Deur Christus Alleen - AH Bogaards

van Christus. Dat is geen tegenstrijdigheid, doch dezelfde zaak, van twee zijden belicht. Het is
óók het uur van den hemel, het is de bevoegdheid van het licht. Waarom geeft de hemel den
Satan vrij spel Omdat hij eerst dán den Satan kan bedwingen, als diens angel àl zijn gif heeft
uitgestooten in lichaam en ziel van den Zoon des menschen. De vulkaan der zonde moet eerst
uitgewerkt zijn, eer op zijn helling de engelen lusthoven planten mogen voor de zaligen Gods,
voor de gemeente der eerstgeborenen f. Dààrom is het uur van de duisternis het uur van het licht.
Daarom kan de aarde, van dit uur af, nooit meer ontvallen aan haar heerlijke roeping, om, naar
haar eeuwige uitverkiezing, te zijn, in geestelijken zin, het middelpunt van het heelal.
In Christus' woord licht dan ook onze behoudenis. En dat het door Hem gezegd werd, dat het
lééfde in Zijn ziel, is óók onze behoudenis.
Want wanneer Jezus zich volkomen ervan bewust is, dat dit uur nu het groote crisis-uur is,
waarin de toelating Gods het verbergende raadsel zal zijn, en de openbarende oplossing tevens,
dan vernemen wij daarin de belijdenis van Zijn messiaansch bewustzijn.
O, indien Jezus getwijfeld had, òf dit wel het groote uur was, indien Zijn stom verduren op dit
oogenblik, den wrevel of den twijfel had moeten verkroppen, dan zou Hij zich hebben
losgemaakt van de zwijgende engelen, wier kracht van stil-zijn geboren is uit het aandachtig
letten op God, en uit het felste wéten van Gods wil. Dan zou Jezus hebben getwijfeld aan de
kritieke beteekenis van zijn eigen uur. Dan was al wat nu gebeurde, voortaan voor Zijn besef niet
langer geënscèneerd door den raad en de voorkennis van den hemelschen Vader. Het zou dan
geweest zijn een spel van onzekerheden, van wisselvalligheden. Dan zou Christus uitgevallen
zijn, afgevallen, van het geloof aan de vastheid van Gods raad en voorzienigheid, juist in het
oogenblik, waarin de raad Gods zijn sterkste vastheden vònd, en Gods voorzienigheid |439| haar
opperste verzekerdheden bewees. Indien Hij zóó Zijn handen in den dood gegeven had, indien
Hij in zulke onzekerheid zich had laten binden door menschen, dàn zou Hij dat gedaan hebben,
niet als de groote volvoerder van den raad Gods, maar als de verschrikkelijke défaitist, wiens
bestaan beleedigend zou zijn voor Gods zon, - de groote vlék ware Hij geworden in Gods heelal.
Dan zou Jezus, door in dit uur niet te wederstaan, de lafaard geweest zijn, die den vijand wel de
ééne wang en ook de andere wang toekeert, doch dit alleen, omdat Hij beide wangen onttrekt aan
God, die Hem heden op die beide slaan wil. Ja, dan zou de Auteur van de bergrede Zijn eigen
woord verloochend hebben.
Want in die bergrede spreekt Hij wel over het bieden van beide wangen aan den vijand, die reeds
de ééne heeft geslagen g, - maar de eisch der rede is dan ook: dat men zijn vijanden beide
wangen bieden moet met het gelaat naar God gekeerd. Als ik God niet toegekeerd ben, dan is
mijn niet-wederstaan enkel maar niet-wederstaan: het blijft zuiver negatief. Doch bied ik
zwijgend den vijand beide wangen coram Deo, d.w.z. met mijn gansche wezen tot God gekeerd,
dàn is mijn niet-wederstaan positief geworden. Het is dàn het felste wederstaan van het vijandige
in den vijand. Dan is het een overwinnen van het kwade door het goede h; een betrekken van het
eeuwige op al wat in den tijd mij overkomt. Neen, niet-wederstaan, zwijgen, dat is, als er niets
bij gezegd wordt, nooit Jezus' bergrede-woord. Alles komt er op aan, dat men eerst zich heeft
laten overbrengen in het klimaat der eeuwigheid! Want in die bergrede heeft Christus alle dingen
gezet onder het licht der eeuwigheid. Hij heeft daarin aan de burgers van het rijk der hemelen de
groote, verslindende, levenverterende, opdracht gegeven, om al wat in den tijd gebeurt, te zien in
het licht van het Rijksbestand. Elke accumulator van ons menschelijk leven moet, eer hij
functioneert, eerst worden gevuld, en geláden, bij den oneindigen God.
Neem nu eens aan het ongerijmde, dat Christus niet geweten zou hebben, of zelfs maar verzuimd