Deur Christus Alleen - AH Bogaards

geen bizondere beteekenis heeft, en dat ook geheel buiten het lijden des Heeren staat. 1)
Deze opvatting kan ons echter niet bevredigen. Het rijke hart van Jezus is voor àlles, wat in de
uren van Zijn leven en lijden |448| gebeurt, ontvankelijk geweest. Zijn fijne ziel reageert op àlles.
Trouwens, het Evangelie zelf vertelt ons nooit iets, dat buiten het verband met het groote geheel
staat.
Hierom hebben wij het recht, ja, den plicht, om óók afzonderlijk te spreken over de vlucht der
discipelen, en eveneens over dien jongen man, die met ruw geweld van de ziel van Jezus
afgescheurd werd. Wij zijn daartoe gehouden, juist wanneer wij niet in directen zin over die
menschen spreken willen, maar over den Christus alleen.
Want de vlucht der leerlingen, en ook die van den adept, was voor Christus lijden. Neen, het
verhaal daarvan is niet aan te merken als een nietige, kleurlooze bizonderheid. Integendeel: de
heele bijbel ligt daarachter, en heel de profetie. En omdat deze altijd den geest van Christus heeft
vervuld, kon Hij zelf reeds daarop wijzen. Bij voorbaat heeft hij gezegd, dat Zijn discipelen allen
over Hem struikelen zouden, en dat daarin vervuld zou worden hetgeen de profeet Zacharia zegt:
ik zal den herder slaan en de schapen (der kudde) zullen verstrooid worden b. Juist het feit nu,
dat die vlucht der discipelen, hoe begrijpelijk en menschelijk ook, opgenomen is in de groote
conceptie van de profetie, brengt in het kleine weer het groote; het is niet de een of andere
knutselaar, die op het groote doek der evangelische schilderij een onbeteekenend klein trekje
heeft "aangebracht"; neen, de profeten zijn er aan te pas gekomen . . . . Al wat opgenomen is in
den stroom der profetie, gedragen en gedreven door den eeuwigen Geest, heeft zijn beteekenis.
De vlucht der discipelen dóet wat in het lijdensbericht.
Nu is gemakkelijk uit Zacharia af te leiden, dat de verstrooiing der schapen oorspronkelijk
bedoeld is als een strafoefening, waarin God tuchtigt het ongeloof van Zijn volk.
Reeds eerder kwam in onze overwegingen van Christus' lijden de profetie van Zacharia ter
sprake.
Wij hebben toen gezien, hoe deze profeet Israël om zijn ongeloof vergelijkt met een kudde, die
weigert, de goede zorgen van den herder te aanvaarden. Isräel wil zich de geestelijke luxe
veroorlooven, zelf het ideaalbeeld van een goeden herder te construeeren. |449| En omdat de
herder, dien God zich kiest, niet beantwoordt aan de voorstelling van het volk, daarom onttrekt
het zich aan den herder, in wien Gods ideeën over het herderschap zijn uitgewerkt. Nu zal God,
zoo besluit Zacharia, dit ongeloof straffen, door den herder weg te nemen en de schapen te
verstrooien. Het verstrooien der schapen is dus een strafoefening, waarin de zonde van ongeloof
wordt "bezocht". Isoleeren de schapen den herder Gods Maar dan isoleert God de schapen; de
eenige, die hen bijeen kon houden, is de waarlijk schoone Herder der verkiezing Gods.
En, hier begint voor ons juist de moeilijkheid.
Was de vlucht der discipelen alleen maar in aanmerking gekomen als een natuurlijk gevolg van
de gevangenneming van den Meester, dan zou het verhaal geen nieuwen inslag krijgen, wanneer
het die episode van de vlucht verhaalt.
Maar nu wij in dat vluchten der discipelen, in het uit elkaar slaan van den kring, die tot nu toe bij
Jezus was, een bezoeking hebben te zien, nu wordt alles anders; het wordt nu eigenlijk heel
smartelijk. Immers, de onheilsprofetie, die Zacharia liet slaan op het ongeloovige volk, wordt nu
vervuld in en aan de discipelen van Jezus! Is dat niet ontstellend, dat in dézen kring de
oordeelsprofetie van Zacharia terecht komt Op den drempel van Gethsemané licht, om zoo te
zeggen, God zelf die duistere passage uit Zacharia's profetie, schrijft ze op papier, en adresseert
deze bedreiging tegen het ongeloovige volk aan . . . . de elf getrouwen van Jezus; dat is te