Deur Christus Alleen - AH Bogaards

zou hebben, zich te doordringen van de wetenschap, dat dit uur van schokkend onrecht toch is
geweest het uur, dat God liet komen, dán ware Zijn zwijgen |440| verachtelijk, Zijn overgave
ware dán ongehoorzaamheid. Zij zou dán zijn geweest een treden buiten het klimaat, buiten de
mogelijkheden, van de bergrede, - en dat wel door den Auteur van deze rede zelf. Dán was de
vrijwillige overgave van deze zegenende handen, die pas een wonder aan Malchus hebben
gedaan, in de boeien van Joden en Romeinen, de daad geweest van den vermoeide, die, - wij
zeggen het met vollen eerbied - Gods water over Gods akker loopen liet.
Alles hangt ook nu weer aan één enkel woord. Indien Christus' overgave van den aanvang af de
daad zal zijn van den Messias, dan moet Hij de klemmende waarde van dit ééne uur kunnen
bepalen in zuiverheid naar al de Schrift.
Daarom danken wij Hem, die ook op dit oogenblik Zijn messiaansche bewustzijn aan het woord
laat komen, om ons wel zeer te vertroosten. Christus biedt inderdaad de ééne wang, èn de andere,
aan Zijn vijanden, omdat Hij het gansche gelaat naar Zijn Vader keert: Sla Mij toch, sla Mij
toch! De zweep van Assur - om in den stijl van Jesaja te spreken i - is Hem bij voorbaat de roede
Gods. Zijn messiaansche zelfverzekerdheid verdiept niet alleen Zijn schoone uren van vreugde in
God, maar thans ook dit uur van beving voor den grooten Opperzangmeester des doods. En
daarom is Zijn niet-wederstaan het felste weerstand bieden. Het is de ingehouden kracht van den
Held, die Satan al den tijd gunt om het strijdperk in te treden, de wapenen te scherpen, het terrein
te overzien; maar dan zullen daarna die twee gaan strijden op leven en dood.
Dit is uw ure en de macht der duisternis.
De Reuzen komen op.
Neen, nu vragen wij niet meer met een bekende passage uit de Matthäus-Passion van Joh. Seb.
Bach: waar toch de donder blijft en waar de bliksem Want God, die Zijn engelen inhoudt,
bedwingt Zijn eigen handen ook, dat zij geen bliksemstralen werpen zouden. God bedwingt zich
- wij spreken naar den mensch, en dat is ons van Hem gegeven rècht. - Indien in dit uur Gods
hand bliksemschichten had geworpen, dan was God aan God ontrouw geworden; dan was het
recht verkeerd in willekeur; dan was de |441| bijbelsche God, die nooit eenigen bliksem werpt,
dan naar het aangewezen wit en op het rechte uur, veránderd in het frivole beeld van den afgod
der Grieken, die ook met bliksemvuur vermag te werpen, doch die dan daarbij speelt een leutig
spel van goden-willekeur. Het bedrijf, dat grieksche verbeelding aan aristocratische goden op een
hoogen Olympus toegedicht heeft, dàt komt wel vrijwel neer op het spelen met hemelvuur. Want
welke grieksche heros heeft ooit daarvan geweten: dit is de ure en de macht der duisternis Maar
het Evangelie plaatst ons voor den heiligen God, die allen sacralen aristocratenzwendel van den
griekschen Olympus heeft verslonden in dat èène begrip: het middelaarschap tusschen God en
mensch.
En dus màg hier geen bliksem vallen: Bach is te weinig theoloog. -
Wat zouden hier nu bliksemstralen doen Moeten zij soms Malchus verderven, dien Jezus heeft
genezen Een bliksemstraal, tegen Malchus geworden, ware nú gekomen recht in het hart van
Jezus. Maar die komst ware dan ontijdig, d.i. de wereld zou er niet door verlost zijn. Indien op
dit oogenblik God den Satan had verhinderd met geweld, dan zou God onrecht aan den Satan
hebben gepleegd. Heeft Hij de hel dit uur niet aangewezen Indien heden de hemel met
bliksemschichten had geargumenteerd, ze hadden verteerd, niet alleen Joden en Romeinen, niet
alleen duivelen en hellewachten, maar ze hadden zekerlijk verteerd vooràl de trouwe ziel van
mijn Heiland, en óók (wij spreken weer het ongerijmde) dat groote, trouwe hart van God. Want
nu het woord der toelating eenmaal gesproken is, nu hangt het lot der wereld aan een vrijgelaten
priesterslaaf en aan een ongeschokte Jodenbende. Als dezen niet vrij uitgaan in dat ééne "uur"