten van zaligheid te
voelen, en adem te halen in de heldere lucht van het hemelsche klimaat, en toch niet te kunnen
ingaan tot Gods altaren.
Doch, met het woord beproeving, is maar de helft gezegd. Want daarnáást komt God óók tot
Christus met een openbaring, die Hij als mensch ontvangen kon en moest, om Zijn ziel
werkzaam te maken met het geheel der openbaring van God, en ook met heel den God der
openbaring. God dringt Hem naar de hoofdzaak toe,
en naar den hoofdweg toe, en naar het