Deur Christus Alleen - AH Bogaards

voor de schapen. Maar dan is ook nooit de teederheid van Johannes 10, dat hooglied van den
Goeden Herder, zoo verschrikkelijk geworden, als in dit verbijsterende oogenblik. Hier is
geboren het woord, dat later Paulus zwak zijn Meester naprevelt: zij hebben mij allen verlaten,
het worde hun niet toegerekend n.
Nu, - om dat laatste mogelijk te maken, om het isolement te verzoenen dus, aanvaardt de herder
Zijn eigen isolement als straf voor hun isoleeringsdaad, om zoo de schapen onder het oordeel
weg te trekken tot de weide der gemeenschap. Hij klemt Zijn tanden op elkaar; Hij verdraagt het,
dat ze den rook van de offerande Zijner uit-eindelijke paasch-gebeden met hun plomp gedwarrel
en zenuwachtig gedribbel uiteenjagen, zoodat de offeranden van Zijn gebeden bedenkelijk veel
gaan lijken op een Kaïns-offer. Hij verdraagt alles, alles - amen, meer dan Abel is hier. Want hij
heeft om de resten van hun ouden Kaïns-mensch den nieuwen mensch in zijn discipelen niet
vergeten, noch verworpen, Hij zal toch voor hen sterven, zijn bloed schreit beter dan Abel.
Maar vraag nu nooit meer, of het Hem soms pijn gedaan heeft. Isolement doet zeer, want de
mensch is van huis uit op de gemeenschap aangelegd. Er zijn eenzame zielen, die, van menschen
verlaten, zich soms nog hechten aan een dier, omdat zij niet kunnen buiten de aanspraak, buiten
gezel-schap. Hier is een kinderloos echtpaar, dat een hond heeft; daar een eenzame soldaat, die
op zijn sterfbed vergeefs om moeder roept, en nu de hand van de verpleegster in zijn doodsnood
zoekt, ginds een petroleumvrouwtje met een kanarievogel in een kooitje, driehoog in een steegje;
en tusschen al die menschen hangt een verborgen tragedie, want daar wordt geschreid om
gezel-schap: een verbeten traan, een droge snik. - |456|
En dacht gij, dat Christus anders geweest was Ach, juist Zijn fijngevoelig hart heeft behoefte
aan menschen, aan een begrijpend hart, aan een meelevende, d.w.z. een zich in Hem inlevende
ziel. Maar Jezus ziet ze heengaan, één voor één. Zie, daar gaat Petrus. En nu vlucht Johannes.
Ook Jacobus maakt zich uit de voeten. En elk van die vluchters scheurt zich af van Jezus' ziel,
die weeke ziel, die, fijner dan de ziel van den gevoeligsten telepaath, reageert op alle
áánwezigheid en alle áfwezigheid van liefde-gedachten en van zieletochten, welke voor Hem
zijn, om Hem te streelen met hun vriendschap en geloof.
Dit is het eerste bedrijf van het tragisch conflict van den vereenzaamden Christus, die door Zijn
elf getrouwen, gelijk ook door al de zwijgende hemelen, gebracht wordt in het isolement.
Toch schijnt er nog nieuw licht te dagen, één enkel oogenblik. De elf van ouds getrouwen
verlaten wel den Meester, - maar zie, daar komt, schuchter en verlegen, een ander aan, om met
zijn tegenwoordigheid (dat groote, dure, menschelijke goed) de menschelijke ziel van den Man
van Smarten te troosten en te sterken.
Die andere is: de onbekende jongeling in den hof van Gethsemané.
Hij schijnt wel een belofte! Wanneer er twaalf reuzen vallen, is dan een nieuwe dwerg, die
opstaat, soms geen groote vertroosting En wanneer daar twaalf eikeboomen geveld worden, is
dan een schuchter bloempje, dat zijn kopje opbeurt, soms geen lieflijke ontdekking Zóó is de
jongeling, die anonymus, uit Gethsemané een teeder bloempje aan den kant van den weg, waarop
de twaalf apostelen den Heiland één voor één verlaten hebben. Zou die onbekende jongeling, die
Jezus met liefde, en niet zonder moed, nu volgen gaat, zou die den ban van het isolement
misschien gaan breken Vader in den hemel, brengt Gij een kleine aan Zult Gij Jezus' hand
"Zich tot de kleinen laten wenden" o Van degenen, die Gij Hem gegeven hebt, heeft Hij allen
verloren. Maar gaat Gij een nieuweling Hem geven, en mag Hij dien behouden Gunt Gij den
Zoon de leerlingen niet, geeft Gij Hem dan den verlegen adept De "leerlingen van den eersten
graad" zijn achteruitgeslagen; maar |457| mag de Zoon, die eenzame ziel, zich nog