Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Zij komen nu op, want de wereld-klok wijst de helft aan van den éénen werelddag. Zij komen, zij
hebben hun uur, hun bevoegdheid. God laat ze vrij, want zij hebben den strijd te openen nu tegen
den Zoon des menschen, en vinden Hem, met zonden beladen. Daarom is het hun bevoegdheid,
het oordeel tegen Hem te laten komen. Als God de vlammen van het gericht tegen Zijn Zoon nu
werpen gaat, omdat Hij Hem tot vloek gemaakt heeft, dan mogen de vuurblakers in Gods heelal
hun "bevoegdheden" gebruiken, om het hittige vuur van de gramschap van den Eeuwige te feller
aan te blazen en zijn vlammen te drijven, rechtstreeks naar het hart van Jezus toe. Dit is hunne
ure, en hun bevoegdheid. De toelating is volstrekt. De goddelijke activiteit daarin is het ook. God
zelf werpt nu de deuren der helsche gevangenis open, en alle duistere demonen krielen er uit, en
jagen naar den Zoon des menschen toe, om Hem te sissen, en te jagen, en te prikken in den dood.
In Openbaring 8 : 1 lezen wij, dat er een half uur stilzwijgen in den hemel hing. Dat was, toen de
groote crisis naderde van het zevende, d.w.z. het uiteindelijke, het definitieve zegel. Gods
engelen moesten toen wel zwijgen, omdat God hun activiteit intoomde voor een oogenblik.
Als de wereldgeschiedenis tot haar ont-knooping komt in het zevende, het vol-makende zegel,
dan zet God eerst engelen stil, zoo wil de Apocalypse zeggen. Want heel de groote wereld moet
het weten, dat ook het katastrofaalste gericht losbreekt, niet door invasies van hemelsche
heirscharen, alsof die vreemd vuur in het wereld-kruithuis wierpen, doch dat alleen de in de
wereld zelf verborgen werkende krachten het oordeel, "de ure," nabij brengen.
Zóó nu is het ook in dit eigen uur van Gethsemané. Alle engelen-vleugelen worden door Gods
oogen bedwongen, dat zij niet zouden vliegen. De katastrofe komt: de hemel kan nu wel in
raadkamer |437| gaan. Een "half uur stilzwijgen" hangt zwaar over den hemel; maar het hijgen
van de engelen onder de vleugelen, die hun gestalten bedekt houden, dat kunnen hemelsche
ooren vernemen. Nooit heeft de hemel zoo volstrekt gezwegen als in dit uur. Slechts één uur gaat
in de diepte van zijn zwijgen dit ééne moment te boven, en het breekt haastig aan: dàt is dat
andere uur, straks, straks, waarin de Zoon van God verlaten zal zijn, en in het donker zal hangen
te verbloeden.
En terwijl Jeruzalem slaapt, en in de lage landen ergens bij de zee Batavieren en Kaninefaten hun
jachtmessen slijpen en op buit gaan, en terwijl die kleine wereld door alle hemelen haar lichten
loop voortzet langs de baan van alle eeuw, daar voltrekt zich toch op datzelfde oogenblik een
crisis in de geestelijke wereld: de duivelen treden aan; de engelen houdt God terug. Aarde is in
de macht der hel gegeven. Van nu af aan zal het de aarde niet gegeven zijn te ontsnappen aan den
zwaren last van haar verschrikkelijke roeping: om in geestelijken zin te zijn het middelpunt van
het heelal.
Want, dit is de ure en de macht der duisternis.
Maar het verschrikkelijkste en het troostelijkste liggen naast elkaar in het koninkrijk der
hemelen. Want juist dat ééne, dat het nu de ure der duisternis is, mag de groote genade heeten en
de sterke vertroosting, - zoodra gij immers maar weet en bedenkt, dat deze ure van God bepaald
is.
Het uur komt aan de duivelen toe; maar de toewijzer leeft: het is God.
Wanneer het aan de hel gelegen had, dan zou haar uur door haar zelf gekozen zijn, en haar
bevoegdheid met eigen wil zijn vastgesteld. Het satanische hunkert naar een formule als deze:
Satan, koning bij de gratie van Satan. Maar God schrijft daarvoor in de plaats: Satan, knecht bij
de gratie Gods. Want God heeft Satans uur hem aangewezen, en al wat de hel daarin voorts doet,
is, in den grond der zaak, niets anders, dan hetgeen toegelaten werd door den hemel. |438|
Zoo kan dan ook ditzelfde uur hier het uur der duisternis heeten, en op een àndere plaats het uur