Deur Christus Alleen - AH Bogaards

vrijspraak en genezing, voor de wereld leest en betuigt.
Zeker, de term luidt in beide gevallen gelijk: één voor allen!
Maar de kommentaar verschilt.
Zeker, het vonnis concludeert bij beide rechtbanken, zoowel beneden als boven, in gelijke
termen: één voor allen.
Maar de argumentatie verschilt.
Als God de wet van één voor allen afkondigt, dan wil Hij daardoor de plaatsvervanging in de
wereld indragen, als een in Hem zelf rustende idee van Zijn verheven raad, uitgewerkt in den
mensch Christus Jezus. en door den mensch Jezus, als het eenige slachtoffer van die
plaatsvervangingswet, te zenden in den dood, betuigt God, dat Jezus is de Christus, dat men wel,
gelijk Kajafas wil, Jezus dooden moet, om de idee van Christus te bewaren, maar dat deze Jezus
dan ook, omdat Hij de Christus is, het heele lichaam van zijn volk met zich meeneemt in den
dood, en straks dat heele lichaam van het in Hem geestelijk begrepen volk met Zich meetrekt in
het eeuwig leven. Jezus vervult in leven en sterven de idee van "Christus", zegt God.
Doch, wanneer Satan door Kajafas' mond de wet afkondigt van: één voor allen, - dan wil hij
daardoor de wet van plaatsvervanging juist uit de wereld wèg-betoogen. Want Jezus komt in
Kajafas' meestelijk betoog niet voor als het Hoofd des lichaams, waarin het heele lichaam sterft
en gedood en begraven wordt, doch als de zieke plek, de tumor, die uitgesneden worden moet,
om het gansche lichaam te behouden. Moge in het getuigenis van God de mensch Jezus de
drager van het ware, geestelijke lichaam Israëls zijn, - in het betoog van Kajafas is de mensch
Jezus de woekerplant, die Israëls boom verderft; en niet de wortel, die heel den boom draagt, en
van zuivere sappen doortrekt. Eén voor allen, - dat zegt de Hovenier daarboven, als hij in dien
éénen wortel àlle takken ziet geënt, eerst met den vloek, daarna met den zegen. Maar: één voor
allen, dat roept, zichzelf behagend om de schoone |54| leer, Kajafas, wanneer hij, als de
Oppersnoeier, dien éénen al te "wilden" tak afsnijdt om alle voorts bestaande takken te
behouden. Want hij weet het niet, dat de wortel van Israëls boom is: Jezus Christus, en dat die
wortel, door zelf den vloek en óók den zegen, de sappen van dood en daarna van leven, te
drinken, àlle doode takken uitstooten zal, en slechts de levende zal meenemen in zijn vloek èn
zegen, zijn dood èn leven, zijn vernedering èn verhooging. Daarom wil Kajafas den éénen tak
voor allen wegsnijden, want Jezus is de groote parasiet op Israëls kostbaar cypressenhout. Laat
men dien éénen voor allen dooden, zegt hij, en de God van Abraham, Izak en Jakob zal voor de
Nazareensche doornstruik Abrahams aloude cypres, in plaats van de graflucht (!) verdragende
distel Vader Jakobs eigen mirteboom wederom doen opschieten, en het zal den Heere zijn tot een
naam, tot een eeuwig teeken, dat niet zal worden uitgeroeid.
Eén voor allen; die ééne tekst ontvangt dus tweeërlei kommentaar: de ééne kommentaar
argumenteert daaruit de stelling van de plaatsbekleeding, de andere daarheen de hypothese van
de plaatsverruiming. De ééne betuigt ermee: "geen verzoening zonder voldoening"; de andere
betoogt erdoor: "geen verzoening zonder besnoeiing".
Maar beide kommentaren besluiten, met: één voor allen; en beide kommentatoren, die van
beneden èn die van boven, verzoeken daarna aan te heffen het gezang van Jesaja: voor een
doornstruik zal een cypres opschieten, in plaats van een distel zal een mirteboom opschieten, en
het zal den Heere zijn tot een naam, tot een teeken, dat niet zal worden uitgeroeid. 2)
Daarom, - de wet van "één voor allen", dat is de Eéne Wereldwet, waarheen men komen móet
langs den weg van Kajafas, dat is, langs den weg van beneden naar boven, en óók langs den weg
van het Woord, dat is, langs den weg van boven naar beneden. Eén voor allen, aan die leus
ontkomt geen mensch; maar de kommentaar, dien elk erop geeft, zal beslissen over zijn eeuwig