Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Het koningschap van David moest immers ànders zijn dan dat van Saul Saul heeft het
koningschap bedorven door tirannie te plegen, en den hoogmoed te drijven. Hij heeft zichzelf
gezocht, en zijn volk gebruikt, om zich zelf te verrijken. Toen heeft God het koningschap van
hèm genomen, omdat Israël een theocratie is, waarin de mindere moet gediend worden door den
meerdere, en de koning dus nooit teren mag op - den slaaf. Integendeel, de koning moet een
messiaansche boodschap zijn voor den slaaf; en het koningschap moet ook op deze manier
afbeelding zijn van den Christus, als den komenden jubeljaar-ontsluiter, als den uitersten en
eersten Slavenbevrijder.
En toen het gebleken was, dat Saul de theocratisch-messiaansche wetten met voeten trad, toen
heeft de gisting der evangelische genade dien slaven-eter weggedrongen van Israëls troon, en
God heeft David aangenomen, en hèm de sleutels van Saul in handen gegeven.
En Davids huis begint eerst goed. De koning David danst, met zijn slaven, voor de ark des
Heeren heen, en drinkt het ware niet, dat het bloed van knechten vragen zou, wanneer zij het met
gevaar van hun leven zouden moeten veroveren. Davids koningschap is in den aanvang dan ook
in harmonie met de messiaansche strekking van Israëls theocratisch bestaan, dat heel het volk
vrijheid belooft, |426| óók den slaven. Het laat plaats over voor de wet van het jubeljaar.
Maar langzamerhand treedt het bederf in, ook in Davids koningschap. En dat bederf neemt toe,
het brengt Davids huis tot den val. Het is geen toeval, maar een merkwaardig moment in de
historie der bizondere openbaring, wanneer de laatste koning uit het huis van David, koning
Zedekia, tot val gebracht wordt, door God zelf, juist om het onrecht, dat hij aan slaven doet.
Van twee kanten valt er profetisch licht op Zedekia's ondergang. De eerste maal in Ezechiël 17,
de tweede maal in Jeremia 34. In beide hoofdstukken spreekt de profeet over den toorn van God
tegen Zedekia, want Zedekia is de verbreker van den eed. Hij vertrapt hetrecht van de eeden en
schendt ze, niet alleen tegenover de grooten der aarde, maar ook tegen de kleinen van zijn volk.
En zijn volk is Gods volk.
Tegen den koning van Babel is Zedekia eerst een eedschender gebleken. Dat is de ééne zonde.
Wanneer in Zedekia Davids koningshuis zijne eeden breekt tegenover Babel, d.w.z. tegenover
den grooten vijand, tegenover Kaïn, de anti-Christelijke macht, dan zal de macht van Kaïn, van
den grooten vijand, de macht van Babel, verwoestend over het huis van David komen. Omdat
Zedekia den eed heeft geschonden tegen Babel, daarom zal hij sterven in Babel zelf. (Ezechiël
17 : 16, 18 en 19). Dit is de ééne term van Zedekia's vonnis, van het oordeel over Davids huis
geweest.
Men zou zeggen: dat is al zwaar genoeg. En, ongetwijfeld, voor de menschen was dit ook de
hoofdzaak in den val van Davids huis. Menschelijke historie-beschrijvingen teekenen alleen dat
ééne punt maar aan, dat Zedekia den eed geschonden heeft, den eed van trouw, jegens de grooten
der aarde, zooals de koning van Babel er één was.
Maar daar is ook een goddelijke historie-beschrijving, en deze stelt het onrecht, dat gepleegd
wordt tegen de grooten der wereld niet alleen in geding, maar óók alle onrecht en elken meineed,
tegenover de kleinen der wereld door Gods volk aangedurfd. Zedekia heeft in Gods oogen zwaar
gezondigd, toen hij den eed brak tegen de grooten van Babel, d.i. van Kaïn. Maar hij heeft nog
frivoler |427| overtreden, toen hij den eed schond tegen de kleinen van Jacob, d.i. van Abel. En
daarover spreekt nu Jeremia 34. De profeet zinspeelt daar op het feit, dat koning Zedekia, toen
hij in de benauwdheid zat, vanwege den naderenden oorlog, besloten heeft, de slaven onder het
volk vrij te laten. Immers, het jubeljaar, die oude eerbiedwaardige instelling, die reeds in de wet
was vastgelegd, en die bepaalde, dat slaven, die uit geldnood zich verkocht hadden, na zekeren
tijd weer vrij moesten komen, dat jubeljaar was in langen tijd niet onderhouden. Davids