Deur Christus Alleen - AH Bogaards

En wederom, de wind waait en men hoort zijn geluid; maar de hemel weet wèl, van waar hij
komt en ook waar hij heengaat. En dat is het tegenwicht, tegen al wat in de voorgaande
hoofdstukken gezien werd.
Wij hebben trouwens nog een tweede reden, om deze volgorde te kiezen voor de behandeling
van de stof. Immers na dit zesde hoofdstuk zullen wij met Christus treden uit het voorportaal van
het lijden tot in den eigenlijken lijdenstempel zelf. Wanneer Christus straks met vasten tred en
sterken wil uit de eenzaamheid te voorschijn treedt en de groote volksbeweging uitlokt, waarover
wij straks nog nader spreken zullen, dan neemt Hij zelf den draad in handen, die Hem geleiden
zal tot Golgotha. Dan ontketent Hij rustig en met beleid, den storm boven Zijn hoofd. 1) Daarom
willen wij, voordat wij van het voorportaal naar het eigenlijke lijdenshuis overgaan, ons spreken
over dat voorportaal afronden, door, nadat |74| de aarde in hemelsch licht kwam staan, nu ook
den hemel zelf te zien, die het licht uitzendt naar alle kanten.
Wij zeiden zooeven, dat overal waar de hemel spreekt, de Zekerheid aan het word komt, en dat
dus ook in dit oogenblik Christus uit de onzekerheid der menschen overgeleid wordt naar het
zékere spreken, en het zékerheid wekkende betoogen, van den hemel.
Nu zijn er, die dit ontkennen.
Velen immers gaan, bewust of onbewust, een anderen kant uit in hun redeneeringen.
Zij stellen het zich zóó voor, dat Christus op den berg der verheerlijking voor de keus werd
geplaatst, namens God zelf, door Zijn hemelsche gezanten, wat Hij wilde: den hemel ingaan
zònder lijden en sterven; òf: den hemel ingaan, maar dan eerst nà lijden en sterven.
Voor zoover men nu hiermee bedoelt, dat Christus hier beproefd wordt, en dat Zijn geest deze
twee mogelijkheden heeft zien liggen, en er bewust de goede uit gekozen heeft, hebben wij tegen
deze opvatting geen bezwaar.
Iets anders echter wordt het, wanneer men de voorstelling huldigt, dat de hemel zelf Christus het
recht zou gegeven hebben, om aldus te kiezen: òf een hemelvaart nu dadelijk, zonder hellevaart,
òf een hemelvaart alleen na den bangen doortocht door de diepten der helsche benauwdheid
heen. Indien men meent, dat Christus tusschen die beide vrij mocht kiezen, en dat de hemel Hem
dus in "groot verlof" elke mogelijkheid open liet, dan kunnen wij niet anders dan daartegen, op
grond van heel de Schrift, bezwaar indienen.
Immers, op deze wijze vergeet men, dat achter dit alles reeds de bindende uitspraak lag, van den
eeuwigen Raad des Vredes tusschen Vader, Zoon en Heiligen Geest. Van eeuwigheid reeds is, in
de drievuldigheid van Gods wezen, het vaste bestek gemaakt van het Goddelijke plan van heil en
vrede. En nu is het dwaasheid, aan te nemen, dat de hemel zelf tot deze dagelijks nog leerende 2)
menschelijke ziel, tot dat zwakke, aanvechtbare |75| vleesch van Jezus, zou komen, teneinde
Hem het recht van de vrije keuze te bieden tusschen de gebiedende goddelijke inspiratie des
Vaders en Zijn eigen menschelijke aspiratie naar licht en leven, naar blijdschap en vrede. Zou
God Hem nu waarlijk komen vragen, of Hij misschien ontwrichten wil dat eeuwig bestek van
verkiezing en verlossing, waarop de ééne historie der wereld is gericht door God Zelf, en dat het
wezen geeft aan den raad des vredes en der verkiezing van God, - en daarmee vrede hebben, hoe
de keus ook viel Als de hemel eenmaal kiest, en als Vader, Zoon en Geest elkander eenmaal
hun dure eeden hebben gezworen, dan mag de mensch Christus Jezus dit alles in der eeuwigheid
niet ontwrichten. Neen, wij durven het zeggen: Hij màg dat niet. Want als Mensch en Middelaar
staat Christus onder de wet der gehoorzaamheid. Niet voor niets heet Hij "Knecht des Heeren."
Hij heeft die wet aanvaard bij Zijn eigen doop, en heeft nog nooit iets anders dan die wet mógen
doen. Indien de hemel Christus het vrije recht der onafhankelijke keuze had gelaten, dan zou de
tweede Adam door God zelf verzocht zijn geweest tot het kwade; maar "God verzoekt niemand."