Deur Christus Alleen - AH Bogaards

wèl |55| of wee. Wie dàt woord kommentarieert naar het vleesch, zla zich den dood er aan eten
en drinken. Maar wie dat woord verneemt uit den mond van God zelf en den kommentaar erop in
den gekruisten Christus leest en verstaat, en daardoor gelooft, die zal het leven uit Hem ter
verzadiging ontvangen, tot in eeuwigheid.
Dat is de ironie, die ons ontstelt en met eerbied vervult, en die ons afvraagt, wat wij zijn:
Sanhedristen, die ons handhaven tegen God in, dan wel kinderen van het geestelijk Israël, die het
hoofd buigen en zeggen: Heere help mij, anders zou ik vergaan.
Daar is ook, gelijk wij zeiden, in dit slotwoord van de voorlaatste 3) sessie, die het Sanhedrin bij
de gratie Gods gehouden heeft, een openbaring van satanische zonde: een zonde, die nog in de
wereld is. Want ook nu nog doet Kajafas' leuze opgeld. Eén voor allen laten sterven, dat is nog
steeds de verlossingskreet van de revolutie. Nog altijd wil de wereld door het bloed van een
minderheid heen waden, om te geraken tot den heilsstaat van de meerderheid van voor- en
nageslachten. En waar de revolutie het bloed der menschen slurpt in naam van het vrederijk, daar
is de uiterste punt van haar zwaard nog altijd gericht op het hart van Jezus Christus. Want Hij
staat elk "Sanhedrin", Hij staat elke zelfhandhaving, in den weg en daarom moet Hij nog altijd
uit den weg. Die ééne voor hen allen!
Doch ook nu wordt de zonde altijd van het licht bestraft. Het is als met het Sanhedrin: vandaag
ruimen zij Jezus uit den weg, om den opstand tegen de Romeinen te fnuiken, maar enkele jaren
later roepen zij zelf dien opstand uit. Zoo zal het in de wereld blijven gaan. Elke revolutie
herroept in de practijk haar eigen leuzen, want zij drijft immer den duivel uit door den duivel
zelf.
Nu willen wij dan ook, voor wat ons aangaat, uit dit tragisch moment, den draad der profetie
door God ontwarren zien, en |56| aan zijn hand den doolhof der gedachten veilig worden
uitgeleid.
Het was tragisch genoeg, wat wij hier zagen gebeuren. Maar er is een groote blijdschap: niet het
Sanhedrin, maar Christus en Zijn Geest hebben hier het terrein beheerscht, en ook deze
geschiedenis uit eigen kracht gemaakt. Jezus Christus heeft de zon van Israëls wijzen niet
verduisterd, en de kroon van Israëls richters niet vertreden in het stof; Hij heeft hen zèlf dat laten
doen. Hij heeft alleen maar hun licht als schijnlicht doen zien, en hun stoel vermolmd doen
blijken, aan wie geestelijk kan zien. En zoo is Hij "gekomen tot het Zijne", niet als één, die de
wet en het ambt had verbroken, maar als de Eenige, die deze beide heeft vervuld. Het
priesterschap heeft zich zelf vermoord. De profetie heeft zich met Bileam en Saul verbroederd;
het koningschap heeft Israëls wezen miskend door de natie te bezien, niet in geestelijk
theocratisch licht, gelijk dat uit Lazarus' graf zoo helder scheen, maar door een geestelijke vraag
op te lossen met het domme wapen van het vleesch en van het zwaard. En de laatste priester
heeft het laatste lam gekozen, doch daarvan gezegd: onrein, onrein. Hij heeft dat laatste Lam
doen slachten, niet, om het altaar te doen rusten, doch om het te beschermen voor een toch
verloren toekomst. Zoo is het ambt verkracht.
Nu komt dan ook de ware Profeet, Priester en Koning met volle recht naar de wereld toe. Het is
thans Zijn ure, en de macht van duisternis en licht w. Zeker, Hij zal moeten sterven, want ook de
hemel zegt: één voor allen. Maar nu reeds weten het de engelen Gods: Zijn dood zal "leven" zijn.
En wie de wet van één voor allen vreezend en bevend heeft aangehoord, die zal niet meer
zeggen, dat deze leer den wil dood, gelijk eens Ibsen Brand liet smalen:
Zwak en bang verbergt de wil zich . . . .