Deur Christus Alleen - AH Bogaards

der duisternis, dan heeft Jezus ook tevergeefs de beschermende hand gestrekt over Zijn volk:
Laat dezen henen gaan in vrede.
En daarom danken wij, dat Christus niet alleen in het crisis-uur gekomen is, maar dat Hij het ook
geweten heeft. "Voorwaar, de Heere is aan deze plaats, en Hij heeft het wèl geweten." j Dat
feilloos weten maakt àl, wat Hij van nu voortaan zal doen, tot een bewuste Messiasdaad. Het
geeft aan Zijn werk de kracht der verlossing en |442| de bewustheid van de opperste liefde, die
met open oogen zich ons offeren gaat. Het maakt Zijn binding vrijheid, niet alleen door de
lijdelijke, maar in dezelfde maat van energie óók door de dadelijke gehoorzaamheid.
Alzoo gaat dan mijn Koning in banden. Alzoo gaat Christus, Uw Koning, in boeien. De Heer der
wereld, die vrije passage laat aan de duisterlingen van den nacht, heeft zelf geen recht van
passage meer. De vrijheidkooper, die een jubeljaar ontsluit voor alle bedrukten gaat in boeien en
is geknecht, gekneveld, onder den wil der anderen. Zoodra Malchus weer verder kon, verklaarde
God Jezus' pas vervallen. God gaf geen nieuw paspoort meer uit.
Voor Christus is dit een gansch nieuwe ondervinding. Tot nu toe heeft Hij zich kunnen bewegen,
waar Hij wilde, en tusschen drommen van vijanden kunnen dóórgaan, zoo vaak Hij het verkoos
k. Maar thans is Hij gebonden in het uur der duisternis.
Wie dit laatste bedenkt, stelt óók niet meer de vraag der dwazen, of Jezus die banden had kunnen
breken.
Want vrijmoedig antwoorden wij daarop: Jezus kón die banden niet verbreken.
Hij kon niet.
Zoek hierin niet een afdingen op het geloof aan de almacht Gods; en evenmin een ontkenning
van de geweldige kracht van Jezus' menschelijke natuur. Zeker, in het algemeen gesproken, kan
God alle touwen breken; en, wederom in het algemeen gesproken, kan de menschelijke wil van
Jezus, boeien uiteen rukken.
Alleen maar zulke wetenschap is dor en onvruchtbaar.
Zij heeft groot ongelijk. Zij praat en betoogt over hetgeen wel eens kan geschieden, in het
algemeen gesproken.
Maar sterverling, wie gij zijt, stamel dit stuntelige woord niet langer - in Gethsemané. Want niets
is in Gethsemané "in het algemeen te spreken." Het is de dood voor alle christelijke theologie, en
filosofie, als men gaat spreken over iets in het algemeen. Niets gebeurt "in het algemeen"; alles is
allerbizonderst. Alles in Gethsemané is, om dat nog eens te zeggen: "einmalig"; dat beteekent:
wat |443| hier geschiedt, is maar één keer gebeurd, en kán ook maar éénmaal geschieden in
hemel en op aarde. Het is hier alles het allerbizonderste, het allereigenste. En daarom durven wij
zeggen, dat de boeien van Jezus door geen enkel vuur verzengd kunnen worden; ook niet door
het hittige vuur van God, en óók niet door de anders dwingende kracht en het verterende
vermogen van Jezus' menschelijke ziel.
Wij spreken daar van twee: van God, en ook van den mensch Jezus.
Wat God betreft, wie Zijn almacht zou belijden, alsof zij los stond van de andere deugden Gods,
die heeft niet God beleden, maar God gelasterd. De almacht Gods is hierin gelegen, dat Hij alles
kan wat Hij wil. Maar Zijn wil is die van heilig recht; en Zijn recht is verbonden met al Zijn
deugden. Indien daarom Gods recht, en Gods liefde, en Gods waarheid, en Gods openbaring, en
al wat in God is, deze ure heeft aangewezen voor de binding van Jezus, dan kan God die boeien
niet verbreken. Waarmee zou een God, die over Zijn bliksem niet beschikt, waarmee ter wereld
zou die God de lichtste banden kúnnen verzengen Zijn éénig brandmateriaal is de bliksem; ook
de zwakste vlam, die op aarde de dunste zeelen schroeit, is, indien naar goddelijk recht