Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Doch met Kajafas en zijn priesterlijke bent staat het vlak omgekeerd.
Want als Kajafas dingen zegt, die uit den geest der hel geboren en getogen zijn, dan spreekt hij
conform zijn diepste wezen. Het satanische is hèm wel verwant. Dat is dan ook zijn oordeel.
En wederom, als hij profeteert van Christus, dan is de inhoud van deze profetie in haar breedsten
omvang, in haar diepsten grond, en in haar Godverheerlijkende strekking niet verwant aan zijn
eigen ziel, want er gaapt een kloof tusschen den lust van dezen profeet, die daar voor God te
pronken zit, en den last des |42| Heeren c, die hem nog láát op zijn stoel. Dit is, ten tweeden
male, dan ook zijn oordeel.
Want zóó, als nu Kajafas profeteert, zóó heeft eens Bileam gesproken, toen hij tegen wil en dank
de "star uit Jacob" roemde d, en zalig prees al wie door haar beschenen werd. En, zóó heeft ook
Saul geprofeteerd te "Ramoth", als hij David zoekt, den waren koning van morgen, en Samuel,
den zuiveren profeet van heden. Ook toen heeft Saul moeten profeteeren, maar hij heeft het
gedaan zijns ondanks, omdat de Geest der profetie hem overmocht en te sterk werd, tégen eigen
zin en meening e.
Trek nu maar zelf de slotsom. Als Saul den theocratischen koning in David wil verhinderen aan
het licht te treden, en den theologische profeet in Samuel wil dooden, dan heeft Saul de éénheid
van de trilogie van het heilige priesterschap, de zuivere profetie, en het theocratisch koningschap
gebroken. En, profeteerende, graaft hij dus zijn eigen graf. Dat is te zeggen: de corrupte
ambtsdrager Saul wordt gedwongen door den Geest der volmaakte profetie en der heilige
hemelsche ironie, om zelf plaats te maken voor den ambtsdrager, die zijn zal naar de verkiezing
Gods, en die het ambt zal dragen onder Israël in zuiverheid en deugd.
Beef nu, o mensch, en zie, hoe God precies datzelfde doet, maar dan in vervulling, als hier
Kajafas profeteert. Ook nu is daar een ambtsdrager. En opnieuw profeteert deze geroepen
ambtsdrager over den eenigen hoogepriester en over den eeuwigen koning, Christus Jezus. Want
wéér is hier de werking aanwezig van den Geest der profetie. Maar ook weer is er diezelfde
vreeselijke, heilige ironie. Want Kajafas, profeteerend tegen wil en dank, graaft opnieuw zijn
eigen graf. De Geest van Christus dwingt hem, plaats te maken voor den hoogsten ambtsdrager
Gods en der menschen, den mensch Christus Jezus.
Ja, dat is op zichzelf al een groote verborgenheid. Christus zal tot de wereld komen, over het graf
van Israëls verdorven ambtsdragers heen. Maar eer Hij het doet, roept God tot getuige, beide
hemel en aarde f, dat het graf, waarin Kajafas eenmaal rust, en waarin tevens de laatste resten
zullen zijn begraven van Israëls |43| ambtelijk-geestelijk bestaan, niet gedolven is door God,
doch door de versteende epigonen van een onttroond geslacht.
Het was toch wel een merkwaardige sessie van het Sanhedrin, waarvan ons hier iets verteld
wordt. Joh. 11 spreekt in het einde over de vergadering van het Sanhedrin, die door Kajafas werd
gepresideerd. Maar hetzelfde hoofdstuk heeft ons eerst verhaald van het groote wonder, dat
geschied was aan Lazarus. Die was in Bethanië gestorven en begraven, maar de stem van
Christus, dien goeden Herder, had Lazarus uit het graf te voorschijn geroepen, en hem levend
weergegeven aan de liefde van Maria en aan de zorgen van Martha, en aan de verbaasde blikken
van heel een volk.
Nu kwam de vraag: wat is dat Wat is de zin, de strekking, van dit heilsfeit Die vraag dringt
zich óp aan ieder in Bethanië en ook aan ieder in Jeruzalem. Zij komt niet in de laatste plaats een
antwoord vergen van Israël's officieelen geestelijken informatiedienst, die "Sanhedrin" genaamd
wordt.
Ook tot ons komt die vraag. Wij weten, dat wij haar niet zouden kunnen beantwoorden, als wij