Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Hier is de vlucht der discipelen niet het groote gezicht op God, doch het groote gezicht op de
vijanden. En daarom is het een vlucht zonder geloof. Christus gaat sterven om hun het recht van
loopen te verwerven. Hij moet vooraf hun zonde van vluchten verzoenen: ze hebben hun recht
niet gebruikt, ook niet toen het door Hem bedongen was. Hadden zij niet moeten vertrouwen
Had hun heengaan geen openbaring moeten zijn van hun geloof in de kracht van Christus
Indien zij gebeefd hadden voor de majesteit van Zijn Woord, en de kracht van Zijn wil, en van
Zijn overwicht, dan zouden zij onmiddellijk geweten hebben, dat Zijn bevel de baan voor hen
had schoongeveegd: dat de Roode Zee doorwaadbaar was. Maar wij zien juist het andere: ze zijn
uit de gedoopten in Mozes d, maar ze doopen zich niet in Christus. Ze gaan hun Roode Zee niet
door. O Mozes! O Lam Gods, gij zult de Roode Zee alleen in moeten.
De discipelen van Jezus, al hebben zij zoolang den Meester gezien als stormenbedwinger, als
menschentemmer, en als één, wiens wil |452| gebod is, - zij zijn het alles kwijt. Knuppels zijn
grooter dan de sterren, af en toe; of moet dat laatste er ook nog af Banden en boeien van
menschen zijn sterker soms dan de kracht van het Woord. Is Jezus gebonden Maar dan kan ook
òns dat zelfde overkomen, zoo roept de ziel der leerlingen zichzelf nu toe; en zoo bewijzen zij,
voorbij te zien de heel eenige beteekenis van Christus' binding. Dat Hij zich zelf nu bindt, om
den vrede van de wereld te koopen, het komt niet in hen op. Gethsemané ligt voor hun geest nog
buiten het klimaat der profetie, en staat nog niet onder den winddruk van het verlossingsplan.
Hun gezicht in en op dezen nacht is wereldsch. En daarom hebben ze in het uur, waarin de goede
Herder Zijn handen schikte tot de opperste herderlijke daad, Zijn herderschap voorbijgezien.
En, om die zonde nu van ongeloof en kleingeloof, komt heden de van Zacharia geschreven
profetische oordeelsbrief bij de discipelen terecht. Niet alsof God daarmee zeggen wilde, dat zij
nu buiten de liefde stonden; maar wèl om te klagen, om bitter te weenen in het heelal. Hierom
ontroert zich de aarde e: om een grooten herder der schapen f, die in Zijn herderlijk werk
volmaakt geïsoleerd werd, als zelfs de keur der schapen, toen het er op aankwam, den herder niet
erkennen kon in de opperste herderlijke daad, die al de andere herderlijke zorgen verklaren
moest en het wezen eraan geven. O, al zijn woorden prijs te geven, als er zwaarden flikkeren en
boeien klikken om Jezus' handen . . .
Vraag nu niet meer, of de vlucht der jongeren den Meester ook pijn gedaan heeft, want dit is nu
wel volkomen zeker. Ach, dat vervullen van de Schrift! Hebt ge er wel op gelet, dat Christus met
nadruk vrije passage (vrije!) voor Zijn discipelen vroeg, opdat Zijn eigen gebedsleven, Zijn eigen
dankzegging, niet tot een ijdelheid zou worden Hij had, eer Gethsemané's donker Hem
verzwolg, aan de deur van Zijn Vader geklopt, en had Hem dezen lof doen hooren: Uit degenen
die Gij Mij gegeven hebt, heb ik niemand verloren (Joh. 17 : 12). Vader, Vader, geïsoleerd hebt
Gij Mij niet! En nu - daar zijn soldaten, en zwaarden en knuppels! De hemel redde nu het |453|
gebed van den Zoon . . . . Hoor, hoe Christus strijdt tot behoud van Zijn eigen doxologieën: Hij
zegt, Hij smeekt, Hij beveelt: laat ze vrij, laat ze vrij, Ik wil Mijzelf verliezen, maar Mijn
schapen niet! En Hij zegt dat, opdat vervuld zou worden Zijn eigen lofzegging aan God van
daareven (Joh. 18 : 9).
En nu eerst gaat de afgrond open: wat in Gods groote wereld schijnt nu ijdeler dan de doxologie
van Christus Heeft Hij gebeden in de Paaschzaal en heeft Hij God gedankt en een nieuw lied in
Gods ooren gezongen, omdat Hij niet van de schapen was geïsoleerd Maar heden botst daar een
oud lied, - het is van Zacharia - in Christus' geest tegen Zijn nieuwe liederen in: ach, Heere, Hij
wordt wèl geïsoleerd! De schapen vluchten; ze liggen onder den isolatie-ban van Zacharia, den
profeet. Heere, mijn God, neemt Gij dan álles, àlles aan, behalve de gebeden en de