Deur Christus Alleen - AH Bogaards

zooveel verder
Immers neen
De vraag, wie het was, moge interessant zijn, - maar het voornaamste gaat zij voorbij. Ook nu
willen wij nadrukkelijk vastleggen, dat wij op dit punt geen zekerheid hebben. |459|
Dat is ook niet noodig.
Want hierop komt het aan: het gezelschap van dezen proseliet is den Christus ras ontnomen.
Wanneer de soldaten hem te lijf gaan, omdat ze in hem een volgeling van Jezus zien, en zij
geprikkeld zijn door zijn "overmoedigheid", - dan volgt er een handgemeen, en in het gewoel van
dat gevecht laat de jonge man zijn kleed achter in handen der soldaten, en vlucht naakt naar huis
toe.
Voor Christus is hierin de wet van Zijn volstrekt isolement bevestigd, en haar toepassing is er
door verscherpt.
Laat ons niet vergeten, dat het met den onbekenden jongen man anders stond dan met de elf
apostelen. Tot den engen kring der discipelen heeft hij niet behoord; want de evangelisten
teekenen duidelijk aan, dat deze laatsten allen waren gevlucht. In zóó verre dus deelde hij niet in
het door Jezus bedongen vrijgeleide voor de elf discipelen. Dat hij desondanks den moed had,
om te volgen, en te zien, wat met Jezus geschieden zou, was een onmiskenbaar blijk van durf.
Hij ging achter Jezus aan zonder eenige belofte, zonder eenig vrijgeleide. Zijn moed beschaamde
de vreesachtigheid der apostelen, die immers wèl een vrijgeleide hadden ontvangen uit Jezus'
beschermend woord Toen déze jongeling meeging, en dichter op Jezus aanhield dan, later,
Petrus en Johannes zouden doen, toen leek dit een nieuwe hoop, een nieuw begin; een nieuwe
knop ging botten in den tuin der verwachtingen van Jezus den Nazarener, dien waarachtigen
mensch.
Maar nu schijnt God, die Jezus in boeien sloeg, zóó wreed, zóó hard, dat Hij ook dat nieuwe
scheutje van den afgehouwen tronk der hope Jesu met geweld afslaat. God laat door het zwaard
der soldaten óók nog dien jongen man verjagen. Want van àlle zijden moet de nacht met zijn
duister op den Zoon des menschen dalen. Niet alleen maar het oude, maar ook het schuchtere
begin van nieuw gezelschap, moet in dit oogenblik den Zoon worden afgenomen, leerling en
adept, gevorderde en beginneling, het twaalftal van het verleden en de eerstelingen der
pinkstertoekomst, de nieuwe patriarchen en de schuchtere proselieten, het overblijfsel van het
Oude Verbond èn de primitiae van het Nieuwe, àlles, àlles moet |460| van Jezus weg. Ja, Vader,
want alzoo is geweest het welbehagen voor U! r Het isolement, - dat moet volkomen zijn.
En wel heeft, láter, de teere knop van de liefde voor Jezus in de ziel van de schuchtere
beginnelingen haar bloesem ontplooid en haar vruchten doen rijpen tot verheerlijking van Jezus
Christus; en wel is, stel, dát het inderdaad Marcus was, de ranke liefde van dezen pros-eliet
(aan-komeling!) later groot geweest, en sterk, en profetisch, in haar bloei voor den verheerlijkten
Christus; maar op dit oogenblik neemt God Hem alles af, oud en nieuw, de discipelen der
gewoonte èn de leerlingen van de verte, de verzadigden met wijsheid èn den hunkeraar naar een
woord van den Wonderbaren Profeet, dien gevangenvoerder van zielen. Allen moeten van Jezus
worden afgetrokken, de tafelgasten èn de toeschouwers op een afstand. Zwijgt, alle hemelen, en
laat de synthetische geest niet vaardig worden over eenig Jezus-zoekend hart. Waait niet, winden
van liefde, en dauwt niet, morgenwolken van jeugdige harten: stel uw gelaat als een keisteen, gij
gansche aarde, tegen Jezus, tegen den Nazarener. Zóó moet Hij leeren die kunst: Zijn aangezicht
als een keisteen te stellen s. Dompelt Hem in, o engelen, die fakkels draagt, engelen der koele
onderscheidingen, dompelt hem in, in de groote eenzaamheid. Laat alle hemelen hooren het
wreed geheim: Christus is in isolement, want dit is het oordeel.